De oorlogsjaren: 1940 - 1944

[Harry Veenhof]

Monument op Schildersplein.

Ondanks het feit dat ik geboren ben in het blauw dörrep (Andre Severinsweg 47) ben ik opgegroeid in het Roed Dörrep, wonende in de Valentijn Clotstraat, Gebr. Hermanstraat en het laatst op het Schildersplein. Ik ben opgevoed tijdens de oorlog bij mijn grootouders, oom en tante op het Albertiplein 11 en 12, omdat mijn moeder als weduwe moest gaan werken.
Ik heb samen met 1 neef en 2 nichten bij de onthulling van het beeld op de Ant. Bieleveldtstraat bloemen gelegd voor de overledenen van het bombardemant van 18-8-1944. Hierbij ben ik zelf zwaar gewond geraakt.
Ik vind het een eer dat ik in 1965 het opnieuw gemaakte monument dat thans staat op het Schildersplein heb mogen onthullen.
Ook vind ik het goed en mooi dat 18 Augustus nog steeds wordt herdacht.
Ik denk dat ik nog een van de weinige ben die in leven is die het bombardement heeft meegemaakt als bewoner van het Roed Dörrep.

[Harry Veenhof]

18-8-1944

Bij het opstaan bleek het al een zonnige en warme dag te worden. 's Morgens moesten we naar het kerkhof (Tongerseweg) om mijn peetvader (overgrootvader) te begraven. De hele familie kwam bij mekaar op het Albertiplein 12.(adres van mijn grootouders). Na de begrafenis zei mijn grootvader nog op het kerkhof : Zo wie van ons is de volgende? 's Avonds rond de klok van 6 uur was hij aan de beurt. Helaas. Ik ben de laatste geweest die hem levend heeft gezien en gesproken. Ik zelf was ook zwaar gewond, maar ondaks dat heb ik nog geprobeerd om hem vrij te krijgen onder de deur van de serre waar hij onderlag. Helaas mij niet gelukt. Ik ben via de "losplaats" gebr. Hermanstraat, Valentijn Clotstraat, Schildersplein en onder de poort door in de ambulance terecht gekomen en weggebracht naar "Klevarie". Daar aan gekomen gaf men niet veel meer voor me en werd ik op de badkamer van de kinderzaal neer gezet. Dankzij dr. Koenen (kinderarts) ben ik toch geholpen en heb 7 maanden in het ziekenhuis verbleven.

[Harry Veenhof]

"klevarie"

Zoals ik in mijn vorig verhaal vermelde dat ik 7 maanden op Klevarie gelegen heb ga ik verder met mijn verhaal.
In de tijd dat ik er verbleef stonden opeens de dr.van Raalte en dr.Regout met een amerikaanse legerchirurg aan mijn bed. Uit de verhalen en de onderzoeken aan mijn gezicht kon ik opmaken dat ze het hadden over mijn neuscorrectie (lees gezichts correctie). Uiteindelijk werd ik ook geopereerd door die amerikaan. Alleen had ik de pech dat generaal von Runsted zijn tegenoffensief begon in de ardennen. Dit offensief betekende de dood voor de amerikaanse chirurg. Hij reed met zijn jeep op een bobytrap en bleef dood.
Dus weg mijn neuscorrectie. HELAAS !!!

[lucy]

Excusez moi, maar dat laatste begrijp ik niet volledig.
De neuscorrectie was weg.....
En hoe stel ik me dat voor? Als een koets die om klokslag twaalf weer in een pompoen veranderd?

[Harry Veenhof]

Ziekenhuis in Utrecht

Nadat ik was ontslagen op "KLEVARIE" ben ik in 1946 terecht gekomen in het Stads en Academisch Ziekenhuis te Utrecht voor de neuscorrectie. Eerst op afd Otologie (KNO) en na een week op afd. Chirurgie. De behandelend geneesheer daar was prof. Nuboer, een heel kundige chirurg en lijfarts van de koninklijk familie. Hij ging zelfs met prins Bernard op jacht in Afrika. Voor de patienten op zijn afdeling en voor het verplegend personeel was hij echter een boeman. Hij heeft mij een aantal malen geopereerd, maar kon er niet veel bijzonders van maken. Na een paar jaar kreeg ik het verzoek om me te melden bij dr. Honig (plastisch chirurg) in hetzelfde ziekenhuis. Deze is begonnen met in 2 operaties te verwijderen en is nadien opnieuw begonnen. Ook moest hij mijn voorhoofd opknappen dat was beschadigd door de prof. Het is allemaal is voor 75 % in orde gekomen.
Ondanks dit alles is het toch ergens anders goed voor geweest. Ik heb daar mijn huidige vrouw leren kennen (verpleegster) waar ik inmiddels al 55 jaar gelukkig mee samen ben. Dus het is toch ergens goed voor geweest.

[Harry Veenhof]

bombardement 18-8-1944.

Het bombardement is GEEN vergissings bombardement geweest maar een tactisch bombardement. Ik heb contact gehad met een maastrichtenaar die hier over contact heeft gehad met de 379ste bombardementsgroep die het bombardement heeft uitgevoerd. Deze verwezen hem naar het National Archives te Wasington. Van hun heeft hij het complete rapport gekregen over het bombardement.

[hermanw]

Op de site van de 379th Bomb Group WWII Association (http://www.379thbga.org/index.htm) is hierover informatie te vinden. Op deze pagina: http://www.379thbga.org/Looking4%201320-1311%20p32.htm staat dat het bombardement gericht was op de brug in Maastricht, maar dat enkele piloten door slecht zicht in Tongeren hun lading lieten vallen. De andere piloten bombardeerden Maastricht. Misschien dat daardoor gedacht wordt aan een vergissing, maar de vergissing was dus niet het bombardement in Maastricht.

[Harry Veenhof]

18-8-1944

Toch moet ik nog een keer terugkomen op dat bombardement. Ik lag 9 maanden op de kinderzaal op "Klevarie". De datum weet ik niet meer precies, maar op een dag stond aan het voeteneind van mijn bed een amerikaase vliegenier, met een dame erbij die als tolk optrad.
Uit deze vertalingen kon ik opmaken dat hij op het huidige vliegveld Maastricht-Aken lag met zijn toestel. Hij wilde met slachtoffers spreken die nog in het ziekenhuis lagen door het bombardement. Zodoende stond hij bij mij aan het bed. Uit de vertalingen begreep ik ook dat de vliegtuigen werden beschoten door duitse jachtvliegtuigen en zij dus de bommenlast lieten vallen om beter te kunnen wegdraaien en terug konden gaan schieten. Dat zou de oorzaak zijn van het raken van de 2 woonwijken aan beide zijden van de Maas. Dat is wat ik me toen als 12 jarige jongen nog weet te herinneren. Is iemand een andere mening toegedaan zal ik die respecteren.

[Verwijderde gebruiker]

Ik zie het al:

http://www.blikopdewereld.nl/Ontwikk...mber-1944.html

[parel]

Ik zie het al:

http://www.blikopdewereld.nl/Ontwikk...mber-1944.html

Bedankt Breur voor de URL, ik dacht zeker te weten deze geplaatst te hebben dus niet, alsnog de juiste bron

[hermanw]

Er zijn 2 webpagina's, gespecialiseerd omtrent de gebeurtenissen gedurende de Tweede Wereldoorlog 1940-1945.
Het NIOD en de Beeldbank WO2.
Van de laatstgenoemde webpagina plaats ik een foto van 8 juni 1942.



8 juni 1942.
Hedenmiddag vond op het Vrijthof een grote bijeenkomst plaats, alwaar Generalkommissar Schmidt en van Geelkerken het woord voerden.
Een overzicht van het Vrijthof, alwaar zich leden der NSDAP, NSB, BDM en verdere belangstellenden hadden verzameld tijdens de inmars der vaandels.

Een verslag van deze bijeenkomst uit de Nieuwe Koerier 8 juni 1942:
http://roermond.x-cago.com/kranten/a...04&words=joden

[hermanw]

Bombardement op Rooddorp en begrafenis slachtoffers

In de filmcollectie Oorlog in blik in het RHCL bevindt zich een film met als titel:

Bombardement op Rooddorp [Maastricht] en de begrafenis van de slachtoffers
Tussentitels: 18 aug. 1944 Anglo Amerikaanse luchtaanval op Maastricht; Meer dan 100 doden, 50 zwaar en ruim 100 licht gewond; dinsdag 22 Aug. 1944 Begrafenis der slachtoffers; camera R. Innemée

De film (18 minuten) is hier te zien.

[Harrie]

Poehoe.... behoorlijk wat Duits materiaal....

doe mij maar liever :

Whole Netherland City Joins In Thanking U.S. for Liberation

Letter, in Name of All Maastricht Citizens, Asks God’s Blessing on America and ‘Your Boy’ Who Put End to Long Servitude.
By Wireless to The New York Times.

WITH THE AMERICAN FIRST ARMY, in Germany, Oct. 4 – A Letter to the editors of THE NEW YORK TIMES, written “in the name of all the inhabitants of the city of Maastricht,” the Netherlands, to thank the United States for the town’s liberation, is on its was to New York, according to Het Parool, a Maastricht newspaper.

The letter thanks America through THE NEW YORK TIMES “for the arrival of you boys who have brought us the liberty for which we have longed so fervently.”

TEXT OF LETTER

The text of the letter follows:

To the Editors of THE NEW YORK TIMES:

We, the inhabitants of Maastricht, citizens of the first liberated town of the Netherlands, want an opportunity to thank you for the arrival of your boys who have brought us the liberty for which we have longed so fervently.

We need not describe to you our suffering and our want. The tyrant robbed us of everything that has been dear to us. He tried to destroy our culture; our unions were dissolved, our religion was hindered, our men and boys were carried off, our food was stolen, our horses and our cattle were stolen, our bicycles were transported to Germany and even our hens had to lay their eggs for Huns. Only German music was heard, and with great danger we had to listen secretly to our friends who brought us news.

Our children became underfed, badly clothed and had to wear worn out shoes; old Dutch wooden shoes became by force the fashion again.

Each new day brought new pain and new care. Our young people have no youth. They were chased and hidden in cellars and woods.

Such was our situation – and then your boys came. Can you, readers, conceive and realize with what joy we welcomed them.

Can you imagine how we wept when we could shake hands with the first American boys.

Thanks, many thanks for the arrival of your dear boys. And they were beyond all expectation; what a wrong idea we had about America and its people.
The pleasant smile of your boys has stolen our hearts. Their laughing faces, their vigorous and brave appearance, their kindheartedness and especially their simplicity have told us that these sons of the great American Republic bear true democracy in their hearts and that the world may be glad the United States has interested itself in behalf of our country and of Europe.

How we shouted for joy and feasted with them and how we shared with the greatest pleasure the little we could still give. How wise of your commanders to forbid the boys to buy here. Our enemies robbed and plundered and you soldiers have been instructed not to take the little that can be bought for money.

Thank you for all this; thank you for the arrival of your boys – God bless America and its soldiers in their battle. May He carry your boys safely back to their country. God bless many American mothers who have given the dearest they possess for the liberation of our country and of Europe.

We Dutch people shall never forget the sacrifices that America has made and we shall pray that your battle and victory may be the beginning of a new time, a time of understanding and goodwill.

God bless the United States and its citizens, God save the dear boys who have brought us freedom and who have captured our hearts by their strength, their kindness and their good nature.

Thank you – once again thank you.

(Singed)

IN THE NAME OF ALL INHABITANTS OF THE CITY OF MAASTRICHT.

---------------------------------------------------------------------------------------

op 6 oktober 1944 werd ook het volgende bericht in de New York Times geplaatst:


LETTER FROM MAASTRICHT

This newspaper expects in the near future to receive a letter written “in the name of all inhabitants of the city of Maastricht,” which lies on the left bank of the Maas River in that part of the Netherlands which is almost pinched off by Belgium on the west and Germany on the east. The text of the letter arrived by wireless on Wednesday. It speaks of what went on under the German occupation; horses, cattle, food and bicycles stolen; labor unions dissolved; men and boys carried off; the young people “chased and hidden in cellars and woods.” The Dutch humor survived. “Even our hens.” Says the letter. “had to lay their eggs for Huns.”

Then the Americans walked in. As to them, this is the testimony of the people of Maastricht:

The pleasant smile of your boys has stolen our hearts. Their laughing faces, their vigorous and brave appearance, their kindheartedness and especially their simplicity have told us that these sons of the great American Republic bear true democracy in their hearts and that the world may be glad the United States has interested itself in behalf of our country and of Europe.

This is what “invasion” means to Netherlanders when the “invaders” are Americans. We needn’t doubt that any other Allied contingent would have made a good impression, but the parents, sweethearts and friends of American boys on the Western Front can take a special pride in this tribute – which wasn’t extorted from unwilling signers by any A. E. F. version of the Gestapo. The description happens to fit the soldiers we all know best, and for a moment it lifts the black curtain of war on a cheerful and hopeful scene.
---------------------------------------------------------------------------------------

wat bijbehorende plaatjes


13.09.1944; de Maastrichtse bevolking viert de bevrijding






een dag later 14.09.1944 werden de krijgsgevangen op de Vrijthof verzameld

[Harrie]

en nog een foto van 14.09.1944.


verder de aankomst van Prins Bernhard in Maastricht in '45
( ter info Prins Bernard werd de latere naamgever van het onderdeel waartoe mijn vader behoorde: het Regiment Stoottroepen Sint Bernhard, die hem destijds ook in Brussel bewaakte)

[Splash]

A salvo of bombs burst on German troops massed on the east bank of the River Meuse at Maastricht, Netherlands, during the desperate attempt by aircraft of No. 2 Group to block the German advance by bombing bridges and buildings near the bridges in Maastricht, Hasselt and Tongres. Of forty-two Bristol Blenheims despatched on the raids by Nos 15, 107 and 110 Squadrons RAF, eleven were shot down.