Wethouder van Sociale Zaken Godefridus "Frits" Gybels

[Breur]

Niks gelijk. Dré krijgt gewoon de achternaam van zijn vader. Ik dacht dat de vraagstelling was of wethouder Gybels terecht de naam Gybels draagt, wellicht een oudere schrijfwijze van zijn familienaam heeft gerehabiliteerd of chique wilde doen.

[Pier]

Frits Gybels benoemd tot fficier in de Orde van Oranje Nassau

Op 30 april 1970 werd de wethouder en loco-burgemeester Godefridus "Frits" Gybels benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Naussau.



Wat mij ook opvalt in dit artikel uit het Limburgs Dagblad d.d. 5 sept. 1970 (!!) is dat er toen al gemeld werd dat Maastricht een universiteitsstad was.
Maar dat hoort wellicht thuis in een andere thread

[Pier]

PORTRET VAN EEN WETHOUDER Frits Gybels

25 jaar werken voor Maastricht door Winus de Rouw
Limburgs Dagblad 5 sept. 1970

„Het enige wat me wel eens dwars zit in de politiek, is het wantrouwen van de mensen. Als het college met een voorstel komt, zijn sommigen maar al te graag geneigd zich af te vragen wat daar nu weer achter kan schuilen. Maar er zit nooit iets achter.
Het college wil altijd alleen maar het beste voor de stad. We werken toch zeker niet met een dubbele bodem ... maar overtuig de wantrouwenden daar maar eens van".

Wethouder Frits Gybels van Maastricht zou het inderdaad niet over zijn hart kunnen verkrijgen te werken met een dubbele bodem of te spreken met twee tongen. Hij hakt nu 25 jaar met het wethouderlijke bijltje en word daarom morgen gefêteerd. Als 't aan hem lag zou hij net zo lief een rustige zondag hebben, thuis met zijn vrouw en kinderen. Maar hij is een blijmoedig man en gunt daarom anderen graag de lol hem een lol te doen. Van drukte en poespas moet de heer Gybels overigens niet veel hebben, hij is Maastrichtenaar in hart en nieren.
Dat wil zeggen dat hij relativist is, wat meteen inhoudt dat een van zijn levensbeginselen is dat het leven er is om zo aangenaam mogelijk geleefd te worden en niet alleen om met werken zo veel mogelijk te bereiken. Niet dat er in de dagelijkse praktijk van het leven van de heer Gybels van dit beginsel zo bijster veel terecht komt. Hem ontbreekt er de tijd voor en bovendien is hij veel te gewetensvol om dit uitgangspunt over de hele lijn door te trekken. Wat hij bereikt heeft in zijn leven en in zijn politieke carrière heeft hij allemaal zelf moeten bevechten, nagenoeg zonder vooropleiding. Hij stamt uit een van die typisch Maastrichtse gezinnen waar armoe troef was, maar waar men desalniettemin iets van het leven wist te maken.
Nu op zijn 58ste jaar draagt de heer Gybels nog altijd dit stempel. Conventioneel in opvattingen en gedrag, — er is maar één taal en dat is Maastrichts.
Essentieel op zijn bureau is een crucifix, hoge schoenen lopen makkelijker dan knellende lage en de moderne haute couture voor mannen is aan hem niet besteed — maar tegelijk met een open en reële kijk op de problemen van vandaag en met een klare visie op die van morgen. Hij is een self made man, door niets en niemand uit zijn evenwicht te slaan en steeds goedlachs, maar niettemin door vriend en vijand gevreesd om zijn gerechtvaardigde toorn. Hij is er oprecht verbaasd over als hij verneemd dat er iemand in Maastricht is die hem niet kent en nog meer verbaasd als er iemand gevonden wordt die schroomt met hem te spreken.
Er zijn er anders in die 25 jaar veel geweest die deze schroom niet kenden. Als wethouder van sociale zaken, vice voorzitter van het burgerlijk armbestuur en voorzitter van de bouwvereniging Sint Servatius — om maar enkele van zijn vele functies te noemen — is al de ellende die er in die 25 jaar in de stad geweest is en nog is als een onstuitbare vloedgolf over hem heen gespoeld. Mensen die materieel of geestelijk of soms beide tegelijk in de diepste ellende verkeerden, kwamen op hem persoonlijk een beroep doen. En ik was vaker niét in de gelegenheid hen te helpen dan wél. Meer dan eens heb ik hier op deze kamer in het stadhuis gezeten radeloos van de ellende die sommige mensen moeten doorstaan en vanwege mijn eigen machteloosheid hier iets aan te doen. Het huilen heeft mij vaak nader gestaan dan het lachen. Maar dan altijd weer hoorde ik die geheimzinnige stem in mij: als je kunt helpen door te huilen huil dan. Maar als dat niet helpt stap dan over die ellende heen en probeer al het mogelijke te doen om toch nog ergens enigszins verlichting te brengen. Het is me steeds gelukt niet kapot te gaan aan de ellende waarmee je wordt geconfronteerd en aan je eigen machteloosheid. Het is heus niet zo dat je als wethouder voor elk probleem een pasklare oplossing kan geven. Met de beste wil niet. Met elk geforceerde oplossing voor een probleem zou je vele anderen tekort doen, die al veel langer of nog veel erger met soortgelijke problemen worstelen en die je ook niet hebt kunnen helpen. Je zou tegenover hen gewoon onrechtvaardig handelen en dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen: Dat wil niet zeggen dat je in uitgesproken noodgevallen wel eens de schijn van onrechtvaardig te zijn op je moet laden. Maar dan moet ie dat ook heel lang horen". Als voorbeeld noemt de heer Gijbels een geval uit de tijden van de ergste woningnood, toen hij eens een gezin met één kind een etagewoning had toegewezen, iets wat in die dagen ondenkbaar was. „Maar alleen de huisarts en ik wisten dat zowel de vader als het kind open T.B. hadden. Dat kon ik toch aan niemand vertellen. Maar er zijn er wel tientallen bij me geweest die zich op dat geval beriepen en meenden nu ook rechten te bezitten. Zelfs van pastoors, die een goed woordje kwamen doen over hun parochianen, heb ik vele verwijten moeten slikken". Er zijn talloze van dit soort gevallen geweest, waarop men zich ten onrechte beriep, maar waarop de heer Gijbels noodgedwongen het antwoord schuldig moest blijven. Al spoedig wist men dan te vertellen dat „de wethouder met de mond vol tanden zat en geen antwoord wist te geven. Het was wel duidelijk dat dat zaakje stonk".

Een eigentijds probleem dat de heer Gijbels veel hoofdbrekens bezorgt zijn de gevolgen van de huurliberalisatie. Hem zijn gevallen bekend dat de huur van de ene dag op de andere met 200 tot 300 procent omhoog ging. Er zijn al ongeveer 09 ontruimingsvonnissen geweest.
,Maar help je de een dan betekent dat automatisch dat een ander moet wachten. In al deze gevallen moet de helpende hand worden toegestoken".
En dat zit de heer Gybels dwars. In mijn werk ontmoet ik nooit leuke dingen. Alleen maar ellende. Stapels. Elke dag opnieuw. En dan probeer je maar zo goed mogelijk te helpen. Maar ik zeg iedereen wel onomwonden en duidelijk hoe zijn zaken ervoor staan. Als ik niets kan doen zeg ik het. Dan heeft men tenminste die zekerheid dat men niet langer hoeft te hopen. Mocht ik wel een kansje zien, dan nog doe ik geen toezeggingen om elk risico uit te sluiten valse verwachtingen te wekken. Als het probleem dan toch wordt opgelost, kunnen mijn ambtenaren de blijde boodschap overbrengen. Dan hebben zij ook eens een goede dag. Want het is voor hen ook geen lolletje altijd maar weer neen te moeten verkopen".

(Noot Pier:
Bovenstaande tekst is door mij voor de leesbaarheid hier en daar een beetje aangepast. De oorspronkelijke versie was door het overzetten via OCR deels onleesbaar)

[Pier]

Wie volgde Frits Gybels op?

(..)
Overigens werd Frits Gybels in 1978 als wethouder van Sociale Zaken opgevolgd door een ander zeer markante persoonlijkheid.
Jan Hoen, de KVP is dan het CDA geworden, volgde hem vier jaar later op en zou ook 16 jaar die functie bekleden.

In 1974 werd Frits Gybels opgevolgd door een niet KVP'er/CDA'er.
In 1978 kreeg het CDA deze wethouderspost weer terug toen Jan Hoen wethouder werd.

Even een prijsvraag voor de eeuwige roem

Wie was de opvolger van Frits Gybels als wethouder van Sociale Zaken?

[Breur]

De Vries volgens Sjef.

[Equinox]

Op 30 april 1970 werd de wethouder en loco-burgemeester Godefridus "Frits" Gybels benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Naussau

Wat mij ook opvalt in dit artikel uit het Limburgs Dagblad d.d. 5 sept. 1970 (!!) is dat er toen al gemeld werd dat Maastricht een universiteitsstad was.
Maar dat hoort wellicht thuis in een andere thread

Dat valt te verklaren aangezien het besluit tot de toewijzing en de vestiging van een uni in Maastricht al in 1969 door het toenmalige kabinet De Jong is genomen, dus niks vreemds.

[merie kloompvoot]

De familie woonde op het Servaas Bolwerk! Ik kende ze wel, vooral Willy, die zie ik nog wel eens staan bij het busstation.

Bijnao good, woende op 't Bolwerk, meh dao zaot geine Willy tösse
4 zäöns:

Pierre
Harry
Tum
Dré

[merie kloompvoot]

Is het van belang om nazaten op te sporen?
De kleinzoon van Frits Gybels (Dré Gybels) is onderwijzer aan de Binnenstad Montessorischool.

Zoon, neet kleinzoon..

Kleinzoon (geine zoon vaan Dré) werrek bij de Limburger, sjrijf ziech auch Gybels

[elletje]

Bijnao good, woende op 't Bolwerk, meh dao zaot geine Willy tösse
4 zäöns:

Pierre
Harry
Tum
Dré

Daan höb iech miech vergis, Merie!

[merie kloompvoot]

is Dré al zoe aajd daan? Iech voond dat altied zo e jungske

Dré weurd (es iech 't good höb) 62, en op dezelfde site vaan de Montessorisjoal is heer inmiddels ge-upgraded nao de directie!

(dit allemaol geheel terzijde, alweer)

[merie kloompvoot]

Daan höb iech miech vergis, Merie!

Maak gaaroets niks oet, kin gebäöre Elletje!

Höb iech auch wel 's las vaan (lees HIEL HIEL väöl)

[elletje]

Altied op de Polvertorestraot gewoend, Merie?

[merie kloompvoot]

Altied op de Polvertorestraot gewoend, Merie?

Neet altied, wel in de buurt, bedoels diech missjien Willy GijSSen? Dee woende auch in die straot.. paar deure weier vaan de Gybelsen

[elletje]

Dat is de jong, breurke vaan Ans, toch?
Iech woende dao auch in de buurt!

[merie kloompvoot]

Dat is de jong, breurke vaan Ans, toch?
Iech woende dao auch in de buurt!

Ans zal wel stiekem vaan de melkboer zien,

De Willy die iech kin (wet trowwes neet of 't Gijssen of Gijsen is, aander discussie) woende met 2 zusters en 1 breurke same: Miep, Eddy en Marja.

Wat iech nog euver Frits Gybels kwietwow, is dat heer ziech altied ziene achternaom oetspraok es Giebels, dat zoen zien zäöns auch nog steeds!