Welbeschouwd Maastricht

[Pier]

Geïnspireerd door de oplettendheid van Clio en in de schaduw van de literaire bijdragen die ons MO-lid Hermanw met enige regelmaat (in het Duits) publiceert in Aken, hoop ik dat het lukt om posters te vinden voor deze nieuwe thread "Welbeschouwd Maastricht".

Ik hoop dat het lukt om met korte verhalen van en over Maastricht mensen te laten mijmeren over het Maastricht van toen, van nu en wellicht van de toekomst.

Dus als je iets opvalt, je iets opmerkelijks ziet en/of iets grappigs of treurigs weet te melden, post het dan.

[Pier]

Himalaya thee

Aan de twee keukentafels, zowel voor als achter mij, zaten elk 2 vrouwen op twee van de vier ongemakkelijke houten stoelen die de oude keukentafels flankeerden.
De vrouwen waren van een leeftijd die je wellicht diende aan te duiden als de laatste fase van de middelbare leeftijd.
Toch waren alle vier de vrouwen, voor en achter mij, goed gesoigneerd, maar ook weer niet op een wijze die zou vermoeden dat zij opgedoft waren.
De kleren van de vrouwen waren keurig netjes, ogenschijnlijk niet al te goedkoop geweest, maar werden nonchalant, wellicht zelfs slordig, gedragen maar net niet zo dat je er het woord ‘te’ voor kon zetten.
Om de een of andere reden had ik de indruk dat de donkere kleding die de vrouwen droegen onder de kattenharen zat, maar dat kon ik onmogelijk zien.

Deze associatie met de kattenharen kwam wellicht vanwege het feit dat ik mij bevond in een van de nieuwste etablissementen die in Maastricht haar deuren, met flink wat gemeentelijke subsidie overigens, had geopend.
De zaak draagt de weinig verfijnde naam “De Kantine” en is gesitueerd in de voormalige brandweerkazerne aan de Capucijnenstraat in Maastricht.
De Kantine heeft meer weg van een retro-kraakpand van eind zeventig van de vorige eeuw, dan van het nieuwste eetcafé van Maastricht.
Zo eind jaren zeventig, begin jaren tachtig van de vorige eeuw kwam ik met enige regelmaat in dergelijke kraakpanden, maar net niet vaak genoeg om te kunnen stellen dat ik in deze kraakpanden verkeerde.
Wel zaten de toen veelal jonge vrouwen, vaak nog studentes, die ik in die kraakpanden sprak haast standaard onder de honden- en kattenharen.

De inrichting van De Kantine verraadde dat de eigenaar ooit enige affiniteit moet hebben gehad met wat we in de vorige eeuw de geitenwollensokken-cultuur noemden, dan wel dat hij uitsluitend zijn ontvangen subsidiegelden in deze gelegenheid wilde investeren zonder enig risico te lopen. Dat zou dan een erg kapitalistische vorm van sociaalanarchistisch ondernemerschap zijn.

De bediening in De Kantine bleek uit één personeelslid te bestaan met het arbeidsethos uit het vroegere Oostblok.
Na ongeveer 10 minuten bleek ik eindelijk door de bediening te worden opgemerkt, waarna ik mijn bestelling mocht doorgeven.
Een beetje tegen mijn gewoonte in bestelde ik een kop thee. Ik weet niet of ik onbewust geïnspireerd was door de alternatieve omgeving waarin ik mij terugvond, of door het feit dat het buiten erg kous was en ik mijn handen aan een warme kop thee wilde warmen.

Nadat de jongedame van de bediening, afgaande op de snelheid waarmee ik bediend werd, eerst een rondje via Warschau, Kiev en Moskou had gemaakt, kreeg ik mijn glazenkop warm water en een doos met theezakjes.
Opeens wist ik weer waarom ik tegenwoordig nergens meer thee bestel.
Noem mij conservatief, maar mijn lievelingsthee is gewoon de oude English thee. Geen munt-, rooibos- of fruitthee, neen “gewone” thee!
Ik bladerde als het ware door de theedoos, maar geen Engelse thee te vinden.
De enige nog een beetje herkenbare theesoorten waren de munt- en rooiboosthee. Voor de rest alleen maar Japanse, Aziatische en andere exotische theeën.
Uiteindelijk werd het Himalaya-kruidenthee!!

Laat ik het erop houden dat de warmte van de kop thee veel compenseerde, maar De Kantine zal waarschijnlijk nooit mijn favoriete brasserie worden, al waren mijn onverwachte herinneringen aan de roerige jaren zeventig en tachtig, toen Maastricht nog een echte kraakscene had, wel een prettig bijkomstigheid.

[Pier]

Pleidooi voor invoering broodnodige rekentoets

“Maastricht heeft geen broodjescultuur”.
Degene die deze stelling betwist wijs ik fijntjes op een greep van namen voor in Nederland gangbare broodjes, te weten “petit pain”, “panini”, “payesita”, “ciabatta”, “Waldkorn”, “Italiaanse bol”, “Kaiserbroodje” etc.

Nu valt er over smaak niet te twisten, maar voor mij is er maar één broodje en wel het “Duitse broodje”. Kennelijk is dit echter zo’n algemeen, en in mijn ogen ondergewaardeerd, broodje dat voor dat boordje diverse Maastrichtse bakkers andere naam hebben. Buiten de benaming “Duits broodje” zie ik ook met enige regelmaat de benaming “Duitse bol” of “Schnitzbroodje”, verwijzend naar de karakteristieke snee die het, meestal iets ovale, broodje kenmerkt.

Helaas moet ik constateren dat ik in Maastricht enkel Duitse broodjes vind die de toets der kritiek kunnen doorstaan, maar nergens echte heerlijke Duitse broodjes. Voor de echte heerlijke Duitse broodjes moet je naar Duitsland waar ze op bijna iedere straathoek te koop zijn en je globaal minder dan de helft betaalt voor het broodje in vergelijking met Maastricht.
Toch heb ik na een jarenlange zoektocht in Maastricht een bakker gevonden waar ze een broodje hebben waarvoor ik wel wil omrijden.
Voor een “hard, rond wit broodje”, een eigen naam heeft het broodje volgens mij niet, ga ik altijd naar banketbakkerij Van Rooy aan de Ruttensingel in Maastricht.
Daar krijg je een hard, rond wit broodje dat qua smaak niets weg heeft van mijn favoriet Duits broodje, maar wat erg luchtig is gebakken met een buitengewoon heerlijke krokante korst. De smaak is zo apart en herinnert mij aan de hosties die ik zo’n veertig jaar geleden voor het laatst officieel heb ontvangen.
Die herinnering is natuurlijk erg verkleurd en vervlogen, maar op de een of andere manier associeer ik de korst van het hard, rond wit broodje van Van Rooy toch met een hostie.

Omdat ik geen ochtendmens ben en ik mij meestal pas rond het middaguur toonbaar op straat kan begeven, haal ik niet zo vaak broodjes.
Onlangs was ik echter, voor mijn doen, héél vroeg in de weer en om 07.45 uur stond ik voor een gesloten deur van een vakantievierende bakker Van Rooy.
Daar ging mijn favoriet broodje.
Thuis zat echter een gezin te wachten op mijn zéér zeldzame vroege-vogel-broodjes-actie, dus om huiswaarts te keren zonder broodjes was geen optie.

Uiteindelijk besloot ik om bakkerij P. in Daalhof te bezoeken. Daar hebben ze de zgn. Schnitzbroodjes die met wat goede wil de toets der kritiek van de Duitse broodjes kunnen doorstaan.
Ik had geluk. Één schnitzbroodje kostte “slechts” 45 cent, maar bovendien had bakkerij P. een actie.
Drie halen, twee gratis.
Nu had ik 11 broodjes nodig.
Een vriendelijke, maar nog jeugdige, medewerkster van bakkerij P. gooide met een fijne zwier 11 broodjes in een grote papieren zak en ging vervolgens, nadat ik de obligate vraag “anders nog iets?” met “neen” had beantwoord, naar de kassa.
Na wat getoets op en gepiep van de kassa vroeg ze aan een bijna net zo jeugdige collega wat zij moest rekenen voor 11 broodjes? Gezamenlijk bogen de jonge dames zich over de kassa, al snel aangevuld door medewerkster 3 en 4.
Nu ben ik niet de beroerdste, want ook ik was al aan het rekenen geslagen en stelde daarom voor om mij 12 broodjes te verkopen ipv 11 als dat zou helpen. Dat bleek geen hulp, maar leidde tot nog meer verwarring.
Na ongeveer 2 minuten was men eruit. Ik had recht op nog 3 gratis broodjes!!
Ik ging dus naar huis met 14 broodjes, betaalde € 4,05 en berekende tijdens het genieten van mijn broodjesontbijt dat ik nog “opgelicht” was ook……
Reken het gerust na!!!

[Verwijderde gebruiker]

Piestoleeke versus kadètsje.

Maastricht kent natuurlijk het "piestoleeke" (pistolet) een langwerpig gevormd broodje, zacht gebakken, ook als melkbrooduitvoering te koop en als tegenhanger het harder gebakken ronde kadètsje (kadetje) met snee. Beide broodjes waren zeer populair als broodmaaltijd tijdens communiefeesten, koffietafels, broonk en andere gelegenheden. Geliefd met kaas- of vleesbeleg. Over vezelrijk brood werd niet gepraat. Het gebruik van wittebrood was een uiting van luxe. De term wittebroodsweken verwijst nog naar het feestelijke en luxueuze. Daarnaast was "mik" populair in de variaties suikermik en krenten/rozijnenmik.

Duitse broodjes kwamen bij ons thuis niet in huis. Maastricht was meer waals georiënteerd. Stokbrood was het eerste "vreemde" brood dat opdook ergens in de jaren 60, waarschijnlijk als gevolg van opgedane ervaringen door vakantiegangers in het buitenland. Het Knijpke in de Sint Bernardusstraat was een van de cafés die het stokbrood populair maakte in Maastricht.

Gelukkig heb ik geen enkele associatie met de inname van hosties. Dat ouwelbrood smaakte naar niets en bleef plakken in je mond of keel. Ik heb deze vorm van voedsel al op jeugdige leeftijd afgezworen. Dit brood stilde alleen een spirituele honger, maar daar had ik geen behoefte aan.

[Koelekopke]

Er kleeft ook een nadeel aan die Duitse broodjes Pier. Je moet ze meteen eten, want na een paar uurtjes zijn ze taai. Natuurlijk kun je ze wel "oppiepen" door ze vochtig te maken en ze even in de oven te leggen. Ze smaken dan weer als vers. Hetzelfde geldt trouwens voor stokbrood.

[parel]

Leuk stuk Pier over een Duits broodje, meteen voor mijn een aanleiding om eens bij bakker Rooyen mijn brood en Duitse broodjes te halen.
Heel opmerkelijk blijven mij die broodjes ook in herinnering, als wij vroeger eerst met mijn ouders en later met Gilbérke op vakantie gingen, hadden wij steeds een overnachting in Duitsland of Oostenrijk.
Het eerste wat bij iedereen opkwam was het ontbijt, C.Q. de Duitse broodjes, deze maakte het ontbijt tot wat het was, super!
Als je dan in Italië aankwam viel het brood vies tegen.
Op de terugreis verheugden wij ons alweer op die "frissche brödgen" .
Kan mij nog herinneren dat onze bakker en zijn vrouw ieder jaar naar Oostenrijk op vakantie gingen, zelf zij kregen ze niet nagemaakt en na diverse pogingen gestopt.

[Verwijderde gebruiker]

Häöfgedachten.

Thuis hadden wij een "häöfke". Geen “Ingelsenhoof”, nee dat niet. Wel waren er veel overeenkomsten.
Buiten sierplanten, groente en fruit werden er ook dieren gehouden. De planten waren duurzaam, geen wegwerpbouwmarktproducten.

Rozen, dahlia's, hortensia’s, vergeet-me-nietjes, asters, afrikaantjes, tulpen e.d. waren vertrouwde planten. Ooit gekocht op de markt of verkregen via zaad en stekjes. De bloemen gaven geur af! Viooltjes en andere plantjes produceerden veel vruchtbaar zaad. Je kon jaren vooruit zonder iets te kopen.

De regenton was de watervoorraad. Met een pollepel werden de planten van zomerwater voorzien. Het gevangen water was op temperatuur en natuurlijk beter gietwater dan het koude tuinslangwater dat zo overvloedig gebruikt wordt tegenwoordig.

De komkommers en tomaten moesten gediefd worden; boontjes opgebonden. De radijsjes werden ter plekke genuttigd. Onkruid werd geschoffeld en het gras met de hand geknipt. Bij de dahlia's stonden stokken met in de top omgekeerde bloempotjes gevuld met spien (houtwol). De oorwormen werden gezien als een bedreiging en hier ingelokt. Boomstammetjes werden voorzien van een kalkring; voor sommige insecten een hindernis die niet graag genomen werd. De uitkomende mieren werden zomers met heet water bestreden of met een hamertje geplet. Vliegende mieren werden in potjes gevangen, evenals andere insecten. De nieuwsgierigheid om zo'n insect eens goed te bekijken was groter dan de drang tot vrijlating. Uiteindelijk werden de gevangen diertjes vrijgelaten. Vaak net iets te laat, zij waren immers overleden. Onzelieveheersbeestjes eten geen gras. De vliegende mieren kon je voeren aan de illegaal gevangen boekvinken of puttertjes. Als visaas was en is een vliegende mier een toppie.

Tuinpaden werden zelf gemaakt. De steiweegtegels werden gegoten in vormen. Cement was geen probleem. Bij de ENCI waren altijd wel wat zakken op te halen en zand moest ik met een emmertje lenen bij een overslagbedrijf bij het Bassin. Een paar losse sigaretten deden wonderen en als er niemand was werden de sigaretten stiekem aangestoken. De specie werd gekleurd met kleurstof. Roodbruin was populair. Een kiezelpad was ook wel mooi en de randen werden gebordeerd met “gewittte” vuursteenknollen.

Iedereen hielp mee met werkzaamheden in de tuin, ook de kinderen. Een inwonende opa of oma hield toezicht op het hele gebeuren vanaf een oude keukenstoel. Van relaxstoelen of andere onooglijke tuinmeubels had men nog nooit gehoord.

Een zelfgemaakte schommel ontbrak natuurlijk niet. Palen, touw en plankje werden geritseld bij de diverse werkplaatsen in de stad. Het boren van de gaten in het zitplankje was spectaculair. Een rond ijzer werd rood gegloeid in het vuurmonster en twee gaten ontstonden omhuld door heerlijk rokende dampen.

Meestal bestond het dierenbestand uit konijnen, duiven en vogels. Katten waren uiteraard niet welkom en konden rekenen op minimaal een ferme afstraffing indien zij het waagden de tuin te betreden. De konijnen voor de Kerst, de duiven voor de sport of de soep en de vogeltjes voor de zang en de fok. Het schoonmaken van de konijnenhokken en het voederen van deze knagers was meestal een taak voor de kinderen. Het was vies en stinkend werk. Wel was het leuk als er jonge konijntjes geboren werden. Hun toekomstperspectief was echter somber als je het bekijkt vanuit het konijnenhok. De dieren werden eigenhandig geslacht. Het bloed werd opgevangen in een kommetje. Het bond zo aardig de saus. De jongste thuis had het voorrecht de kop van het konijn af te knabbelen en te proberen het tongetje op zijn eigen tongetje te toveren. De konijnenvellen werd aan de deur opgehaald en door anderen verwerkt.
De mensen stonden nog dicht bij hun voedsel. Van A naar Z. Nu kijkt men liever weg van het beginproduct en aanschouwt alleen het diepvriesstadium of de smulrol.

Velen kweken andere plantjes ter verkrijging van geld en een soort genot. Aan mij niet besteed. Geef mij maar de geur van vers gemaaid gras en af en toe een bijensteek. Dat laatste ongemak schijnt goed te zijn tegen reuma; wellicht is zo’n prik bedoeld als wraak van de beestenboel uit een onbezorgd menselijk verleden.

De pioenrozen bloeien nog altijd vanuit dat verleden in mijn eigen häöfke. Het perzikboompje is er niet meer. Mijn kinderen helpen niet graag in de tuin en konijnenvellen worden niet meer opgehaald. Het kan inderdaad verkeren.

[Pier]

Facebook exibionisme?
Afgelopen woensdag zat ik in een Grieks restaurant in de binnenstad van Maastricht te genieten van een heerlijk suvlaki-schotel toen een man en vrouw van ruime middelbare leeftijd plaatsnamen aan een tafeltje schuin tegenover mij.
De vrouw, net iets té bruin en met zwaar geblondeerd kort opgeknipt blond haar, droeg een gele jurk zonder mouwen.
Dat moest ook wel, want als de jurk mouwen had gehad waren haar overmatige tatoeages op haar linker arm, van pols tot schouder, niet zichtbaar geweest.
De jurk was bovendien redelijk diep uitgesneden, waardoor ik kon zien dat op haar borstkas en wellicht nog iets dieper in haar decolleté nog meer tatoeages schuil gingen.

Terwijl ik mij mijn suvlaki-schotel goed liet smaken, bestelden de man en de vrouw hun eigen Griekse schotel en werd mijn aandacht verder niet meer getrokken door dit stel.
Dat veranderde overigens toen de man en de vrouw hun bestelde Griekse schotel kregen.
De ruime schotel zag er heerlijk uit en ieder normaal mens zou waarschijnlijk gelijk de aanval op de schotel hebben ingezet.
Zo niet deze twee mensen.
De man maakt al aanstalte om te beginnen met eten, maar de vrouw greep gelijk naar haar damestas.
Uit de tas kwam een opvallend grote smartphone tevoorschijn en hoewel ik het niet kon horen, kreeg de man kennelijk aanwijzingen om nog even te wachten met de aanval op de schotel.
Nadat de vrouw even geklungeld had met haar smartphone, de Griekse schotel mocht nog niet aangeraakt worden, werd de smartphone met de nodige aanwijzingen overgegeven aan de man.
Vervolgens nam de vrouw een suvlaki-spies van de Griekse schotel en hield die, poserend voor de aanstaande selfie, voor haar mond. De man die tegenover de vrouw zat, kreeg uitvoerige aanwijzingen er vooral voor te zorgen dat de vrouw, de suvlaki-spies en de gehele Griekse schotel goed in beeld waren. Daarna drukte de man af en was de selfie gemaakt.
De Suvlaki-speis ging daarna maagdelijk terug op de Griekse schotel.
De vrouw nam de smartphone over, keurde de selfie, die kennelijk haar goedgekeurd kon dragen, en ging vervolgens aan de slag om de selfie op facebook te plaatsen.
De Griekse schotel stond in de tussentijd koud te worden.
Na 2-3 minuten werd met een grote glimlach goedkeurend naar de eigen facebooksite gekeken, kennelijk met de Griekse schotel-selfie prominent als laatste posting,

Dit schouwspel roept bij mij de vraag op wat deze mensen bezielt?
Is het doel van hun uitje het toegeven aan een redelijk kuise vorm van exhibitionisme, of gaat het toch om een vorm van gezelligheid die mij totaal ontgaat?
Toch durf ik te wedden dat veel "vrienden" van de vrouw deze posting hebben geliked
Mocht je deze "facebookvrienden" toevallig kennen, doe hun de groeten van Pier. Uiterst vermakelijke persoonlijkheden zie ik graag voor deze MO-thread

[Verwijderde gebruiker]

Is jouw eten niet koud geworden Pier?

[Pier]

Koningsdag 2016 in Maastricht.

Vanaf dinsdag 26 april, de dag voor Koningsdag 2016, werd ik persoonlijk er al een beetje "gek" van.
Omdat ik tegenwoordig helaas te veel uur per werkdag in de auto onderweg ben, luister ik veel naar de radio.
Wat mij opvalt is dat alle platendraaiers op de radio tegenwoordig niet meer solo presenteren, maar dat ze een heel vast team van minstens 3 personen om zich heen hebben.
Daarbij komt dat deze teamleden het altijd met elkaar eens zijn en elkaar openlijk bewonderen en aanmoedigen.

Zo zijn die "Hollandse" plaatjesdraaiers al dagen voor Koningsdag 2016 bezig om elkaar en alle luisteraars te vertellen hoe geweldig Koningsdag 2016 (in Zwolle) zal worden en hoe slecht het weer op 27 april 2016 wel niet zal zijn. Dat laatste is vooral bedoeld voor de sensatiezucht van die plaatjesdraaiers te behagen.
"Misschien wordt Koningsdag 2016 wel de allerkoudste Prinsesjesdag/Koninginnedag/Koningsdag aller tijden!!!"

Of Koningsdag 2016 (in Maastricht) de allerkoudste Koningsdag ooit is geworden weet ik eerlijk gezegd niet.
Het was in ieder geval erg koud.
's Ochtends waren mijn autoruiten licht bevroren, maar aansluitend was de hemel fantastisch blauw, waarna een stevige hagelbui volgde met dan weer een stralende blauwe lucht, waarna een hoosbui het kwik liet dalen tot circa 2 graden.
Kortom, raar en ongezellig weer.

In de tussentijd zag ik op TV dat het Koningspaar met de Koninklijke familie in Zwolle pareerde in ogenschijnlijk redelijk weer.
Op de radio hoorde ik in diverse reportages uit het "hele" land dat mensen, al dan niet in het oranje uitgedost, feest aan het vieren waren.
Tussendoor liep ik met mijn hond mijn ochtendrondje door mijn wijk.

Traditiegetrouw weet ik dat in Maastricht weinig tot niet gevlagd wordt.
Dat is de reden waarom ik er altijd op let en de woningen met vlaggen tel. Het zijn meestal dezelfde woningen.
Gemiddeld tel ik in onze wijk 10 tot 15 woningen die vlaggen met Koninginnedag/Koningsdag. Dat de meeste de oranje wimpel vergeten is nog wel het minste.
Hoe dan ook, gisteren, met Koningsdag 2016 telde ik slechts 2 (twee!!) vlaggen.
Zelfs de van origine uit Amsterdam afkomstige straatbewoner iets verderop, een trouw vlagger mét oranje wimpel, vlagde dit jaar niet!
De afwezigheid van die vlag kan ik slechts verklaren door afwezigheid.

Hoe dan ook, het was zéér slecht gesteld met het weer en het vlaggen in Maastricht.

's Middags reed ik naar Aken en Kerkrade.
Tijdens mijn ritje door Maastricht richting de A2 telde ik niet één vlag.
Dat ik in Aken geen Nederlandse vlag zag kan ik begrijpen, maar later die namiddag in Kerkrade heb ik ook geen enkele Nederlandse driekleur gezien, laat staan een oranje wimpel.
Op de terugweg van De Geusselt naar Maastricht-West wederom geen enkele vlag!

In de tussentijd hoorde ik op de radio welhaast euforische plaatjesdraaiers vertellen hoe geweldig en hartverwarmend dit volksfeest werd gevierd in heel Nederland.........