Een van die kleine geluksmomentjes die ik mezelf permitteer is het neuzen in de boeken bij De Slegte in de Grote Staat. Daarbij - u raadt het al- neem ik altijd de kast met Limburgensia door, en dan zeker de planken met Maastricht. Het leuke van de Slegte vind ik dat de prijzen redelijk zijn en dat je iets kunt vinden wat niet op bijv. www.boekwinkeltjes.nl aan te treffen is.
Internet heeft voor de boekenliefhebber natuurlijk grote voordelen. Je hoeft niet lang te zoeken en je hebt altijd de goedkoopste aanbieding. Maar het neuzen door de boeken in de zaak zelf, een ontdekkingstocht naar verborgen schatten die op elke plank zouden kunnen liggen, wordt een gevaarlijke aangelegenheid. Mocht je in het antiquariaat uit romantisch oogpunt een boek kopen, dan kijk je thuis even na of je een goede koop hebt gedaan. Blijkt een antiquariaat in Gouda het voor de helft aan te bieden. De laatste veste die niet meewerkt aan de digitalisering is de Slegte in de Grote Staat.
Hoe kan het dat de Slegte niet digitaliseert? Ik heb het zelf altijd verklaard vanuit de stoffige bedrijfscultuur. In het eerste jaar dat ik bij die zaak kwam veranderde er nooit wat. Toen kwam de eerste mokerslag. De collectie Maastricht was verhuisd van de eerste verdieping naar de tweede verdieping. In mijn achterhoofd wist ik dat hiermee de beslissende slag geslagen was. Het management had, zo stel ik me voor, in een rokerig acheraf kamertje hun nieuwe plan gelanceerd. De boeken moesten anders ingedeeld worden. De afdeling Limburg zou, potverdrie!, naar etage twee gaan. De aanwezige medewerkers wisten dat dit het 'Paard van Troje' was.
De ogenschijnlijk kleine verandering was een opmaat naar de grotere verandering die de medewerkers te wachten stond. Sommige dappere medewerkers (met vast contract) kwamen in opstand en boden sterk weerstand. De boeken zouden blijven staan waar ze stonden! Op de barricade! Andere medewerkers stemden stilzwijgend toe. Maar het management was onverbiddelijk. De afdeling Maastricht ging naar de tweede verdieping. Hiermee hadden de veranderaars gewonnen. De slag was geslagen.
Vanaf dat moment zijn tal van wijzigingen doorgevoerd. Ik zie de ijverige medewerkers de boeken nu geregeld van A naar B slepen en weer terug. Het nut ontging me daarvan altijd, maar nu snap ik het.
Na een welverdiende vakantie loop ik deze week de zaak binnen. Het hardnekkig virus van onze tijd heeft dan ook in mijn laatste boekenburcht toegeslagen: de Slegte digitaliseert. Helaas heeft het management dan toch zijn zin gekregen en is er klaarblijkelijk een (vanuit bedrijfseconomisch oogpunt hoogstwaarschijnlijk zeer noodzakelijke) digitaal systeem ingevoerd. De boekwisselingen waren alleen maar gedaan om de medewerkers te laten wennen aan het fenomeen ‘verandering’.
Het geschreven prijsje verdwijnt. Een stickertje met barcode vervangt het potloodje. Hiermee verdwijnt ook de romantiek van ontdekkingstocht. Ik weet niet of er een causaal verband is, maar plotseling zijn de boeken duurder. Ik ben al tijden aan het proberen de silhouetreeks compleet te krijgen. Prijs van een silhouetje met potlood: 2,50. Met barcode: 7,50! Daar gaat mijn plan om de reeks goedkoop bij elkaar te krijgen….
De prijs van verandering.
Internet heeft voor de boekenliefhebber natuurlijk grote voordelen. Je hoeft niet lang te zoeken en je hebt altijd de goedkoopste aanbieding. Maar het neuzen door de boeken in de zaak zelf, een ontdekkingstocht naar verborgen schatten die op elke plank zouden kunnen liggen, wordt een gevaarlijke aangelegenheid. Mocht je in het antiquariaat uit romantisch oogpunt een boek kopen, dan kijk je thuis even na of je een goede koop hebt gedaan. Blijkt een antiquariaat in Gouda het voor de helft aan te bieden. De laatste veste die niet meewerkt aan de digitalisering is de Slegte in de Grote Staat.
Hoe kan het dat de Slegte niet digitaliseert? Ik heb het zelf altijd verklaard vanuit de stoffige bedrijfscultuur. In het eerste jaar dat ik bij die zaak kwam veranderde er nooit wat. Toen kwam de eerste mokerslag. De collectie Maastricht was verhuisd van de eerste verdieping naar de tweede verdieping. In mijn achterhoofd wist ik dat hiermee de beslissende slag geslagen was. Het management had, zo stel ik me voor, in een rokerig acheraf kamertje hun nieuwe plan gelanceerd. De boeken moesten anders ingedeeld worden. De afdeling Limburg zou, potverdrie!, naar etage twee gaan. De aanwezige medewerkers wisten dat dit het 'Paard van Troje' was.
De ogenschijnlijk kleine verandering was een opmaat naar de grotere verandering die de medewerkers te wachten stond. Sommige dappere medewerkers (met vast contract) kwamen in opstand en boden sterk weerstand. De boeken zouden blijven staan waar ze stonden! Op de barricade! Andere medewerkers stemden stilzwijgend toe. Maar het management was onverbiddelijk. De afdeling Maastricht ging naar de tweede verdieping. Hiermee hadden de veranderaars gewonnen. De slag was geslagen.
Vanaf dat moment zijn tal van wijzigingen doorgevoerd. Ik zie de ijverige medewerkers de boeken nu geregeld van A naar B slepen en weer terug. Het nut ontging me daarvan altijd, maar nu snap ik het.
Na een welverdiende vakantie loop ik deze week de zaak binnen. Het hardnekkig virus van onze tijd heeft dan ook in mijn laatste boekenburcht toegeslagen: de Slegte digitaliseert. Helaas heeft het management dan toch zijn zin gekregen en is er klaarblijkelijk een (vanuit bedrijfseconomisch oogpunt hoogstwaarschijnlijk zeer noodzakelijke) digitaal systeem ingevoerd. De boekwisselingen waren alleen maar gedaan om de medewerkers te laten wennen aan het fenomeen ‘verandering’.
Het geschreven prijsje verdwijnt. Een stickertje met barcode vervangt het potloodje. Hiermee verdwijnt ook de romantiek van ontdekkingstocht. Ik weet niet of er een causaal verband is, maar plotseling zijn de boeken duurder. Ik ben al tijden aan het proberen de silhouetreeks compleet te krijgen. Prijs van een silhouetje met potlood: 2,50. Met barcode: 7,50! Daar gaat mijn plan om de reeks goedkoop bij elkaar te krijgen….
De prijs van verandering.
Opmerking