De ON vergankelijkheid van het liften

[Roserije]

Kimmm

De kans op een nieuwe ontmoeting is toch wel fors groter dan nihil, maar toch nihil omdat ik de benodigde tijd en moeite niet wil nemen. Het kenteken van haar auto heb ik niet, en als ik dat wel had, leek het mij nog niet makkelijk om haar op die manier te traceren. Via een of ander verzonnen verhaal bij de Waalse politie, dat zie ik mezelf niet doen. Namen, waar zij woont, en Luik, waar zij is opgegroeid en waar zij werkt, zijn vrij grote dorpen, dus de zoektocht zal vrij lang zijn. Straten affietsen rondkijkend naar een grijze cabrio, dat is nog te doen, maar veel auto's staan in garages aan huis of in parkeertorens.

Het makkelijkste aanknopingspunt is die vriendin van haar, die bij het tankstation van Verlaine werkt. Mijn chauffeuse zou daar diverse keren per week komen. Onder de wikkel van de reep sublieme chocolade die zij dubbel en dwars verdiend heeft, mijn handgeschreven brief met een lok van mijn haar wellicht...

Toch zie ik het zelf net even anders. Ik heb een tic, en die is liften. Dat doe ik maar al te graag, en vrouwelijke chauffeurs, is altijd plezierig. Maar ik ben ook maar een meneer, en zo heel af en toe wordt je dan overvallen door gevoelens...

Het ware nog wat anders, als zij in Maastricht woonde...

Groetjes en een fijne dag!

[Clio]

Back to (meer algemeen Mestreechs) topic, namelijk liftplaatsen en tijdschema's?

[Roserije]

Ehm, maar ik weet niet hoe vaak ik vanuit Mestreech een lift kreeg van een Renault Clio...

En zomervlinders, die zijn toch ook heel Mestreechs?

[Roserije]

Vorige vrijdag liftend Maastricht verlaten, naar 's-Hertogenbosch, op mijn vaste plek. En komende vrijdag naar Leuven, waarbij ik bij de kruising ten westen van het verkeersplein op de Via Regia. Ik reis dan dus over Veldwezelt.

In de zomer ook nog 'n keer naar het noorden gelift direct langs de N2, kruising met de Voltastraat. Daar was tijdelijk een uitvoegstrookje voor het werkverkeer. 2 minuutjes met bord Eindhoven. Had die plek gevonden, nadat ik even genoeg had van de liftplek op de kruising Viaductweg / Meerssenerweg... Inmiddels is dit strookje weer weg.

Dit jaar ongeveer 8,900 kilometer gelift in 135 voertuigen. Tja, ik houd het nu eenmaal allemaal (te) nauwgezet bij.

[Roserije]

Vrijdag Maastricht-Leuven liftend, nadat ik eerst mijn nieuwe Citroen C2 had opgehaald...

Met de auto naar de wijk Malpertuis gereden in Maastricht-west, en naar de Via Regia gewandeld, de uitvalsweg richting de Belgische N2. Op mijn gebruikelijke plek 4 minuten gestaan voor de eerste korte rit naar Mopertingen op de N2. Daar tien minuten tot een chauffeur stopte die onmiddelijk verklaarde mij al eens eerder een lift te hebben gegeven, en dat was ongeveer 1 jaar geleden, langs deze zelfde weg. Toen liftte ik naar het Verenigd Koninkrijk. Meegereden naar de rotonde net voor Bilzen op de N2, een paar kilometer maar. Daar is na de rotonde een sublieme plek voor een korte rit naar Hasselt, die kreeg ik na 2 minuten wachten. Direct naar Brussel of Antwerpen zou ook wel gaan, maar ik vind het toch meer evident eerst naar Hasselt te rijden, waar louter goede opritten zijn om verder Belgie in te liften. Op de oprit Hasselt-Zuid heb ik 12 minuten gestaan. Is een drukke oprit. Namiddagspits. Een Vlaams Turkse met mijn leeftijd (35), die in "immobilien" werkt, of zoals bij ons gewoonlijk genoemd, makerlaardij, in een BMW die volgens haar niet deugd vanwege een slechte carrosserie. 360.000 km heeft de wagen op de teller. Maar mijn "ik rijd als lifter graag in een BMW mee" neemt ze als een compliment. Nochthans is het ook eigenlijk irrelevant voor mij, wat de technische staat is van een wagen. Als het maar rijdt, en dan heeft een grotere wagen gewoon veel meer comfort en ruimte, dan een Alto of een Panda. Ik had mijn bord Brussel gebruikt, want ik moest wel slechts tot Leuven, maar Brussel is veel groter en bovendien had ik dat liftbord al.

Ze heeft me tot het station van Leuven gebracht. Daar vlakbij had ik een afspraak met vrienden voor een film. We zijn de ring van Leuven rond gereden, omdat het de andere kant uit gesloten was.

De volgende dag gewandeld met de vrienden door het groene Hageland, en om terug te keren naar het huis twee korte liftjes (alweer een BMW) om terug te keren.

Het terugliften vanuit Leuven ging natuurlijk ook weer van een leien dakje. Nu ja - natuurlijk. Het was mooi weer. Heel anders als vandaag dus.

Eerst naar de oprit bij Vilsele gewandeld, op 3 km van mijn vrienden, over een route met aardig wat groen, een valleitje, populieren, kruiden en meer. Ruime, niet al te drukke oprit, nieuwe plek voor mij. Goede zichtbaarheid met een vrolijk lachend zonnetje over de schouder. Mensen reageren en zijn goeg gehumeurd! Na zeven minuten stopt de Hasseltse Kristel in haar Fordje Ka en verklaard naar het dorp te rijden dat op mijn liftbord vermeld staat: Hasselt. En vraagt onderweg wat ik in Hasselt ga doen, en het antwoord is, "niets, ik lift naar Maastricht". Oprit Hasselt-Zuid weer, nu 3 minuten voor een rit in een werkbusje van de firma Spie liften (LIFTEN), en onderweg komt het nummer "LIFT me up" van Moby voorbij. Mee tot de Ford-garage in Waltwilder. Daar stopt al weer heel snel een chauffeur in een oudere Mercedes voor een lift naar het "rond punt" in Veldwezelt. De zon is inmiddels zo'n beetje achter de horizon verdwenen - de schemering komt en het is tijd voor de laatste lift - die ik na een recordtijd van 20 minuten wachten krijg. Van een Rotterdamse met een bont gekleurde hond op de achterbank - op weg naar NS Maastricht om een vriendin op te halen "die geen auto heeft". Dat ik als lifter wel een auto heb vind zij komisch.

[Gast]

Mooi verhaal. We zouden meer moeten liften. En lifters meenemen.

[Roserije]

Gisteren ben ik nog maar eens een rondje gaan liften vanuit Maastricht. Het was aanvankelijk nogal regenachtig, in de ochtend, en dat zou naar het zuiden en noorden vooral ook zo blijven. Maar in België zou het grotendeels droge weer verreweg de overhand hebben.

Ik had geen plannen, of niets te doen, om het zo maar te zeggen. De liftfilm Hitchtanbul, die ik een paar dagen terug had gezien, en ook mijn recente liftreis van Sibenik-Kroatie naar Aken, en andere reisjes voedden de drang om te duim te blijven strekken. Auto’s rijden er tenslotte overal, en meerijden is ook overal mogelijk. Misschien niet bij iedereen, maar bij zo heel veel mensen wel, dat er geen enkele reden is om thuis te blijven zitten.

België dus. Net als vrijdag reed ik eerst, in mijn nieuwe autootje, naar Malpertuis en ik wandelde naar de Via Regia. Ik had het idee om eens nauwgezet mijn wachttijden bij te houden, en ook de duur van de ritlengte, waardoor je dan achteraf de gemiddelde snelheid kan berekenen. Ik ken een lifter die dat al ruim 20 jaar heel precies doet. Ik heb daar minder oog voor. Ik lift gemiddeld genomen ook korter in auto’s mee dan hij, omdat ik meer in de lage landen lift, en hij doet heel veel in grotere Europese landen, waar het ook gemakkelijker is om een langere rit te verkrijgen.

Dus daar stond ik dan om 11:28 bij een verkeerslicht aan de Via Regia, en dat duurde zo tot het 11:58 was geworden. Toen kon ik mee naar de rotonde in Bilzen. Daar begon het na een minuut of 10 te regenen. Ik merkte dat ik ietwat onzeker was, omdat ik vandaag liftte op een manier zoals ik dat eigenlijk nooit doe: zonder precies doel, waar ik heen lift. Voor een chauffeur is dat alleen een wat lastige, als ik zeg (nog) niet te weten waar ik heen wil. “Gewoon, waar u heen rijdt”, voelt misschien wat ‘plakkerig’ aan.

Ik ging schuilen bij een woning naast de rotonde. Het verkeersbord gaf aan: Maastricht 11 en Lanaken 11 kilometer. Daar zag ik een symbolische elfde van de elfde in.

Met het bordje Hasselt kreeg ik later een lift. Ik zei richting Brussel te willen, maar zij reed bij Lummen richting Antwerpen, tot Tessenderlo. Ik reed mee tot tankstation Tessenderlo. Liet daar mijn mobiele telefoon in de auto van mijn liftgever liggen. Belde met een geleende telefoon mezelf een aantal keren op, maar zonder resultaat. Met het koppel van wie ik die telefoon leende kon ik mee aanvankelijk naar Antwerpen, gaande de rit was tot tankstation Hazeldonk mogelijk. Daar was ik nooit eerder geweest, voor zover ik me kon herinneren. Erg druk, even geen behoefte aan praten, wel aan liften, daarom met liftbord Tilburg op de oprit achter het parkeerterrein. Dat bord moest ik wel nog maken. In mijn rugzak zat niet zo veel. Wat eten, wat drinken, thee en water, diverse liftbordjes van de grote stapel liftborden. En blanco bordjes. Terwijl ik het bord maakte stopten al twee auto’s, maar aan een wagen met vier jonge mannen daarin, had ik geen behoefte. Een ANWB-er stopte en kon mij meenemen, tot het moment waarop hij opgeroepen zou worden door de centrale. Sloeg ik ook af. Was achteraf gezien hoogstwaarschijnlijk wel de efficiëntste manier om weg te komen. Maar ik had geen haast.

Na een poosje had ik weer genoeg met mijn bordje gestaan. Tijd om het parkeerterrein over te gaan, en langzaam rijdende (zoekende) automobilisten te wenken. Niet met de duim, maar met uitgestoken wijs- en middelvinger gebaren. Dat is een directief gebaar. Goed te gebruiken bij auto’s die onder de 20 kmh rijden. De duim is vrijblijvender.

Ik kon mee in een BMW. De taal die deze Nederlanders spraken kende ik niet – leek niet op Turks in ieder geval. Dus even gevraagd, ze spraken Farsi. Meegereden tot afrit A58-Ulvenhout bij Breda. Kort ritje om een goede hoek te maken. Dat had de ANWB-er dus ook (minimaal) gekund.

Ruime oprit bij Ulvenhout, niet al te druk, na vijf minuutjes kan ik mee naar (wat op mijn bord staat) Tilburg, nee, tot Eindhoven, want het Nederlandse koppel met Vlaams kenteken rijdt naar Duitsland via Venlo. Bij Eindhoven wijzigen ze voor mij de route en rijden via Roermond naar Düsseldorf, om mij bij afrit Kelpen-Oler uit te kunnen laten stappen.

Het regent dan weer een beetje. Zet mijn liftbord tegen een reflectorpaaltje, om de paraplu uit mijn rugzak te halen, en op dat moment stopt alweer een chauffeur. Het is een (of misschien wel dé) pastoor van Weert, die drie Weerter parochies onder zijn hoede heeft. Had mijn bord “Maastr.” gezien en was op weg naar de bedevaartsplaats Banneux in de Ardennen - “daar ga ik een paar keer per jaar heen” - en zo kon ik mee. Op Maastricht CS uitgestapt en met stadsbus 2 terug naar mijn auto gereden.

290 km in 5h45m met 6 chauffeurs / 3 Belgische en 3 Nederlandse kentekens. Wachttijd per rit ongeveer één kwartier.

[Roserije]

En morgen naar Wittevrouweveld, en dan samen met mijn liftwederhelft per duim naar Oostende!

Voor mij bijzonder, omdat ik nog nooit aan de Belgische kust ben geweest (voor zover ik mij herinner, althans). Voor haar nog veel bijzonderder, omdat zij de Atlantische Oceaan nog nooit gezien heeft. Haar reis begon in Vladivostok en ze liftte de hele weg tot aan Berlijn. Van daar uit is zij met vrienden meegereden en nu in Maastricht

[Breur]

En maak eens gebruik van de tram die alle kustplaatsen verbindt.

[Roserije]

Niet gebruikt, die tram.

Als veelvuldig lifter weet ik op den duur welke plekken of dingen goed scoren bij het volk. Mooie steden volgens chauffeurs, dat zijn bijvoorbeeld Maastricht, Brugge, Gent en Dresden. De kusttram is mij eerder door een vriend aanbevolen, en onderweg ook door een van de chauffeurs.

Wij hebben niet in die tram gezeten. We liepen liever over de boulevard in Oostende. Daar is ook een bootje dat je voor noppes naar de andere kant van de invaart (kanaal?) in Oostende brengt.

We hebben in Oostende bij een liftende opa gelogeerd. Niet zomaar een opa overigens, de man is alweer tien jaar een van mijn voorbeelden in het liften. Zo gezegd, er zijn diverse lifters die duizenden uren met chauffeurs hebben doorgebracht. Daaruit leidde ik af dat de idee, dat elke chauffeur een moordenaar is, niet meer serieus moest nemen.

De heenreis?

Met Diann vertrokken vanaf de oprit Europaplein na een bovengemiddelde wachttijd van 25 minuten. Via Luik is het altijd opletten - de goede richting vinden als lifter is ietwat lastig gezien het aantal snelwegen rondom die stad. Chauffeur naar de luchthaven van Luik, we zijn uitgestapt op de E40 afrit 33 / Rocourt. Regende toen licht, dus onder de paraplu, met bordje Brussel. Later zonder bordje, want anders had ik geen hand vrij, en ik wist dat mijn duim op dat moment meer overtuigingskracht had.

Geluk, na 50 minuten een chauffeur in een P207, en die reed naar een dorp aan de westzijde van Brussel. Bood zelf aan om ons op tankstation Groot Bijgaarden uit te laten stappen, wat voor hem een kleine omweg was. Maar Brussel hadden we zo achter ons. Al vrij snel een lift naar het volgende tankstation, chaffeur op weg naar vriendin in Rijssel / Lille. Daar wat rondgevraagd, stapten al snel in een Volvo waarvan de chauffeur zijn kinders op ging halen in Westende. Het was Allerzielen die dag en daarom schoolvakantie. Reed voor ons langs Oostende.

Terugreis naar Maastricht was een makkie waarbij we een gemiddelde snelheid van rond 86 kmh haalden inclusief het wachten. Robert reed ons allereerst naar zijn gebruikelijke liftplek om Oostende te verlaten richting Brussel. Daar wat chauffeurs gevraagd aan de stoplichten en toen weer mee tot het tankstation voor Aalst, Wetteren. Brussel voor ons, en volgens Robert was dat nogal lastig. Niet dus, paar keer gevraagd en we konden mee in een lease-Mini langs Luik, we zijn afgezet in Luik bij mijn gebruikelijke liftplek aldaar naar Maastricht.

De beste liftplek in Luik naar Maastricht is in 2013 dezelfde als de plek die het was in 1980. Dit is het begin van de snelweg ter hoogte van de brug Pont de l'Atlas langs de "oude tunneltjesroute" langs de Luikse Maasboulevard.

Al is het pretentieus te beweren dat het de beste liftplek vanuit Luik naar Maastricht is, veel betere zal je objectief niet gemakkelijk vinden. Daar vijf minuutjes, mogelijk mede met dank aan het nogal grote liftbord MAASTR. waar ik de laatste paar jaar mee lift. BMW die op het Limburgse deel van het traject even piekte op 170 kmh, slechts 10 kmh onder mijn maximale liftsnelheid in Nederland.

En voor de deur gebracht, zoals het goed liftgeverschap betaamt.

Naar wat ik mij heb laten vertellen kost de kusttram in Vlaanderen overigens maximaal 1,80 euro per rit.

[Roserije]

Morgen "onderzoek" ik hoe gemakkelijk ik liftend weg kom uit Maastricht. Inmiddels ben ik dan 81 keer over de A2 of de A79 Maastricht uit gelift vanaf de liftersplaats of (sinds deze er niet meer is) vanaf het kruispunt Viaductweg / Meerssenerweg.

De situatie Viaductweg/Meerssenerweg is afgelopen weekeinde veranderd. Ik zie wel kansen om weg te komen.

Ik ga het proberen op dat kruispunt, of op het kruispunt Oeslingerbaan/A2. Dat laatste kruispunt is veel dichter bij winkelcentrum Roserije, en dus ook dichter bij mijnheer Roserij himself.

[Roserije]

Het was voor mij geen probleem om weg te komen, gisterochtend op de Oeslingerbaan, bij de stoplichten vanuit Heugem, precies voor de oprit naar de A2. Kwestie van vragen.

Het neemt alleszins niet weg, dat het niet meer hebben van een officiële liftersplaats in Maastricht niet helpt om lifters op weg te helpen. Het tegendeel is waar. Een liftersplaats is voor lifters en voor automobilisten (liftgevers) een nuttige voorziening.

[Roserije]

Enquete liften in ANWB-Kampioen

Voor de ANWB-leden op MO.

In de Kampioen die deze week verschijnt, een artikel over liften dat verwijst naar de website www.nederlandlift.nl. Op de site ben je 1 klik verwijderd van een enquete over liften. De enquete staat nu al op www.nederlandlift.nl.

[Roserije]

23 november 2013
Maastricht-Enschede

Het was weer tijd om te liften. Naar een verjaardag dit keer, bij een kameraad die in Enschede woont. Randy. Ik was één keer eerder bij hem op bezoek, alweer zes jaar geleden. Toen woonde hij nog in Hengelo. Maastricht-Enschede, een goede 250 kilometer. Althans, via Venlo of Eindhoven. Er is een kortere route door Duitsland en over de Duitse A31. En er is een langere route, via Keulen en Bad Oeyenhausen, wat een flinke omweg is.

Bij het rustig ontwaken rond de tijd van de ochtendschemering had ik nog een scenario in gedachten, namelijk via de Afsluitdijk. Ja, ook dat is een flinke omweg. Maar ik ben nog nooit op of over de Afsluitdijk geweest. Niet per fiets, niet per auto of per bus, en liftend ook niet. Dus dat staat nog op mijn verlanglijstje. Misschien zelfs hoger, dan het bezoeken van landen waar ik nog nooit ben geweest. Maar ook dat is niet waar. Ik wil wel graag nieuwe landen bezoeken. Alleen heb ik daarbij geen voorkeur. Elk nieuw land is goed, gewoon, omdat het nieuw is. Maar, dan is de Afsluitdijk, op zo’n 300 kilometer vanaf Maastricht, toch dichterbij.

Enfin, er moet nog een en ander in huis gedaan worden. Maar wat is er beter dan al dagdromend wakker worden? En de gelukzalige wetenschap dat ik straks weer door de liefde van vriendelijke automobilisten wordt omgeven – of ik nu rechtstreeks naar Enschede reis of via een uitstap door Duitsland of Groningen?

Dan komt natuurlijk ook altijd de vraag op, waar begin ik met de reis. Wel, bij de voordeur natuurlijk!

Maar waar begin ik dat met liften?

Acht jaar lang had ik in Maastricht mijn vaste plek, een geeikte locatie, waar ik ruim zeventig keer ben vertrokken, waar ik misschien zes of acht keer op moest geven omdat ik geen lift kreeg, maar waar ik nooit en te nimmer meer dan eens door dezelfde chauffeur werd opgepikt.

Dat was de officieel aangwezen Maastrichter liftersplaats, maar de Maastrichter liftersplaats is niet meer. Ze heeft plaats gemaakt voor een groot project, waarbij de doorgaande weg door Maastricht een nieuwe plaats krijgt: ondergronds.

Voor mij als ervaren lifter is de verdwenen liftersplaats geen ramp. Voor potentiële lifters, en voor de beeldvorming rondom liften, vind ik het minder gunstig dat de liftersplaats weg is.

Daarna liftte ik regelmatig langs de Viaductweg nabij de kruising met de Meerssenerweg, als ik naar het noorden wilde liften. Of anders gezegd, als ik vanuit Maastricht ergens anders wilde zijn in Nederland. En bijna alles wat bij Nederland hoort, ligt boven Maastricht. Al wil ik Eijsden en de bovenwindse eilanden niet te kort doen.

Daar aan de Viaductweg kon ik ook goed liften. Recent is de situatie daar weer veranderd vanwege de wegwerkzaamheden. Daarmee is het niet perse slechter liften. Het is op dit moment erg makkelijk om bij de stoplichten bij de genoemde kruising om een lift te vragen, de A2 op.

Maar dit kruispunt is aan de andere kant van de stad, wat niet erg is. Ik ben er in één uur lopen, of één kwartier met de bus en één kwartier lopen, of een minuut of 20 fietsen. Maar ik heb op dit moment geen fiets die echt geschikt is.

Waarom moeilijk doen, er is ook een oprit op 15 minuten lopen van mijn woning. Alleen zijn we dan wel nog aan de zuidzijde van de stad. Er is minder verkeer. En passief met duim en karton op de oprit is daarom te passief. Ook is er minder ruimte om te stoppen. Maar de auto’s, een deel daarvan, stopt wel bij verkeerslichten vlak voor de oprit. Ik kan daar te voet komen, alleen mag dat volgens de verkeersregels niet. Maar precies één week geleden was dat wat ik deed. En zo had ik toen na drie keer vragen een lift de A2 op, tot de afrit Grathem, 40 kilometer boven Maastricht.

En zo begon de reis nu ook. Bij hetzelfde stoplicht als vorige week, bij de oprit van Maastricht Randwyck. Maar nu trof ik, bij de tweede of derde chauffeur die ik bevroeg, een agente, die meende dat het op de plek waar ik stond, ‘levensgevaarlijk’ was om te zijn als voetganger.

In contact met politie blijft het bij mij vrijwel altijd bij een kleine reprimande van hun kant. Meestal ga ik net even ergens anders staan. Nu liep ik de Oeslingerbaan af. Ik strekte de duim bij een invoegstrook. Wat later strekte ik de duim opnieuw bij de bushalte op de hoek met de Molensingel. Dat hield ik een kwartier vol ongeveer. Behalve twee heren die een eindje achter me stopten, en vervolgens weer weg reden toen ik het voertuig genaderd was. Na dat kwartier wachtte ik bij het verkeerslicht voor de kruising. Hier stond ik zelf op het troittoir, om chauffeurs aan te spreken, als het verkeerslicht rood was.

35 minuten

Iets meer dan een half uur duurde het vanaf mijn aankomst op het punt waar ik door de agente werd aangesproken, tot het verkrijgen van de 1e lift. De rit ging naar Sittard, A2-afrit Urmond. De man reed een op leeftijd zijnde Nissan.

Op de oprit van Urmond heb ik niet vaak gestaan, maar als ik daar stond, was ik altijd binnen een mum van tijd weer weg. Vandaag was het anders. Na een half uur op de oprit, had ik er genoeg van. Bij de stoplichten voor de oprit duurde het daarna niet lang, voor ik iemand vond, die me op het volgende tankstation kon brengen. Een paar kilometer verder. Maar op tankstations is het vaak goed liften.

Toen ik mijn kameraad in 2007 bezocht, was ik ook op dit tankstation. Swentibold. Toen ik vorige maand op Swentibold was, gebeurde mij iets, wat mij in tien jaar liften nooit is gebeurd. Ik werd door de uitbater van de pomp geordonneerd om zijn klanten niet aan te spreken. In 2007 kreeg ik hier, na een half uur, een lift naar Almelo. 246 kilometer volgens mijn liftlogboek. Het was een rit in een stoere Peugeot 309, waarin ik mijn Nederlandse lifttopsnelheid verbeterde naar 180 kmh.

Maar toen was toen en nu was nu.

Maar ook hier duurde het weer lang. Verbazingwekkend lang, want nog voor de eerstvolgende grote wegsplitsing ligt het volgende tankstation, zodat het hier peanuts moet zijn, om tenminste tot dat tankstation verder te gaan. En zo ging het ook, alleen duurde het een minuut of veertig voor de verlossende “ja” kwam op mijn “kan ik meerijden?”. Twee Limburgers die in Maasmechelen hadden gemountainbiked. Een lifter hadden ze nog nooit aan boord, en ze hadden erg veel plezier van het vernemen van mijn ervaringen en bedrevenheid met deze hobby. En ik reed mee naar Bosserhof. Dertien kilometer is het, geloof ik.

Al met al was de reis traag begonnen.

Op Bosserhof had ik na 10 minuten een chauffeur naar Venlo. Hoewel de snelweg boven Venlo gedeeltelijk afgesloten zou zijn, wilde ik toch over Venlo en niet over Eindhoven. Dit omdat het vanuit Eindhoven relatief lastig liften is naar Nijmegen. Ook op het tankstation voor Eindhoven, Grote Bleek bij Maarheeze, rijdt maar weinig verkeer die kant op. De meest logische routes waren daarom via Venlo, via ’s-Hertogenbosch-Oss, of via Utrecht-Amersfoort. Maar de A73 is leuker!

Maar voor Venlo is er op de A73 geen tankstation. Bij Roermond is wel ruimte gereserveerd voor de latere ontwikkeling van een tankstation. Maar op dit moment is het alleen maar een parkeerplaats langs de snelweg.

Mijn chauffeur reed bij Venlo-Zuid van de snelweg af. Daar is het slecht liften naar het noorden, naar mijn idee. Venlo-West (ofwel Blerick) moet al een stuk beter zijn. Wetend dat de snelweg boven Venlo dicht is, ga ik per bus door het stadje aan de Maas, tot bij het Van der Valk hotel aan de A67. Daar staan ook gele bordern met alternatieve routes richting Nijmegen. Ik had zelf ingeschat dat de N271 langs Velden en Gennep een goed alternatief was, maar de omleiding blijkt via de N277 te lopen. Ik meende, dat dat de zogeheten Middenpeelweg is. Wisten deed ik het alleen niet. Vandaag had ik geen kaart bij me – die was ik vergeten mee te nemen.

Op de bushalte reden de auto’s voorbij, maar de stoplichten bij de A67 staan lang op rood. De meeste chauffeurs wilden alleen het raampje niet open draaien. Op sommige plekken hebben mensen schrik van vreemden. De oprit van de A67 is hier niet erg geschikt om te liften, om niet te zeggen ongeschikt. Het moest dus gebeuren bij de stoplichten, maar ik zag nog een optie. De N271 dus – de oude Rijksweg van Venlo naar Nijmegen.

Na het kruispunt zag ik genoeg plek, hier kunnen ze wel stoppen. Dus gewoon de duim in de lucht zonder bordje, want het is gewoon meerijden over de provinciale weg, zo ver en zo lang als het gaat. Een militair die niet aan het werk was, stopte na een minuut of tien. Het had me weer een uur ongeveer gekost, om vijf-zes kilometer op te schieten.

Hij reed naar Nieuw-Bergen, wat al een aardig stukje de goede kant op is. Genoeg ook om weer verkeer te hebben dat naar de volgende grote stad rijdt. Mijn chafffeur reed naar Vierlingsbeek en daarmee kwam ik weer terug op de A73 en wel boven het deel dat afgesloten was. Ik stelde voor om bij oprit Venray-Noord uit te stappen, want daar was ik al eens vlot en goed weggekomen. Alleen bleek die afrit afgesloten, en daarom werd het de volgende afrit: Vierlingsbeek / Overloon. En daar was het stil.

Rustig.

Heerlijk.

De wind in mijn haren.

Maar…

…niet voor lang.

Want ik werd nu door de eerste passerende chauffeur opgepikt en die reed richting Utrecht, zodat ik meereed tot tankstation De Slenk ter hoogte van Wolfheze.

Het was de namiddag en het werd tijd om alleen nog tussen tankstations te liften. Want de donkere avond is niet altijd de grootste vriend van de lifter, maar op veel tankstations brand 24 uur per dag het licht. Dus ik begon te hoppen. Na 20 minuten een rit naar tankstation De Somp, daar na 20 minuten naar tankstation De Paal en vanaf daar na tien minuten naar de afrit Enschede-Centrum op de A35. In een Citroen DS3, de éérste keer dat ik in een DS zat!


Citroen DS3

Dicht bij die afrit is een bushalte. De bus naar Enschede kwam snel, en de busrit kostte niets, want de kaartlezer werkte niet.

Al bij al ben ik ongeveer 7h45m onderweg geweest en heb ik 275 kilometer gereisd. Dat komt neer op een laag gemiddelde van ongeveer 35 kmh.

24 november 2013
Enschede-Maastricht

Randy reed mij naar de omgeving van de oprit Enschede-Centrum op de A35. Het was 15h30. Ik bereikte de oprit om 15h38. We hadden samen een vergelijking gemaakt van diverse opritten langs de A35. Beide vonden wij dat die van Enschede-Centrum het meest geschikt leek om te liften.

Alleen miste ik in mijn rugzak een paar liftbordjes met daarop de namen Eindhoven, Maastricht en Deventer. Van Nijmegen had ik nog wel een oud bordje. Ik had ook één blanco bordje en een stapeltje blanco A3-tjes bij me.

Het bordje Nijmegen maakte weinig gebaren los bij de chauffeurs. Tijd voor een bordje Deventer, waarbij ik alleen de eerste letter als hoofdletter deed, want dat schijnt makkelijker leesbaar te zijn - en vriendelijker en rustiger over te komen… Liften is psychologie en wat dat betreft wist ik dat ik één ding tegen me had, mijn zwarte jas. Waar denkt een gemiddeld mens aan bij het zien van een man met een zwarte jas en blauwe jeans aan?

Na een kwartier had ik een lift naar het tankstation tussen Deventer en Apeldoorn, langs de A1. Tankstation Vundelaar. Het begon wat te regenen, maar op een tankstation sta je droog. Het was makkelijk om een chauffeur naar Utrecht of Amsterdam te vinden. Ik wilde langs Nijmegen. Maar ik realiseerde me, dat de chauffeur die via Utrecht naar Breda reed, mij ook wel verder had kunnen helpen, maar wel via een omweg. Dus richting Breda was ook een mogelijkheid.

Ik had de tijd. Er stond een vrachtwagen van Gehlen en Schols. Die zitten in Kerkrade, dus niet ver van mijn bestemming. Maar het verschil tussen een stilstaande vrachtwagen en één waarvan de chauffeur aanstalten maakt om de weg op te gaan is enorm.

Er kwam een BMW X3 met een gepensioneerd koppel met Veldhoven onder de kentekenplaat. Ik kon mee. Ze reden naar Oirschot. Na een heerlijk rustige rit stapte ik uit op tankstation Sonse Heide op de A50, kort boven Eindhoven. Ik kon mee naar Veldhoven – waar het bij de stoplichten voor de oprit vrij gemakkelijk is om een lift naar Limburg te krijgen. Maar ik koos voor Sonse Heide en daarmee voor een onbekende, voor mij nieuwe plek. De snelweg en het tankstation bestonden zelfs nog niet toen ik actief werd als lifter.


BMW X3

Van 18:07 tot 19:51 was ik op Sonse Heide. Toen kwam eindelijk de verlossende “ja”, deze keer niet in de vorm van een ja, maar simpelweg het maken van ruimte in het voertuig voor mij. En mijn nieuwe chauffeur reed naar Wittem, in het zuiden van Zuid-Limburg. Hoewel zijn Volkswagen Caddy met aanhanger beide zwaar beladen waren, reed hij een paar kilometer om, langs de windmolen die symbool is van de wijk waarin ik woon.

Zo duurde de terugreis 6u05m en 275 km ofwel 45 kmh.

[Roserije]

Gisteren ben ik weer eens liftend op pad gegaan vanuit ons dorp Maastricht! De bestemming lag 10 kilometer westelijk van Den Bosch. Deze keer koos ik ervoor om eerst naar de kruising Meerssenerweg / Viaductweg te rijden. Daar dacht ik dat in de huidige, onlangs veranderde, verkeerssituatie vragen om een rit bij de stoplichten nu de meest handige manier was om liftend de A2 of A79 op te komen. Het is mogelijk ook wel een geschikte plek, maar op zondag vond ik het er maar zo-zo. Bij het verkeer op de Viaductweg kan ik alleen het verkeer op de rechter strook benaderen als voetganger, want bij de linker strook is te weinig ruimte. Bij de kruising Viaductweg met de N2 is íets meer ruimte bij de linker strook – maar niet veel. Na een kwartier posten concludeerde ik dat het krijgen van een lift bij het verkeerslicht op de Viaductweg te veel tijd zou gaan kosten, terwijl er op de Meerssenerweg op de zondagochtend te weinig verkeer was bij het verkeerslicht. Op de Terblijterweg met de kruising N2 is de rijbaan met verkeer dat de A2 of A79 op rijdt waarschijnlijk makkelijker benaderbaar en is er meer verkeer. Maar mijn keuze was om de locaties van de voormalige Maastrichter liftersplaats opnieuw een kans te geven. Ongeveer 150 meter noordelijk van de vroegere liftplaats bevindt zich nu een uit- en invoegstrook voor (zwaar) werkverkeer en daar kán gelift worden, maar dan heeft het werkverkeer daar mogelijk hinder van en is de verkeersveiligheid in het geding. En dat is een belangrijke reden waarom ik daar niet meer heb gestaan na het verdwijnen van de officiële liftersplaats – begin 2012. Maar het was zondag en op zondag is er geen werkverkeer. Dan ligt het tunnelproject stil. Op zaterdag mogelijk ook.

Mijn laatste keer liftersplaats (de 72e keer dat ik daar een lift kreeg) was oktober 2010. In 2011 heb ik vrijwel niet gelift, en nooit vanuit Maastricht. Om nu toch weer eens op die plek te staan, na ruim drie jaar, gaf op zichzelf al een bijzonder gevoel.

De locatie is te bereiken via de tunnel (Severenstraat) onder de A2. Aan de oostkant van de tunnel kan je naar de snelweg lopen. Vervolgens loop je door de berm van de A2 – tussen de weg en de bouwput – ongeveer 200 meter naar het zuiden.

En wat bleek? Drie minuten! En ik had een rit naar de afrit Ring ’s-Hertogenbosch West met een koppel dat naar Utrecht reed.

Ook nog een ervaring met liften terug naar Maastricht. Zondagavond ging ik eerst nog naar een kameraad in de omgeving van Roermond. Bij tankstation ’t Haasje bij Maarheeze trof ik een chauffeur in een Jaguar, jawel, met wie ik mee reed tot de afslag Roermond, maar de man zelf reed door Maastricht naar de Ardennen. Ik had dus in een Jaguar terug naar Maastricht kunnen komen!

Vervolgens – geen relatie met Maastricht, maar te bijzonder om niet te vermelden – stopte bij de afslag Roermond opnieuw een, jawel, Jaguar (!) achter mij. Twee ritten in Jaguars achter elkaar, “unglaublich” zo verklaarde ik het Duitse koppel in de tweede.

Bij Roermond wandelde ik naar het tankstation langs de A73 waar ik om 21:20 aan kwam. Daar had ik nooit gelift, en dat betekent altijd een nieuwe variant van een mij bekende situatie. Het was er, net als op de snelweg zelf, vrij rustig, zeker vergeleken met de A2. Na 57 minuten besloot ik met het openbaar vervoer naar Maastricht te gaan. In die tijd had ik geconcludeerd dat zeker 80% van de auto’s op het tankstation uit de omgeving van Roermond kwam. Verder had ik vijf chauffeurs gevonden die mij tenminste tot A2-tankstation Het Anker hadden kunnen brengen, maar dat om verschillende redenen niet wilden doen. Twee van deze ritten ging diep België in, dus voor die richting is het tankstation ook redelijk geschikt.