Mestreechteneer, maar niet van geboorte

[SJEF †]

Dat is voor mij een makkelijke opgave, parel.
De groep heet: Schola Maastricht.

[SJEF †]

Ach, ik plaats ook een keer een makkelijke opgave.
Wat is zijn naam ook al weer?

[SJEF †]

Het is toch niet zo moeilijk om de naam van deze persoon te raden.
Hij is zeker wekelijks in het nieuws en komt regelmatig in de gazet, op radio en TV.

[parel]

Gok, Leon Frissen Gouverneur, op de foto is hij wel een stuk jonger

[Haas]

Ja, dat kan niet anders, maar woont ie nu in Maastricht dan?

[SJEF †]

Gok, Leon Frissen Gouverneur, op de foto is hij wel een stuk jonger

Dat is hartstikke goed, parel.
Inderdaad Leon Frissen (24-06-1950; Beek), toen hij een beleidsambtenaar was in de gemeente Bingelrade tussen 1971 en 1975.
In de periode 1975-1979 was hij gemeentesecretaris van de gemeenten Bingelrade en Jabeek.
De gemeenten Bingelrade en Jabeek zijn na een herindeling opgegaan in de gemeente Onderbanken.

Is er geen officiรซle gouverneurswoning (meer) in Maastricht?

[Haas]

Er moet er een zijn bij de Hoge Weerd, althans, zo heb ik begrepen. maar waar precies, weet ik ook niet. Dat zal ongetwijfeld terug te vinden zijn op internet.

[parel]

Wie is deze bekende Maastrichtenaar?

[SJEF †]

Dat is voormalig hartchirurg Olaf Penn van het AZM.
Deze persoon werd reeds door parel zelf :( geraden op 22 april 2008 om 13:18 uur.

[SJEF †]

Wat is zijn naam ook al weer?

[SJEF †]

Het is niet Werner Mantz, maar een andere zeer bekende monumentale kunstenaar.
Geboren in Meerssen.

[SJEF †]

Meerssen, dan moet 't wel haast Charles Eyck zijn

En het is inderdaad Charles Eyck; in zijn jonge jaren, zoals we hem weinig (her)kennen.

[SJEF †]

Ja, deze persoon hebben we al gehad.
Nota Bene door mijzelf geplaatst als #9 in deze reeks.
Lees de informatie op deze webpagina.
Indien teveel: het is Jos Cremers; de oprichter van het Natuur Historisch Museum in het voormalige klooster van de Grauwzusters aan het Bosquetplein.

[SJEF †]

Dan op de valreep toch nog een nieuwe afbeelding gevonden van een zeer bekende Mestreechteneer, maar niet in Mestreech geboren.
Wat is de naam van de persoon in het kazuifel?

[SJEF †]

Ik zal de naam van de 'persoon in het kazuifel' maar eens gaan prijsgeven.
Herkent u hem nu?



Het is de bekende pater Castorius Groothuis van het Stokstraatkwartier.

Pater Castorius en het Stokstraatkwartier.
De pastoor van de O.L.Vrouweparochie besefte dat het Stokstraatkwartier na 1940 aan een andere vorm van zielzorg dringend behoefte had.
Van de Franciscanen, die hierom gevraagd werden bleek pater P.A. Castorius Groothuis bereid deze taak op zich te nemen.
Op 31 augustus 1945 werd hij op basis van een kapelaanssalaris (ฦ’ 350,-- per jaar destijds) benoemd tot sociaal zielzorger, belast met het buurthuiswerk.
Op 1 september 1945 werd hem een kamer toegewezen in het pand Planckstraat no.4.
Het Stokstraatkwartier van Maastricht was in de loop van de 19e eeuw en de eerste helft van de 20e eeuw steeds verder gedeklasseerd.
Dit oude, ooit door de Romeinen gestichte en bewoonde hart van Maastricht beslaat een vierkant van vier straten, de Stokstraat, de Planckstraat, de Havenstraat en de Maastrichtse Smedestraat, met als kleine tussenstraten de Moorenstraat en de Eksterstraat.

Armoede.
Armoede heerst alom.
Alle denkbare sociale mistoestanden kwamen in het Stokstraatkwartier rijkelijk voor.
De buurt kende nog een aantal oude bekende Maastrichtse families, eenvoudige volkstypen vol levenslust.
Zij waren er niet aan toegekomen een betere huisvesting elders in Maastricht te vinden.
Intussen waren er mensen van allerlei herkomst in de Stokstraatbuurt neergestreken, kunstenaars, zwervers, zigeuners die hun paard en wagen aan de Duitse legers verloren waren, gelukzoekers, prostituees enz..
De magister van de jonge Franciscaner paters wees zijn pupillen regelmatig op de grote gevaren die er in deze buurt schuilden.
Drankgebruik en vechtpartijen maakten de buurt ook niet aantrekkelijk.
Lange tijd was de buurt verboden gebiedvoor de Duitse Wehrmacht.
Hier kwam het nieuwe werkterrein voor pater Castorius te liggen.
Hij zou er tot 1969 blijven.
Op 1 september 1945 trok hij op verkenning uit in zijn nieuwe buurt.
Het parochieboekje dat hij van de kapelaan van de O.L.Vrouweparochie had ontvangen klopte van geen kant meer.
Het was niet bijgehouden.
Van vรณรณr de oorlog af was de kapelaan in veel gezinnen niet meer op bezoek geweest.
Veelal zou hij niet welkom zijn geweest; meestal kon hij ook niets voor de mensen oplossen.

"Er is vannacht weer ruzie geweest in de Stokstraat, er ligt veel gebroken serviesgoed.
Om acht uur vertelde onze misdienaar dat zijn vader en moeder ook ruzie hebben gehad.
Vader wou moeder met een mes doodsteken, maar opoe was er tussen gekomen," zo is te lezen in een van de dagboekjes van de Franciscaner pater Castorius Groothuis.
Direct na de Tweede Wereldoorlog huurde de pater een kamer bij de familie Reneerkens op de hoek van de Stokstraat en de Plankstraat.
Hij zag het als "de mooiste kans om het probleem van de onmaatschappelijkheid te bestuderen."

De buurt bekeek hem aanvankelijk met grote achterdocht.
Maar zijn open en joviale karakter viel moeilijk te weerstaan.
Castorius wilde "een buurman" zijn, een man die naast en niet boven hen stond en hij slaagde daar wonderwel in.
Hij organiseerde een eindeloze hoeveelheid activiteiten voor de jeugd.
Hij regelde een kelder, eigendom van de nabijgelegen Onze Lieve Vrouwe Basiliek, en daar kwam een knutselclub, een toneelclub, een zangclub, er werden bokslessen gegeven, en op zaterdagavond waren er altijd filmvoorstellingen.
"Roy Rogers, Winnetou, de Dikke en de Dunne," weet Corrie Kempeners zich nog te herinneren.
Bij de film mochten de jongens en meisjes samen kijken, alle andere activiteiten waren gescheiden.

De naoorlogse zorgen over een jeugd die opgroeide in bandeloosheid schemeren duidelijk door in de dagboekaantekeningen van de pater: "Het probleem van de opgroeiende jongens en meisjes wordt steeds urgenter en de ouders tonen te weinig begrip.
De meisjes moeten eerder en beter voorgelicht worden, dat is onze overtuiging.
's Avonds in de club ontbreekt weer hetzelfde stel.
14-15-16 jaar.
Wij maken ons hierover veel zorgen."
Naast de jeugd ontfermde de pater zich ook over die gezinnen die door werkloosheid, alcoholisme of domme pech helemaal geen inkomsten meer hadden.
Hij stopte ze geld toe en bemiddelde bij andere maatschappelijke instanties zoals de Vincentiusvereniging, die liefdadigheid vanuit een christelijke traditie beoefende.
Daarnaast werd er ook vanuit de gemeente het nodige georganiseerd, zeker met het oog op de sanering van de buurt.
De plannen daarvoor werden begin jaren vijftig weer opgepakt, tezamen met de gedachte dat er aan de "onmaatschappelijkheid" van de Stokstraatbewoners wat gedaan moest worden.