Tweet
In aansluiting op de threads van de procedures om te komen tot het samenstellen van een goede kieslijst van het CDA en D'66 had ik begin deze week had ik een interessant gesprek met een bij de Maastrichtse politiek nauw betrokken persoonlijkheid over (procedures om te komen tot) kieslijsten.
Ik was het gesprek ingegaan met de algemene vraagstelling hoe je als politieke partij het beste kunt handelen. Moet je als (lokale) politieke partij wel of niet een oproep doen richting geïnteresseerden, of stel je zelf een kieslijst samen met een kiescommissie, waarbij dan weer de vraag gesteld kan worden hoe je objectief een kiescommissie benoemt?
Het is natuurlijk evident dat sterke partijleiders veel in de melk te brokkelen hebben als het gaat wie zij op de kieslijst, op verkiesbare plaatsen, willen.
Het antwoord dat ik kreeg en eigenlijk niet verwachtte, was verrassend.
"Als morgen André Rieu aangeeft op de lijst van partij X te willen staan, dan gaan vanavond nog de champagnekrukken bij die partij de lucht in!"
De kwintessens van een kieslijst is namelijk niet, aldus mijn gesprekspartner, of je politiek ter zake kundige leden vindt voor de kieslijst, maar of je kandidaten op de kieslijst krijgt die genoeg stemmen weet te genereren.
Als André Rieu morgen op de kieslijst van partij X komt te staan, genereert hij waarschijnlijk enkele honderden stemmen.
Als Rieu dan ook nog, vooraf, aangeeft sowieso niet in de raad plaats te willen nemen, dan kan partij X waarschijnlijk toch nog rekenen op 1 extra zetel dankzij André Rieu.
Het feit dat Stadbelangen Mestreech (SBM) voor 2014, naast Frans Theunisz ook Huub Adriaens heeft weten te strikken voor hun kieslijst heeft wellicht menig Maastrichtenaar doen fronsen, maar feitelijk is het een goede zet van die partij.
Tenminste als de "Rieu-theorie" klopt.
Mijn gesprekspartner verzekerde mij dat men als partij permanent op zoek is naar prominente en zéér geliefde stemmentrekkers en dat menige bekende Maastrichtenaar al lang is gevraagd, hetzij direct of indirect, om zijn of haar steun uit te spreken voor hun partij.
Mijn gesprekspartner deelde mij mee niet te staan wachten op bijvoorbeeld buitengewoon capabele lokale aspirant-politici die evenwel geen achterban hebben cq die ook niet weten te genereren.
Nu moet ik zeggen dat ik de samenstelling van kieslijsten zo nog nooit had bekeken.
Dus was ik niet direct overtuigd van deze "Rieu-theorie" en behield ik mij richting mijn gesprekspartner het recht voor om eerst nog eens enkele nachtjes te slapen om de theorie te toetsen dan wel te overdenken.
Voor de geïnteresseerde zijn HIER de stemmen te vinden die bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2006 en 2010 in Maastricht zijn uitgebracht op de individuele kandidaten.
Nu wil ik niet steeds wijzen naar het PvdA raadslid Ramazan EKINCI, die ik reeds vaker als voorbeeld ten tonele bracht, maar feit is dat dit raadslid, die nog nooit één woord heeft gezegd in de gemeenteraad, in 2010 wel 651 (!!) stemmen genereerde.
Datzelfde was bij de raadsverkiezingen van 2006 het geval met Yilmaz KANCA die niet minder dan 616 (!!) stemmen wist te genereren.
Dit wetende kan ik mij voorstellen dat de PvdA, maar hier kun je ook iedere andere partijnaam naar believen invullen, liever Ramazan EKINCI op de kieslijst heeft staan dan bijvoorbeeld Prof. Dr. Ir. Akkermans die geen achterban heeft en slechts naar verwachting 30 stemmen of minder zal trekken.
Vervolgens moet de partij alleen zorgen dat ze ongeveer 2 tot 5 (redelijk) capabele kandidaatsraadsleden heeft, al naar gelang de grote van de partij en het te verwachtte aantal te verkrijgen raadsleden.
Bovendien hoeft een partij, sinds de invoering van het dualisme, er niet meer voor te zorgen dat ze een eventuele wethouder op de kieslijst hebben staan.
Als de partij maar groot genoeg wordt en in het college komt, kan men altijd nog een beroep doen op Prof. Dr. Ir. Akkermans die trouwens nu al in de wandelgangen wordt genoemd en beschikbaar is
Dus of de "Rieu-theorie" klopt?
Zeg het maar.......
Ik denk wel dat mijn gesprekspartner een punt heeft!
Ik was het gesprek ingegaan met de algemene vraagstelling hoe je als politieke partij het beste kunt handelen. Moet je als (lokale) politieke partij wel of niet een oproep doen richting geïnteresseerden, of stel je zelf een kieslijst samen met een kiescommissie, waarbij dan weer de vraag gesteld kan worden hoe je objectief een kiescommissie benoemt?
Het is natuurlijk evident dat sterke partijleiders veel in de melk te brokkelen hebben als het gaat wie zij op de kieslijst, op verkiesbare plaatsen, willen.
Het antwoord dat ik kreeg en eigenlijk niet verwachtte, was verrassend.
"Als morgen André Rieu aangeeft op de lijst van partij X te willen staan, dan gaan vanavond nog de champagnekrukken bij die partij de lucht in!"
De kwintessens van een kieslijst is namelijk niet, aldus mijn gesprekspartner, of je politiek ter zake kundige leden vindt voor de kieslijst, maar of je kandidaten op de kieslijst krijgt die genoeg stemmen weet te genereren.
Als André Rieu morgen op de kieslijst van partij X komt te staan, genereert hij waarschijnlijk enkele honderden stemmen.
Als Rieu dan ook nog, vooraf, aangeeft sowieso niet in de raad plaats te willen nemen, dan kan partij X waarschijnlijk toch nog rekenen op 1 extra zetel dankzij André Rieu.
Het feit dat Stadbelangen Mestreech (SBM) voor 2014, naast Frans Theunisz ook Huub Adriaens heeft weten te strikken voor hun kieslijst heeft wellicht menig Maastrichtenaar doen fronsen, maar feitelijk is het een goede zet van die partij.
Tenminste als de "Rieu-theorie" klopt.
Mijn gesprekspartner verzekerde mij dat men als partij permanent op zoek is naar prominente en zéér geliefde stemmentrekkers en dat menige bekende Maastrichtenaar al lang is gevraagd, hetzij direct of indirect, om zijn of haar steun uit te spreken voor hun partij.
Mijn gesprekspartner deelde mij mee niet te staan wachten op bijvoorbeeld buitengewoon capabele lokale aspirant-politici die evenwel geen achterban hebben cq die ook niet weten te genereren.
Nu moet ik zeggen dat ik de samenstelling van kieslijsten zo nog nooit had bekeken.
Dus was ik niet direct overtuigd van deze "Rieu-theorie" en behield ik mij richting mijn gesprekspartner het recht voor om eerst nog eens enkele nachtjes te slapen om de theorie te toetsen dan wel te overdenken.
Voor de geïnteresseerde zijn HIER de stemmen te vinden die bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2006 en 2010 in Maastricht zijn uitgebracht op de individuele kandidaten.
Nu wil ik niet steeds wijzen naar het PvdA raadslid Ramazan EKINCI, die ik reeds vaker als voorbeeld ten tonele bracht, maar feit is dat dit raadslid, die nog nooit één woord heeft gezegd in de gemeenteraad, in 2010 wel 651 (!!) stemmen genereerde.
Datzelfde was bij de raadsverkiezingen van 2006 het geval met Yilmaz KANCA die niet minder dan 616 (!!) stemmen wist te genereren.
Dit wetende kan ik mij voorstellen dat de PvdA, maar hier kun je ook iedere andere partijnaam naar believen invullen, liever Ramazan EKINCI op de kieslijst heeft staan dan bijvoorbeeld Prof. Dr. Ir. Akkermans die geen achterban heeft en slechts naar verwachting 30 stemmen of minder zal trekken.
Vervolgens moet de partij alleen zorgen dat ze ongeveer 2 tot 5 (redelijk) capabele kandidaatsraadsleden heeft, al naar gelang de grote van de partij en het te verwachtte aantal te verkrijgen raadsleden.
Bovendien hoeft een partij, sinds de invoering van het dualisme, er niet meer voor te zorgen dat ze een eventuele wethouder op de kieslijst hebben staan.
Als de partij maar groot genoeg wordt en in het college komt, kan men altijd nog een beroep doen op Prof. Dr. Ir. Akkermans die trouwens nu al in de wandelgangen wordt genoemd en beschikbaar is
Dus of de "Rieu-theorie" klopt?
Zeg het maar.......
Ik denk wel dat mijn gesprekspartner een punt heeft!
Opmerking