Nieuw coffeeshopbeleid Gemeente Maastricht

documentaire - war on drugs

Vanavond is na 11'ven de documentaire te zien: 'The House I live in'. Ned 2 - VPRO import

Documentaire van regisseur Eugene Jarecki. In 1971 begon toenmalig president Richard Nixon zijn War on Drugs. Het kostte miljoenen en er werden 45 miljoen mensen gearresteerd. Toch zijn momenteel de drugs in Amerika goedkoper, puurder en beter verkrijgbaar dan ooit. Waar bij Nixon de nadruk nog lag op de behandeling van drugsverslaafden, verschoof de focus van de politiek meer en meer naar een keiharde aanpak. Dat is zeker niet effectief op de lange duur, maar het levert absoluut meer stemmen op tijdens de verkiezingen. Documentairemaker Eugene Jarecki zoekt in zijn film antwoord op prangende vragen. Wat is de oorzaak van deze oorlog? Wat houdt deze oorlog aan de gang? Hoe kunnen we de oorlog beëindigen? (2012, coproductie BBC)

bron: Ziggo

[Breur]

Ga lekker naar Luik!

Bron: Elsevier van 1 juni 2013.

opstelten

Minister Ivo Opstelten (Veiligheid en Justitie) gaat zaterdag naar Maastricht om zich ter plekke te verdiepen in de drugsoverlast. Hij zou eerder al gaan, maar het bezoek moest toen worden uitgesteld omdat hij bij een Kamerdebat moest zijn.
Lees hier

De afgelopen dagen is er op de bekende plekken stevig gepatrouilleerd. Zo intensief is zelden te zien geweest. Als Opstelten naar het zuiden afzakt valt er weinig te zien, maar te des te meer te bespreken.

[parel]

Opstelten zaterdag naar Maastricht

Minister Ivo Opstelten (Veiligheid en Justitie) gaat zaterdag naar Maastricht om zich ter plekke te verdiepen in de drugsoverlast. Hij zou eerder al gaan, maar het bezoek moest toen worden uitgesteld omdat hij bij een Kamerdebat moest zijn.
Lees hier

[Breur]

Onhandig geformuleerd?

Het toegeven van wellicht onhandig geformuleerd, draagt niet bij tot een oplossing. Wat wel helpt, is een uitgezette lijn helder formuleren.

Ik vind de verklaring van Hoes heel plausibel. Of het geloofwaardig overkomt is een probleem wat op een slopende affaire begint te lijken.

[Breur]

Ahum, terug naar het onderwerp.

[elletje]

Volgens mij was de letterlijke tekst: een man die ouwehoeren kan..........
Maar ik sta open voor andere suggesties!

Wat een spreker is die man/
wat een spreker is die man
en hoe het liedje verder gaat weet ik niet

Misschien een aanvulling;
"Dat is een man waar Maastricht best zonder kan"?
In het dialect past het nog beter.

dagelijkse media soap

Burgemeester Hoes ontkent achterhouden misdaadcijfers.

[ video nu.nl ]

Deels waar!
...
Wat me zo te binnen schiet en een beetje in het verlengde van deze discussie ligt zijn bijvoorbeeld aan internationale uitleveringsverdragen.
Of denk aan de (bilaterale) verdragen rond het recht dat een Nederlander heeft cq mag vragen om (een deel van) zijn straf in Nederland, volgens Nederlandse normen, uit te zitten i.p.v. van bijvoorbeeld in Bangkok of Peru.
Maar gelukkig zijn de meeste MO'ers met die Verdragen niet dagelijks in de weer......

Zou het niet kunnen zijn dat men in Europa een stap in Nederland w.b. regulering niet bij voorbaat zal afwijzen uiteraard binnen bepaalde condities? (De wens is hier de vader van de gedachte, omdat ik (wij) niet weten hoe erop gereageerd gaat worden.)

[Pier]

Pier, nog enkele vragen opmerkingen
Het Nederlandse perspectief? Dat was toch gedogen? En scheiding tussen soft en hardrugs?
Welke internationale toezeggingen?

(..)

Deels waar!
De scheiding tussen soft- en harddrugs, formeel tussen Lijst I en Lijst II van de Opiumwet, is inderdaad een Nederlandse "vinding". Men maakte hierdoor een verschil tussen het plegen van een misdrijf en een overtreding.
Dat klinkt technisch en dat is ook een technisch verhaal.
Maar, desalniettemin is het voorhanden hebben van (soft)drugs hoe dan ook strafbaar!!
Zelfs het voorhanden hebben van, om met de woorden van Alberto Contador te spreken, 0,000001gr hashish (wiet) is/was formeel een strafbaar feit, ic. dus een overtreding.

Het gedogen bestond/bestaat er uit dat men 3-5 gram softdrug oogluikend accepteerde en het Openbaar Ministerie niet overging tot vervolging.

Feitelijk kan men dus in een coffeeshop 5 gram (nu 3 gram) hashish (wiet) kopen en daarmee over straat lopen.
De coffeeshop zelf mag, ik dacht, maximaal 500 gram softdrugs in voorraad
hebben.

Paradoxaal is natuurlijk de vraag hoe je deze 500 gram in de coffeeshop krijgt, het zgn. vraagstuk van de "achterdeur"!

Het zou te uitvoerig zijn om de historische en actuele problematiek rond de redenen waarom product A op Lijst I en product B op Lijst II staat hier te behandelen.
Toch is het vermeldenswaardig dat dankzij de uitstekende kwaliteit, mede door mn. de Nederlandse kennis van het veredelen van de cannabisplant, sommige soorten Nederwiet (hashish/marihuana) een dusdanig hoog THC-gehalte , lees: een werkzame stof, hebben dat er thans feitelijk geen sprake meer is van een softdrug, maar van een harddrug.

Tja, welke internationale verdragen heeft Nederland lopen waaruit men "voordeel" put?
Ik geloof dat die lijst, zeker als we naar economische belangen kijken, onmetelijk lang is.
Wat me zo te binnen schiet en een beetje in het verlengde van deze discussie ligt zijn bijvoorbeeld aan internationale uitleveringsverdragen.
Of denk aan de (bilaterale) verdragen rond het recht dat een Nederlander heeft cq mag vragen om (een deel van) zijn straf in Nederland, volgens Nederlandse normen, uit te zitten i.p.v. van bijvoorbeeld in Bangkok of Peru.
Maar gelukkig zijn de meeste MO'ers met die Verdragen niet dagelijks in de weer......

Nou Kermit,

Ik denk dat je mijn citaat verkeerd interpreteert, maar ik ben het helemaal met je eens, m.u.v. de laatste zin "Internationale afspraken werken niet, argumenten te over, zie de criminaliteit, zie het kostenplaatje".

Ik ga geen welles-nietes spelletje spelen, maar deze zin verdient wel enige nuance.
Internationale afspraken werken wel, maar "wij" bekijken deze afspraken vanuit het Nederlandse cq Maastrichtse perspectief.
Dat mag, maar je moet compromissen sluiten.
Hiervoor in de plaats krijg je andere internationale toezeggingen die Nederland wel goed van pas komen.
Maar zolang bijvoorbeeld de VS of Frankrijk zo hypocriet blijven als ze helaas zijn op het gebied van (soft)drugs, doen wij als klein land daar helemaal niets tegen.

En nogmaals, de beweegredenen van de regionale bestuurders zijn bijzonder sympathiek, maar ze halen (internationaal) helemaal niets uit.

Pier, nog enkele vragen opmerkingen
Het Nederlandse perspectief? Dat was toch gedogen? En scheiding tussen soft en hardrugs?
Welke internationale toezeggingen?

W.b. VS en Frankrijk zijn er terdege verschuivingen gaande, zeker in de opinie van de meer vooruitstrevende politici/denkers en ondernemers.
Zo wordt mede door de praktijk in al zijn gedaanten, de 'war on drugs' steeds vaker onderkend als een heilloze weg.
Ook in de VS is er lokaal in bepaalde staten het een en ander gerealiseerd in regulering via een medicinale route en kunnen druggebruikers ( niet alleen maar zieken) via een doktersrecept aan legale drugs komen.
Ik geef grif toe er is nog een lange weg te gaan maar er is een voorzichtige kentering merkbaar.

Paul,

je hebt gelijk dat het hele drugsbeleid tot nu toe onder een soort van gedoogbeleid viel.
Een gedoogbeleid dat stamt uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, een beetje onder het motto "alles moet kunnen".

Dat "gedogen" is ons dertig jaar later totaal over het hoofd gegroeid en feitelijk geëvolueerd tot het begrip "mogen".

Alles wat je over het hoofd groeit keert zich vroeg of laat als een boemerang tegen jezelf.
Vandaar dat we tot voor kort met die enorme overlast zaten van die drugsrunners.
Het is daarom prijzenswaardig dat het gedogen (deels) voorbij is en men nu werkt aan, althans streeft naar, een ordentelijke wet- en regelgeving.
Probleem daarbij is echter dat lokale en regionale bestuurders zichzelf voorbij dreigen te rennen door internationale wetgeving naast zich neer te leggen.
Nu ben ik er van overtuigd dat die bestuurders zich dat ook realiseren, maar voor de beeldvorming is dat streven wel sympathiek.
Dus presenteren de lokale en regionale bestuurders de wildste plannen, maar weten ze dat het zeepbellen zijn.

Uiteraard mag iedereen in die zeepbellen geloven, maar ik heb nog nooit een zeepbel gezien die langer dan pakweg 1 minuut stabiel bleef.

Tja, in 2014 zijn er toch Gemeenteraadsverkiezingen, logisch dat iedereen zich hierop werpt om een visie te ventileren.

[Pier]

Gedogen = Mogen, of toch niet meer?

Paul,

je hebt gelijk dat het hele drugsbeleid tot nu toe onder een soort van gedoogbeleid viel.
Een gedoogbeleid dat stamt uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, een beetje onder het motto "alles moet kunnen".

Dat "gedogen" is ons dertig jaar later totaal over het hoofd gegroeid en feitelijk geëvolueerd tot het begrip "mogen".

Alles wat je over het hoofd groeit keert zich vroeg of laat als een boemerang tegen jezelf.
Vandaar dat we tot voor kort met die enorme overlast zaten van die drugsrunners.
Het is daarom prijzenswaardig dat het gedogen (deels) voorbij is en men nu werkt aan, althans streeft naar, een ordentelijke wet- en regelgeving.
Probleem daarbij is echter dat lokale en regionale bestuurders zichzelf voorbij dreigen te rennen door internationale wetgeving naast zich neer te leggen.
Nu ben ik er van overtuigd dat die bestuurders zich dat ook realiseren, maar voor de beeldvorming is dat streven wel sympathiek.
Dus presenteren de lokale en regionale bestuurders de wildste plannen, maar weten ze dat het zeepbellen zijn.

Uiteraard mag iedereen in die zeepbellen geloven, maar ik heb nog nooit een zeepbel gezien die langer dan pakweg 1 minuut stabiel bleef.