Minder als in het verleden ben ik nog lifter. Dat is vooral zo gekomen uit praktisch oogpunt. Voorheen had ik meer tijd, woonde ik dichter bij de weg en was ik minder reistijd kwijt aan het woon-werkverkeer.
De Maastrichter liftersplaats.
Voor een Maastrichtse lifter in hart en nieren was deze strook asfalt met een vierkant wit bord "liftersplaats" wat een sneltreinstation is voor de gemiddelde treinreiziger. Deze lifter was ik.
Maar er moest een tunnel komen, een megalomaan project, en dat zou niet erg zijn. Maar de politiek zag geen eer in het standpunt dat bestaande voorzieningen niet afgebroken moeten worden. De lifter kon verrekken. Als hij nog wilde reizen, dan stapte hij voortaan maar in de trein, zelf achter het stuur, of zocht zich alsnog een liftplekje op een marginaal plekje langs het Maastrichts wegennet.
Welnu, gistermiddag heb ik nog een lifter opgepikt langs de traverse door onze stad. Lang kon hij niet mee, immers, ik was bijna thuis. Maar ik bracht hem naar het Europaplein omdat ik weet dat een lifter daar beter staat. Ik weet het, uit de praktijk. Vijf, tien minuten hooguit, en je hebt daar een rit naar Luik. Maar dat terzijde.
Over een dag of tien wil ik naar Utrecht, als lifter.
Maar waar moet ik staan?
Ik heb daar wel ideeen over, maar alle plekken die ik ken zijn marginaal, of ik mag er formeel niet komen, of ik moet er eerst een eindje voor reizen met een ander vervoermiddel dan de benenwagen.
Ik weet het, ik ben streng.
Maar mijn vrees gaat niet over de huidige situatie.
Ik denk aan 2018. De tunnel is open. Maar de lifter is vergeten.
De Maastrichter liftersplaats.
Voor een Maastrichtse lifter in hart en nieren was deze strook asfalt met een vierkant wit bord "liftersplaats" wat een sneltreinstation is voor de gemiddelde treinreiziger. Deze lifter was ik.
Maar er moest een tunnel komen, een megalomaan project, en dat zou niet erg zijn. Maar de politiek zag geen eer in het standpunt dat bestaande voorzieningen niet afgebroken moeten worden. De lifter kon verrekken. Als hij nog wilde reizen, dan stapte hij voortaan maar in de trein, zelf achter het stuur, of zocht zich alsnog een liftplekje op een marginaal plekje langs het Maastrichts wegennet.
Welnu, gistermiddag heb ik nog een lifter opgepikt langs de traverse door onze stad. Lang kon hij niet mee, immers, ik was bijna thuis. Maar ik bracht hem naar het Europaplein omdat ik weet dat een lifter daar beter staat. Ik weet het, uit de praktijk. Vijf, tien minuten hooguit, en je hebt daar een rit naar Luik. Maar dat terzijde.
Over een dag of tien wil ik naar Utrecht, als lifter.
Maar waar moet ik staan?
Ik heb daar wel ideeen over, maar alle plekken die ik ken zijn marginaal, of ik mag er formeel niet komen, of ik moet er eerst een eindje voor reizen met een ander vervoermiddel dan de benenwagen.
Ik weet het, ik ben streng.
Maar mijn vrees gaat niet over de huidige situatie.
Ik denk aan 2018. De tunnel is open. Maar de lifter is vergeten.
Opmerking