Tweet
adieu grandeur Céramique
Grandeur
Komende vanuit het noorden, neem ik de oprit naar het stadsdeel Céramique.
In het midden van het knooppunt staat het Europamonument.
De buisconstructie die het kunstwerk moet beschermen tegen het aanschurende vrachtverkeer ligt totaal aan flarden.
Het onkruid staat op kniehoogte.
Volgens de website van de gemeente Maastricht bevind ik mij nu in de nabijheid van het kroonjuweel van de stad: groots opgezet en gebouwd op aanwijzingen van beroemde architecten uit binnen- en buitenland.
Maanden geleden is de rotonde voorzien van een nieuw systeem verkeerslichten, waarna de aannemer het geheel volkomen desolaat heeft achtergelaten.
Aan het einde van de Avenue Céramique parkeer ik mijn auto en maak een wandelingetje langs het Charles Eyckpark.
Met een beetje fantasie zou het langs de Maas gelegen park(je) en belendend grasveld vergeleken kunnen worden met het Vondelpark of, misschien wat uitdagender, zoiets als Hydepark in Londen.
Dan houdt deze vergelijking als ik om me heen kijk ook echt op.
Dagjesmensen picknicken en zonnebaden op het al weken niet meer gemaaide en rijkelijk van onkruid voorziene gras.
Het naastgelegen Charles Eyck park, mooi beplant met aparte berkenbomen, blijkt van oorsprong afgedekt met een dikke grindlaag.
Is niet meer herkenbaar door een tapijt van woekerend onkruid en gezien de resten hondenpoep gedegradeerd tot hondenuitlaatgebied.
Hoewel verbodsborden aangegeven dat dit verboden is scheuren snelle scooters en bromfietsers over het fiets- en wandelpad rakelings langs opzij springende wandelaars.
De op het park altijd aanwezige alcoholisten doen hun behoefte tussen de struiken onkruid.
Aldo Rossi, Alvaro Siza, Mario Botto, Bruno Albert, Coenen, Janssen en Gulikers hebben het waarschijnlijk heel anders bedoeld.
Maar de gemeentelijke diensten hebben daar, wat de groenvoorziening betreft, toch wel een heel andere kijk op.
Voor mij: adieu grandeur Céramique.
H.Nelissen, Maastricht
Dagblad De Limburger
29-07-2010
Grandeur
Komende vanuit het noorden, neem ik de oprit naar het stadsdeel Céramique.
In het midden van het knooppunt staat het Europamonument.
De buisconstructie die het kunstwerk moet beschermen tegen het aanschurende vrachtverkeer ligt totaal aan flarden.
Het onkruid staat op kniehoogte.
Volgens de website van de gemeente Maastricht bevind ik mij nu in de nabijheid van het kroonjuweel van de stad: groots opgezet en gebouwd op aanwijzingen van beroemde architecten uit binnen- en buitenland.
Maanden geleden is de rotonde voorzien van een nieuw systeem verkeerslichten, waarna de aannemer het geheel volkomen desolaat heeft achtergelaten.
Aan het einde van de Avenue Céramique parkeer ik mijn auto en maak een wandelingetje langs het Charles Eyckpark.
Met een beetje fantasie zou het langs de Maas gelegen park(je) en belendend grasveld vergeleken kunnen worden met het Vondelpark of, misschien wat uitdagender, zoiets als Hydepark in Londen.
Dan houdt deze vergelijking als ik om me heen kijk ook echt op.
Dagjesmensen picknicken en zonnebaden op het al weken niet meer gemaaide en rijkelijk van onkruid voorziene gras.
Het naastgelegen Charles Eyck park, mooi beplant met aparte berkenbomen, blijkt van oorsprong afgedekt met een dikke grindlaag.
Is niet meer herkenbaar door een tapijt van woekerend onkruid en gezien de resten hondenpoep gedegradeerd tot hondenuitlaatgebied.
Hoewel verbodsborden aangegeven dat dit verboden is scheuren snelle scooters en bromfietsers over het fiets- en wandelpad rakelings langs opzij springende wandelaars.
De op het park altijd aanwezige alcoholisten doen hun behoefte tussen de struiken onkruid.
Aldo Rossi, Alvaro Siza, Mario Botto, Bruno Albert, Coenen, Janssen en Gulikers hebben het waarschijnlijk heel anders bedoeld.
Maar de gemeentelijke diensten hebben daar, wat de groenvoorziening betreft, toch wel een heel andere kijk op.
Voor mij: adieu grandeur Céramique.
H.Nelissen, Maastricht
Dagblad De Limburger
29-07-2010
Opmerking