Ron draait door in De Tribunal

[Breur]

Bron: Maastricht dichtbij:

De Tribunal

MAASTRICHT - Vijftig jaar geleden hadden de barkrukken van CafeTribunal witte skai-leren bekleding. De Tribunal was toen de allereerste hippe lounge tent van Maastricht. Vaste gasten waren in die tijd Roeje Pierre en Rika van de gelijknamige frituur. Al deze stamgasten en de geschiedenis van het bekende Maastrichtse cafe passeren de revu tijdens een heuse talkshow op 2 december.
Presentator Ron van der Bolt ontvangt een keur aan bekende en minder bekende gasten die over de Tribunal zullen discussiëren.
Ron ontvangt de "Breiende dames" die de Tribunal elke dinsdag bezetten, maar ook Procureur Generaal Annemarie Penn. Joke van den Maagdenberg, de moeder van de huidige uitbater Leo Graus, vertelt over hoe het vijftig jaar geleden allemaal begon. Will Amory is de architect die het interieur van de Tribunal ontworpen heeft. Hij vertelt onder andere over de ontdekking van de stadsmuur en over de barkrukken die vroeger met wit skaileer overtrokken waren. Musicalster Ryan van den Akker schuift ook bij Ron aan. Haar dochter verzorgt een van de muzikale intermezzo's. Roeje Pierre, Rika van de frituur en andere stamgasten die niet meer leven, maar die wel bij de historie van de Tribunal horen, zullen niet vergeten worden. Zij komen ongetwijfeld voorbij als Coen en Lieske, al vijftig jaar lang de buren van de Tribunal aan de praat gaan.

[Annefine]

Tribunal

Waar is het biljart gebleven ?

[Breur]

Biljart Tribumal

Het biljart is met Vastelaovend 1990 verdwenen. Nu staat er een grote tafel. Het biljart is wel nog altijd in het bezit van de familie, volgens de huidige uitbater.

[parel]

Het biljart is met Vastelaovend 1990 verdwenen. Nu staat er een grote tafel. Het biljart is wel nog altijd in het bezit van de familie, volgens de huidige uitbater.

Huidige uitbater is de zoon van Lou Graus zijn naam is Leo

[Breur]

Bijzondere stamgasten: van Roeje Pierre tot Piet ‘Elvis’ Janssen

Dagblad De Limburger 13 december 2012:

Vijftig jaar Tribunal leverde een keur aan bijzondere stamgasten op. Met stadsfiguur Roeie Pierre als misschien wel de bekendste Tribunal-bezoeker. Leo: „Hij dronk zich ’ne gooje, maar het was altijd gezellig met Pierre.”

Een portret van de markante man siert nog altijd een muur van het café. Ook Gekke Gerda zal het echtpaar Graus niet snel vergeten. „Omdat ze echt gek was. Zo hebben we haar eens buiten gezet, en toen dreigde ze zichzelf een oor af te snijden.

Omdat ze zichzelf wel vaker verwondde, hebben we toen toch maar een dokter ingeschakeld.

Jaren later kwamen we haar weer eens tegen. Had ze andere medicatie, en was ze gelukkig aan de betere hand.”

Ook een bijzonder exemplaar was Piet ‘Elvis’ Janssen. Leo: „Die haalde de gekste toeren uit. Zetten wij twee tafels op elkaar, kwam hij aangestormd om er tussendoor te duiken. Of we lieten hem een keer of tien onder het biljart door kruipen.”

Tegenwoordig kent de Tribunal steeds minder ‘gekke’ stadsfiguren.

Rianda: „Ik vermoed dat ze tegenwoordig eerder van straat worden gehaald.” Eén gast kon de laatste jaren aan het rijtje worden toegevoegd: Robbie.

Leo: „Die zit hier elke dag te schrijven, altijd in oude, kapotte kleren. Van een andere gast heeft hij ooit een nieuwe trui gekregen, die hij weer te bijzonder vond om aan te trekken.

Dat tekent voor mij wel De Tribunal.

Gasten, ongeacht de komaf, moeten zich hier thuis voelen.

Simpel, maar wel ontzettend belangrijk.”

[Breur]

Vloer kapot: goed teken

Dagblad De limburger 13 december 2012.

door Stefan Gybels

In twaalf jaar tijd vier keer de vloer moeten vervangen.

Voor menigeen een ware nachtmerrie.

Zo niet voor het vijftig jarig cafe De Tribunal. Een kapotte vloer staat daar synoniem voor succes.

Over Kerkraads, asociale media en scheidingspapieren.

Eigenlijk had Leo Graus (50) boswachter willen worden. Toch kijkt geen mens vreemd op als Leo in plaats van tussen het groen tussen de bierglazen terechtkomt.

Zijn ouders Lou en Joke Graus bestieren immers cafe De Tribunal aan de Tongersestraat, waar ook de kleine Leo een tweede thuis vindt. In zijn eerste levensjaren vooral als speelruimte, daarna wordt het zijn werkplek. Eerst wat lege glazen ophalen, daarna zelf een pilsje tappen om uiteindelijk naast zijn ouders het derde gezicht van de Tribunal te worden.

In 1995 neemt hij de zaak over. Een jaar later leert hij zijn huidige vrouw Rianda (nu ook 50) kennen.

Die net als hijzelf weinig keus heeft. De tapkraan moet lopen, de liefde komt op het tweede plan. Of beter: de liefde krijgt een plek naast de tap. De geboren Kerkraadse kent geen makkelijke beginperiode. In het oer-Mestreechse cafe valt haar dialect meteen uit de toon. "In het begin dacht ik: dat die Sjengen zich maar aanpassen. Op een gegeven moment ging het echter geld kosten.

Zette ik meer bier neer dan besteld was, omdat ik de klanken door elkaar gooide. Heb ik letterlijk uren achter elkaar ein, twie, drei zitten opdreunen."
Ook haar werkachtergrond werkt niet in Rianda's voordeel. Als stewardess is ze gewend mensen meteen weer te bedienen als het glas leeg is. Leo: "Dus vroeg ze aan de gast: wilt u nog wat drinken? Maar als je dat als kastelein vraagt, betekent dat een rondje van de zaak. Dat is haar dus snel afgeleerd."

De twee nemen van pa en ma Graus een uitstekend draaiende zaak over. In de Tribunal is het altijd druk. Het lange tijd in de omgeving gelegen gouvernement en de rechtbank zorgen, gecombineerd met de grote aanhang Maastrichtenaren, voor een grote vaste klantenkring.

In de loop der tijd zien Leo en Rianda hun klandizie echter aardig veranderen.Was het voorheen vooral Mestreechs, tegenwoordig spreekt het uitbaterskoppel vooral buitenlandse talen. De komst van de universiteit en de toneelacademie breien het vertrek van gouvernement en rechtbank recht. Leo: "Er is een aardige mix ontstaan. 's Morgens een groep Maastrichtenaren, 's middags vooral studenten, rond borreltijd weer Maastrichtenaren en 's avonds weer studenten."

Niet alleen de gasten veranderen, ook de omzet is niet meer zoals vroeger. Minder vooral, al zul je Leo en Rianda niet horen klagen.

Leo: "Het rookverbod heeft er hier wel flink in gehakt. Dat door de crisis mensen minder snel de kroeg in duiken behoeft ook weinig uitleg.

Maar wat ik wel heel opvallend vind is dat het hele sociale mediagebeuren zo'n grote impact heeft.

Mensen praten niet meer met elkaar aan het buffet. Iedereen zit maar wat op zijn telefoon te klooien.Wat mij betreft dus asociale media.”

Wat, in tegenstelling tot klandizie en omzet, nooit verandert in het cafe is het interieur. De Tribunal is Ferrari-rood en de drie figuurtjes met een pleister op de lippen. Voor Mestreechteneer en voor Duitse student.

student.

Rianda: "Altijd als er een nieuw concept ergens in de stad wordt verzonnen, gaan daar wel klanten van ons naar toe. Tijdelijk, want ze keren altijd terug in de Tribunal.

Hier weten ze wat ze krijgen.

Dat is al vijftig jaar zo, daar moet je niet te veel aan veranderen."

Enkel de toiletten kregen een opknapbeurt, en er werd centrale verwarming aangelegd. "Ook hebben we de kaart een beetje aangepast", zegt Rianda. "Om in te spelen op onze nieuwe klanten. Soms moet dat. Maar als ik iemand twintig jaar geleden had verteld dat de Tribunal clubsandwiches zou gaan serveren, was hij waarschijnlijk niet bij gekomen van de lach"

Vijftig jaar Tribunal leverde het koppel Graus een vrachtwagen aan anekdotes op. Van dansende dronken hoogwaardigheidsbekleders tot een gezellig kampvuur midden in de zaak. Over ontboezemingen van gasten, ook al zijn ze zaat, zul je het kasteleinskoppel echter nooit horen. Rianda: "Dat vertellen we zelfs niet tegen elkaar. Je bent af en toe toch een beetje vertrouwenspersoon."

Over de leuke voorvallen raken ze echter niet uitgepraat. Over de bijzondere klanten (zie kader) of over bijvoorbeeld een naamsverwarring in het buitenland. Rianda: "We hebben hier ooit een envelop met scheidingspapieren ontvangen van een Spaans-Nederlands koppel.

In Spanje had blijkbaar iemand de rechtbank in Maastricht gezocht.

Als je dan tribunal intikt, kom je dus hier uit."

Wat de toekomst brengt, zien Leo en Rianda wel. Zeker is dat er geen natuurlijke opvolging komt. Ooit zal Cafe de Tribunal worden verkocht.

Behoefte om daaraan te denken, hebben de twee nog absoluut niet. Ze willen samen nog minimaal tien jaar door in hun cafe. Of, om in Tribunal-termen te blijven: nog minimaal vier nieuwe vloeren in het verschiet.

Op 15 december is in De Tribunal een optreden van Laat en Zaat, 20 december is vanaf 17.30 uur het officiële jubileumfeest en een dag later is "Nao Brobbele"

[Breur]

Kasteleins Rianda en Leo Graus.

Aan anekdotes over vijftig jaar cafe De Tribunal geen gebrek bij kasteleins Rianda en Leo Graus. Foto: Harry Heuts.

[Antonius]

Vollegens miech zien doar gaans aander luij !
2020 veur de lok up

[parel]

Kasteleins Rianda en Leo Graus.

Aan anekdotes over vijftig jaar cafe De Tribunal geen gebrek bij kasteleins Rianda en Leo Graus. Foto: Harry Heuts.

Helaas is Rianda, "een geweldige gasvrouw niet meer onder ons", te jong is ze 29 maart 2019 gecremeerd. Echter de dag na de crematie werd in haar Tribunal een toast op Rianda uitgebracht, vergezeld door Leo haar man.

[Pier]

Helaas is Rianda, "een geweldige gasvrouw niet meer onder ons", te jong is ze 29 maart 2019 gecremeerd. Echter de dag na de crematie werd in haar Tribunal een toast op Rianda uitgebracht, vergezeld door Leo haar man.

Zoo..... even een totaal onverwachte wending in deze topic!
Triest, maar bedankt voor de update!

[Antonius]

Die destijds de taken een tijdje waargenomen heeft als hulp Kastelein Michelle vertelde mij dat destijds ook al van die leidensweg van Rianda.
Vandaar dat ik aangenomen had dat ook Leo nu opgehouden was die ik overigens niet meer zelf aangetroffen heb in het Tribunal op de gezette momenten toen ik er nog kwam.

[parel]

Leo is nog steeds actief in de Tribunal, echter wat ze vroeger "achter de coulissen" met z'n tweetjes deden moet Leo nu alleen doen, denk aan administratie, inkoop en dergelijke. I