Joodse geschiedenis in Maastricht

[Ingrid M.H.Evers]

Wat mij vooral opvalt in deze discussie is het gebrek aan kennis. Wat weten we eigenlijk van deze burgemeester?

Ik niet veel. De Historische Encyclopedie Maastricht (HEM) omschrijft hem als een flamboyante man, die op 10 mei 1940 de fout maakte om tien burgers aan te wijzen, die als gegijzelden moesten verhinderen dat de stad zich tegen de Duitsers zou verzetten. Mede daardoor kon hij na de oorlog geen minister van Binnenlandse Zaken worden. Over zijn inactiviteit t.o.v. de anti-joodse maatregelen in 1940 en 1941, waar het rapport Onvoltooid Verleden van rept, was in 2005, toen de HEM uitkwam, nog vrijwel niets bekend. Misschien wil mw. Evers (als rechthebbende van de HEM) de tekst van het lemma hier plaatsen?

Onderstaand het gevraagde lemma uit: Pierre J.H. Ubachs en Ingrid M.H. Evers, Historische Encyclopedie Maastricht, Zutphen (WalburgPers) 2005, p. 352:

Michiels van Kessenich, Willem, jonkheer, baron 1949, jurist (Langebrück, Saksen [D] 1902-Verdier [Zw] 1992). Studie rechten RU Utrecht (1923-1929). Burgemeester Beek [L], 1933-1937, Maastricht 1937-1967, met vier jaar onderbreking tijdens de Tweede Wereldoorlog (1941-1944). Flamboyant in alles: als katholiek, als huis- en burgervader. Zou juni 1945 minister van binnenlandse zaken geworden zijn in het kabinet Schermerhorn. De illegaliteit verhinderde dat. Michiels van Kessenich had op eerste aanvraag van de Duitsers op 10 mei 1940 een tiental gijzelaars aangewezen. Onder de oorlog had Michiels van Kessenich zich uitstekend gedragen, maar enkele gegijzelden, die ongemoeid reeds op 11 mei waren vrijgelaten, waren hun gijzeling als een beleidsfout blijven zien. M werd géén minister. Voorname gebeurtenissen tijdens zijn bestuur: herstel oorlogsschade na de Tweede Wereldoorlog, opheffing woningnood in, en regeneratie van de binnenstad, de wijkenuitleg buiten het oude stadsgebied na 1945, modernisering van de verkeerssituatie, aanleg Beatrixhaven met industriegebied, bouw van de in 2003 gesloopte stadskantoren in de doorbraak van Markt naar Wilhelminabrug.
L: Persoonlijkheden 1938, 1017. Jaarboek 1962, n.p. Meneer 1967. L. de Jong, Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog, XII, eerste stuk, Den Haag 1988, 104-105. Naamlijst 1990, 8. Noten 1998, 77.

De verkorte titels van de onder L (= literatuur) vermelde bronnen zijn in hun totaliteit afgedrukt onder 'Geraadpleegde Werken', pp. 624-640. Het boek is niet meer verkrijgbaar, maar (gratis) in te zien bij de Stadsbibliotheek in het Centre Céramique, of het Historisch Centrum Limburg, Sint-Pieterstraat 7. De tekst werd afgesloten in 2003.

(...) Feit is dat Michiels van Kessenich geen burgemeester van Maastricht meer was toen medio 1942 de deportaties van joden en andere voor de nazi's onwelgevalligen begonnen.

Excerpt uit het lemma bezetting, 1940-1944 (pp. 71-72):

Het stadsbestuur veranderde in 1941 door de invoering van het nationaal-socialistische leidersprincipe, dat de gemeenteraad buiten spel zette. Burgemeester Michiels van Kessenich trad af. Zijn ambt kwam in handen van gematigde nationaal-socialisten: L.P.J. Peeters, 15 oktober 1941-1 december 1942 en 1 juli 1943-24 januari 1944; T.A.A.M Copraij, 1 februari 1943-1 juli 1943; A.C. de Leij, 24 januari 1944-14 september 1944.

In het Wit Huis zat Willy Schmidt, de Duitse controleur van het provinciale bestuur in Limburg aan de Bouillonstraat, o.l.v. de nationaal-socialistische gouverneur Marchant et d'Ansembourg (1941-1944). Aan de Wilhelminasingel huisde de Sicherheitspolizei en op het Vrijthof naast het politiebureau de Ortskommandant = plaatscommandant voor de Duitse weermacht.

Op 14 september 1944 werd Michiiels van Kessenich opnieuw geïnstalleerd als burgemeester. "Een historische plechtigheid.. "
Mededeelingen van den Nederlandschen Orde-dienst". Maastricht; Maastricht, 16-09-1944. Geraadpleegd op Delpher op 12-10-2023, https://resolver.kb.nl/resolve?urn=M...06:mpeg21:p002

[El Loco]

Toevaliggerwijs vond in de Domeinvergadering Algemene Zaken van vandaag, 10 oktober 2023, ook de presentatie en het (domein-)debat plaats over het
Onderzoeksrapport "Onvoltooid Verleden, ontrechting en rechtsherstel van Joodse inwoners in de gemeenten Maastricht, Amby en Heer"

Het is goed dat dit rapport er is en dat er een gebaar naar de joodse gemeenschap wordt gemaakt. Joodse inwoners zijn tijdens en na de oorlog aan hun lot overgelaten. Het onrecht is tenhemelschreiend. Waar ik niet achter sta, is de nu veelgehoorde oproep om de vernoeming van een (piepklein) straatje naar burgemeester jhr. mr. Michiels van Kessenich ongedaan te maken, omdat deze de joodse inwoners van de stad geen bescherming geboden heeft. Ook de door mij zeer gewaardeerde Ad van Iterson liet in zijn recente column een soortgelijk geluid horen. Wat mij vooral opvalt in deze discussie is het gebrek aan kennis. Wat weten we eigenlijk van deze burgemeester?

Ik niet veel. De Historische Encyclopedie Maastricht (HEM) omschrijft hem als een flamboyante man, die op 10 mei 1940 de fout maakte om tien burgers aan te wijzen, die als gegijzelden moesten verhinderen dat de stad zich tegen de Duitsers zou verzetten. Mede daardoor kon hij na de oorlog geen minister van Binnenlandse Zaken worden. Over zijn inactiviteit t.o.v. de anti-joodse maatregelen in 1940 en 1941, waar het rapport Onvoltooid Verleden van rept, was in 2005, toen de HEM uitkwam, nog vrijwel niets bekend. Misschien wil mw. Evers (als rechthebbende van de HEM) de tekst van het lemma hier plaatsen?

Volgens Wikipedia werd Michiels van Kessenich op 15 oktober 1941 als burgemeester vervangen door de nationaalsocialist Louis Peeters. Het rapport vermeldt hierover: "Hij [bedoeld wordt: commissaris Marchant d'Ansembourg] riep de Limburgse burgemeesters in twee groepen bij elkaar om de voorgenomen nationaalsocialistische bestuurswijzigingen toe te lichten, met als toevoeging dat burgemeesters niet per se lid hoefden te zijn (of worden) van de NSB, maar dat zij zich wel als NSB’ers te gedragen hadden. Van de 121 Limburgse gemeenten stapten 44 burgemeesters meteen op, waaronder Michiels van Kessenich, de burgemeester van Maastricht" (p. 57). Feit is dat Michiels van Kessenich geen burgemeester van Maastricht meer was toen medio 1942 de deportaties van joden en andere voor de nazi's onwelgevalligen begonnen.

De hele discussie doet mij sterk denken aan een soortgelijke beschuldiging enkele jaren geleden aan het adres van Maastrichts enige Nobelprijswinnaar, Pie Debye. Ook toen was er de vraag of het Peter Debyeplein in Randwyck niet een andere naam moest krijgen. Ook toen bleek dat de soep niet zo heet gegeten wordt dan ze wordt opgediend. Wat voor Debye gold en wellicht ook voor Michiels van Kessenich, gold voor het overgrote deel van de Maastrichtse bevolking: men hield zich zoveel mogelijk aan de regeltjes, maar verder liet men het allemaal gebeuren.

Hier nog eens de link naar het bewuste rapport:
ONVOLTOOID VERLEDEN
Ontrechting en rechtsherstel van Joodse inwoners in de gemeenten Maastricht, Amby en Heer

[Antonius]

Koelekopke, een mooi beeld.
Maar als die twee gamins (bengels) uit je foto een voetbal toegeworpen krijgen spelen ze tegen elkaar omdat ze het met de paplepel hebben binnengekregen.
Vloekende vaders aan de zijlijn van het voetbal veld en wraakzuchtige coaches met een opdracht.

Hamas en Hezbollah zijn net als de Cosa Nostra / Mafia van Italië corrupte en criminele organisaties die al 75 jaar lang onder het mom van religie zichzelf hebben aangewezen als de ware strijders. Zichzelf uitgeroepen als opvolgers van iemand die geen opvolger heeft aangewezen bewijzen ze zelfs nu hoe moorddadig en moordlustig men "volgers" kan beinvloeden en in die roes ook kleine peuters en babies kan neersabelen.

Ik zou heel voorzichtig zijn met vlaggen heisen als je weet hoeveel geradicaliseerde kanslozen er rondlopen, ook als migrant.
De mannen met een Machete die daarmee zomaar rondzwaaien om omstanders te verwonden waren ooit ook kinderen in die kampementen en overgeleverd aan die gebedslezers en/of hun vaders met moordlust.

[Koelekopke]

Zonder verdere woorden...

[Pier]

Presentatie Onderzoeksrapport Onvoltooid Verleden

Even terug naar de meer oorspronkelijke doelstelling van deze thread.
Toevaliggerwijs vond in de Domeinvergadering Algemene Zaken van vandaag, 10 oktober 2023, ook de presentatie en het (domein-)debat plaats over het
Onderzoeksrapport "Onvoltooid Verleden, ontrechting en rechtsherstel van Joodse inwoners in de gemeenten Maastricht, Amby en Heer"

Dit kan terug worden gekeken via onderstaande link.
https://maastricht.parlaeus.nl/app/p...aa213baddb/vod
Ga naar agendapunt 5 en klik op 'deel fragment'.

[Ingrid M.H.Evers]

Als er dan toch vlaggen op/bij Nederlandse overheidsgebouwen moeten worden gehesen, dan graag naast de Israëlische ook de Palestijnse vlag, beide halfstok. Dat de Maastrichtse vlag op het Stadhuis halfstok hangt (voor hoe lang?), heeft mijn sympathie, als het maar beide partijen betreft.

[El Loco]

Tal van overheidsgebouwen en in op tal van stadhuizen werd uit solidariteit de Israëlische vlag gehesen.

Het blijft moeilijk:
Provincie Limburg hijst vlag Israël: ‘Luister naar elkaar en heb begrip voor elkaars standpunten’
(De Limburger, 10-10-2023)

[El Loco]

Persoonlijk heb ik niet zoveel met de symboliek van vlaggen. ook als de Nederlandse vlag op z'n kop hangt word ik daar niet warm of koud van.

Mee eens, Pier. Een paar jaar geleden was het nog indrukwekkend om na Charlie Hebdo en Bataclan de kleuren van de Franse vlag geprojecteerd te zien op de Brandenburger Tor. Nu is dat standaard procedure en worden er vragen gesteld als er na een of andere ramp niet iets met de vlag van dat land gedaan wordt. Het valt allemaal onder de hoofdcategorie 'woke' en daar weer een ondercategorie van, namelijk de categorie: 'het heeft geen enkele zin als we het doen, maar we kunnen ons niet permitteren om het niet te doen'.

Met Israël heb ik wel wat. Ik was er jaren geleden en viel als een blok voor de schoonheid van het land. Niet vanwege de mensen. Joden, christenen. moslims en ongelovigen, ik vond ze allemaal even onvriendelijk (er waren ook wel uitzonderingen uiteraard). Er valt veel aan te merken op Israël, zeker na de laatste verkiezingen. Maar het is wel het enige land in het Midden-Oosten waar een lhbti'er (of hoe je het noemen wil) niet hoeft te vrezen voor zijn/haar/hun leven.

RTV Maastricht liep ook toevallig over de Markt vandaag:
https://rtvmaastricht.nl/nieuws/arti...svlag-halfstok

[Pier]

Vlaggen of juist niet?

Wellicht is het arbitraire om deze posting te plaatsen in deze thread, maar ik vond feitelijk geen betere.

Afgelopen zaterdag, 7 oktober 2023, werd Israel totaal verrast door de aanval van Hamas vanuit Gaza.
De aanval verliep gruwelijk. Meer dan 700-800 doden. Het merendeel onschuldige burgers.
Daarnaast zijn waarschijnlijk 150-200 Israelische burgers gegijzeld
Natuurlijk sloeg en slaat Israël terug. Israël gaat daarbij niet zachtzinnig te werk.
Is deze reactie goed, kan het anders, moet het anders, is het historisch gezien juist of net fout?
Ik weet het niet en ik denk dat niemand het weet.

Vanuit het Westen komen hoofdzakelijk steunbetuigingen voor Israel.
Wat je ook vindt van de aanval van Hamas, ik denk dat daar geen goed woord voor te bedenken valt. Echt afschuwelijk!
Heeft Israel zich steeds keurig gedragen t.o.v. de Palestijnen? Hmmm.... ik denk dat daar ook wel wat op valt af te dingen.
Nochtans kan de wijze waarop Hamas zaterdag toesloeg never nooit worden goedgekeurd.

Tal van overheidsgebouwen en in op tal van stadhuizen werd uit solidariteit de Israëlische vlag gehesen.
Amsterdam hees bijvoorbeeld de Israelische vlag, Rotterdam juist niet en andere gemeenten hangen hun eigen stadsvlag halfstok.

Ik heb zelf nergens gelezen wat het Maastrichtse beleid in deze is.
Daarom ben ik vandaag, dinsdag 10 oktober 2023, Zelf maar eens gaan kijken.


(Maastrichtse vlag hangt halfstok n.a.v. de oorlog tussen Gaza en Israel)

Ik vind het allemaal wel prima.
Persoonlijk heb ik niet zoveel met de symboliek van vlaggen. ook als de Nederlandse vlag op z'n kop hangt word ik daar niet warm of koud van.
Laten we nu wel afspreken dat wanneer er waar in de wereld in de toekomst een - altijd afkeurenswaardige! - ernstige inbreuk wordt gemaakt op de LHBTI+ beweging, dat we dan ook niet meteen een regenboogvlag hijsen, maar gewoon onze stadvlag halfstok hangen of met moties daaromtrent komen (zoals op 22 november 2022 voor het WK in Qatar. Of ga ik nu te ver?

[Ingrid M.H.Evers]

Ik hoorde het vanmiddag reeds van dr. Fred Cammaert, ons allen bekend van onder meer Het verborgen front: de geschiedenis van de georganiseerde illegaliteit in de provincie Limburg in de Tweede Wereldoorlog. Hij constateerde 'dat Maastricht al klaar was' met dit onderzoek, mede vanwege de werkdrift van Eric van Rijsselt. Hijzelf was nog bezig voor Venlo, waar de gemeente eenzelfde onderzoek in opdracht heeft gegeven.

[Pier]

Onderzoeksrapport Joods Vastgoed

"Onvoltooid Verleden, Ontrechting en rechtsherstel van Joodse inwoners in de gemeenten Maastricht, Amby en Heer"
zo heet het onderzoek naar de onteigening van panden van Joodse burgers in Maastricht tijdens de bezettingstijd, het rechtsherstel na de bevrijding en de rol van de gemeente Maastricht hierin.

Op 6 januari 2022 heeft de heer De Reus, voorzitter van de NIHS (Nederlands-Israëlische Hoofdsynagoge) Limburg, het college hierom gevraagd.
Op 12 april 2022 heeft het college van B&W in Maastricht besloten om nader onderzoek te laten doen naar het handelen van het gemeentebestuur van Maastricht bij de onteigening en vervreemding van panden van Joodse inwoners tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog.

Dr. René van Rijsselt, senior onderzoeker Universiteit Utrecht, heeft samen met zijn broer Erik van Rijsselt, deskundige op het gebied van regionaal archiefonderzoek Tweede Wereldoorlog (oud-voorzitter van de Stichting MestreechOnline) en Marjolein Vlieks, research fellow Nuhanovic Foundation – Centre for War Reparations, deze opdracht uitgevoerd.

Op 27 september 2023, om 19.00 uur, zal het onderzoeksrapport aan de leden van de gemeenteraad en de leden van de Joodse gemeenschap in Maastricht worden gepresenteerd in de synagoge aan de Capucijnengang 2 te Maastricht.

De bijeenkomst in de synagoge wordt opgenomen en rechtstreeks wordt uitgezonden via de website van de gemeente Maastricht. (https://raad.gemeentemaastricht.nl)

(Bron: Brief/uitnodiging gemeente Maastricht dd 12 sept. 2023, doss. no: 2023.03774)

[Ingrid M.H.Evers]

Interview Herman van Rens

zaterdag, 23 maart 2013
Morele leiders NAMEN VOORTOUW BIJ REDDING JODEN

door Caspar Cillekens

Verhoudingsgewijs zaten er in de Tweede Wereldoorlog in Limburg meer joden ondergedoken dan elders in Nederland.

Kleine katholieke en gereformeerde gemeenschappen boden hen onderdak. Desondanks slaagden de nazi’s erin meer dan de helft van de joden in Limburg te vermoorden. Dat concludeert de Beekse historicus Herman van Rens na onderzoek in de archieven.

Thuis in Horst hoorde Herman van Rens (66) zijn moeder wel eens vertellen over de joodse jongen die bij haar ouders in Hegelsom ondergedoken had gezeten en de oorlog had overleefd. Het relaas over de onderduiker, met wie Herman en zijn vrouw Annelies nog altijd contact hebben, is een van de verhalen over de Tweede Wereldoorlog die hij thuis hoorde. Zo vertelde zijn vader hem ook ooit er nog altijd spijt van te hebben dat hij de bevriende veehandelaar Henri Andriesse uit Gennep niet had helpen onderduiken. Andriesse was kind aan huis bij de vader van Van Rens, die boer was. Op een dag was hij gekomen, met de gele ster op. 'Vandaag zijn wij aan de beurt, morgen jullie’, had Henri tegen de vader van Herman gezegd.

Het idee om geschiedenis te gaan studeren sluimerde sindsdien, maar Herman van Rens koos na de middelbare school voor een studie medicijnen. Als huisarts in Beek kwam hij in 1974 opnieuw met de oorlog in aanraking. „Ik kreeg een oude dame op het spreekuur. Ze liep een beetje mank. De vrouw vertelde dat ze slecht sliep en altijd weer
dezelfde droom had. Al veertig jaar lang droomde ze telkens dat ze een
kind drie truien over elkaar aantrok. Bij doorvragen bleek dat dat van die truien echt was gebeurd, in de oorlog, toen de Sicherheitspolizei een joods jongetje kwam ophalen dat bij haar ondergedoken zat. Ik heb veel met haar gepraat, haar leed gedeeld. Meer kon ik niet doen.”

In 2004 stopte Van Rens met zijn praktijk en wijdde zich aan zijn tweede passie. In 2009 studeerde hij als historicus af op een onderzoek naar de genocide tijdens de Spaanse burgeroorlog (1936-1939). In Spanje deed hij onderzoek naar de gruweldaden tijdens die oorlog, toen aan beide kanten (de fascisten onder leiding van Franco tegenover de linkse, republikeinse, wettige regering) verschrikkelijke slachtingen plaatsvonden. Bij zijn onderzoek leerde Van Rens, zoals hij het noemt, „in de haarvaten van de geschiedenis” door te dringen. Vanaf 2009 heeft hij gewerkt aan zijn proefschrift over de vervolging van de joden en Sinti in Limburg. Gisteren promoveerde hij aan de Universiteit van Amsterdam op zijn studie.

Het is een baanbrekend werk. Op basis van nauwgezet onderzoek in bijna alle archieven van de 108 gemeenten die Limburg in mei 1940 telde, komt Herman van Rens tot de conclusie dat joden in Limburg meer kans hadden om onder te duiken en te overleven dan in andere provincies in Nederland. Dat was vooral te danken aan het feit dat er een aantal vaak kleine, gesloten gemeenschappen in Noord- en Zuid-Limburg was met sterke morele leiders die hun volgelingen ervan overtuigden dat het helpen van joden een goede zaak was. In Sevenum bijvoorbeeld, zaten in sommige straten huis aan huis joodse onderduikers. Joden uit Amsterdam, zo vertelt Van Rens, reisden soms op de bonnefooi met de trein naar het station Horst-Sevenum in Hegelsom en klopten dan zomaar ergens aan. „Vader vertelde me eens het verhaal van een man en twee volwassen dochters die hem gevraagd hadden waar ze konden overnachten. Hij had hen naar een hotel doorverwezen. Toen hij dit tegen zijn broer vertelde, zei die: ‘Dat waren joden, die had je moeten binnenlaten.’ Mijn vader is nog op de fiets gesprongen, maar hij heeft ze niet meer gevonden.”

Ondanks die steun voor de joden slaagden de nazi’s er in Limburg met zijn goed geïntegreerde joodse bevolking in meer dan de helft van de 1500 joden te vermoorden. Het is op 10 april dit jaar precies zeventig jaar geleden dat de Duitse bezetter Limburg Judenrein verklaarde. Juist in de loop van 1943 nam het verzet tegen de Duitse bezetter toe. Joden kregen in Limburg de mogelijkheid om onder te duiken, meer dan elders. Zowel in de gesloten katholieke Maasdorpen als Sevenum, Grubbenvorst, Meerlo, Tienray en Oirlo als in de kleine gereformeerde gemeenschappen in de Oostelijke Mijnstreek zoals in Heerlen, Hoensbroek, Brunssum en Treebeek toonden de inwoners zich barmhartig. Joden helpen onderduiken werd de norm in deze gemeenschappen. Zowel de dominees als de katholieke geestelijken spoorden hun ‘kudde’ aan zich over de Joden te ontfermen.

Dat Limburg er in gunstige zin uitspringt in vergelijking met de andere provincies als het gaat om de overlevingskans voor joden, heeft te maken met een aantal factoren. In tegenstelling tot de gang van zaken in bijvoorbeeld de noordelijke provincies en Amsterdam, waar razzia’s plaatsvonden en mensen op een onverwacht moment uit hun huis werden gehaald, hadden vrijwel alle Limburgse joden even tijd om in ieder geval te overwegen onder te duiken. Toen zo’n zeshonderd joden in augustus 1942 een oproep kregen om zich te melden, lag er een dag tussen de oproep en het moment waar op ze zich moesten melden in Maastricht, van waaruit het transport per trein ging naar Westerbork, het voorportaal van de vernietigingskampen in Polen. Een dag tijd om een afweging te maken: gehoorzamen of niet. Driehonderd joden meldden zich niet. Als ze, zoals Van Rens aantoont, wisten dat ze konden onderduiken, koos ongeveer de helft daarvoor. Daar komt bij dat de mensen van de Aussenstelle van de Sicherheitspolizei in Maastricht, verantwoordelijk voor het oppakken van de joden, niet zo efficiënt werkten als hun collega’s elders in het land.

Er zijn drie grote arrestatiegolven geweest in Limburg: in augustus en november 1942 en nog een in april 1943. Aan die drie ging een kleinere razzia vooraf: op zondagochtend 2 augustus 1942 pakten de Duitsers 213 katholiek gedoopte joden op. Onder hen 31 Limburgers. Het was een reactie van de Duitsers op een brief van de Nederlandse bisschoppen, waarin die zich tegen de Jodenvervolging uitspraken. Generalkommissar Fritz Schmidt was die tweede augustus in Waubach bij de herdenking van de tiende verjaardag van de Ortsgruppe Waubach van de nazipartij NSDAP. De joden gaan werken in het oosten, zo houdt Schmidt zijn gehoor van Parteigenossenvoor. Hun lot zal hard zijn, zo voorspelt hij. Maar: „Wij zijn geen barbaren; wij willen ook de joden toestaan dat hun gezinnen meereizen”. Bij de eerste grote arrestatiegolf, drie weken later op 25 augustus 1942, werden de ouderen boven de zestig ontzien. Dat die leeftijdsgrens werd gehanteerd, sterkte menigeen in de opvatting dat de gearresteerden naar het oosten werden gebracht om er te gaan werken. Maar als in april 1943 ook de zestigplussers worden opgepakt, vervliegt die illusie van louter tewerkstelling.

De overlevingskansen van joden waren in Limburg relatief groot, maar binnen de provincie sterk uiteenlopend, zo heeft Herman van Rens precies in kaart gebracht. De minste kans hadden ze in Kerkrade en Sittard. De Joodse gemeenschap in Sittard was, na die van Maastricht, waar nogal wat joden uit nazi-Duitsland en Oost-Europa eind jaren dertig hun toevlucht hadden gezocht, de grootste van Limburg. Na de laatste actie in april 1943, toen alle resterende joden verplicht werden te ‘verhuizen’ naar concentratiekamp Vught, was van deze Joodse gemeenschap in Sittard, die in tegenstelling tot die in Maastricht een sterk autochtoon karakter had, vrijwel niemand meer over. In Sittard ontbrak het ook aan leiders die hun achterban hadden kunnen oproepen de joden te helpen. Die leiders waren er wel in een aantal dorpen in Noord-Limburg en in de Oostelijke Mijnstreek. Priesters als pastoor Henry Vullinghs van Grubbenvorst en zijn kapelaan Jean Slots. Een journalist als Mathieu Smedts uit America, een dominee als Gerard Pontier in Heerlen, maar ook kraamverzorgster Hanna van de Voort uit Meerlo regelden onderdak voor veel joden uit Amsterdam. Vullinghs, Slots en Smedts hielpen vooral volwassenen, Van de Voort en Pontier de kinderen. Zij hadden een voorbeeldfunctie in de kleine gemeenschappen in de Peel- en Maasdorpen en de protestantse gemeenschappen in de Oostelijke Mijnstreek.

Van de joodse kinderen die zonder hun ouders werden ondergebracht, kwam 30 procent in Limburg terecht. Volgens Herman van Rens ging het om meer dan driehonderd kinderen. „Als de Limburgse bevolking ergens trots op mag zijn, is het dat hun gewest het landelijk centrum werd van de redding van joodse kinderen.”

Nota Bene: De handelsuitgave van het proefschrift van Herman van Rens onder de titel ‘Vervolgd in Limburg ‘ ligt op 5 mei in de boekhandel. Het boek kost 39,00 euro. Het verschijnt in de serie Maaslandse Monografieën bij uitgeverij Verloren. ISBN 978-90-8704-353-7
Bron: Dagblad De Limburger, 23 maart 2013

[Ingrid M.H.Evers]

Het feit dat deze krantenkop ook niet alleen door mij met enige reserve is gelezen, bewijst in feite al dat er een bepaalde 'kleuring' van uit gaat.

Het 'bewijst' volgens mij helemaal niets. Eén zwaluw maakt geen zomer. Dan zou je eerst eens een representatieve proef moeten nemen onder de lezers van DDL. Het geeft alleen aan dat ik als pensioengerechtigd historicus zo'n kop waarschijnlijk anders lees als iemand die na 1970 is geboren.

[Jef-VMG]

krantenkop 2

Ik las die krantenkop ook met enige reserve.

Voor wie het nog niet gezien heeft; het artikel uit Dagblad De Limburger: http://maastrichtsegevelstenen.nl/MO/krantenkop.pdf

Het feit dat deze krantenkop ook niet alleen door mij met enige reserve is gelezen, bewijst in feite al dat er een bepaalde 'kleuring' van uit gaat.
Ongewenst, om te voorkomen dat alleen-koppenlezers (die zijn er genoeg!) tot de conclusie kunnen komen: Wij in Limburg hebben het nog niet zo slecht gedaan.
Of de journalist (over hem en zijn stukje heb ik niks gezegd, dus hoeft ook niet verdedigd te worden) of een of andere 'koppensneller' de kop samengesteld heeft is verder niet van belang. Het is de taak en de verantwoordelijkheid van de krant juiste informatie te geven en de titel (kop) en verdere inhoud goed op elkaar af te stemmen.
Anders koop ik de Story wel

[Yannick]

Op vrijdag 26 april om 20:00 uur geeft de genoemde persoon in het artikel een lezing over de jodenvervolging in Limburg in de bibliotheek van Nuth.