Tweet
Een echte tranentrekker uit vooroorlogse jaren
Hoe Klaasje eieren leerde eten
Midden in het grote bos, op een open plek, stond het huisje van „Anneke Toverheks", die helemaal geen toverheks was, maar een vriendelijke oude vrouw, die veel van kinderen en van dieren hield. En omdat ze haar hele leven in het bos had gewoond, verstond ze de taal van de dieren even goed als die van de mensen. Ze wist meer van hen, dan een dozijn geleerde professoren bij elkaar. Anneke wist ook veel van planten en kruiden en wist je, als je verkouden was of buikpijn had, altijd precies te zeggen, welke kruiden je moest gebruiken om weer / beter te worden. En ze hielpen altijd!
ledereen uit het dorp kende Anneke en was wel eens bij haar geweest, om raad te vragen. Want raad wist ze altijd en overal voor! Eens op een mooie dag, vroeg in April, zat Anneke voor haar huisje in het voorjaarszonnetje te luisteren naar een vogeltje, dat in een boom dichtbij zat te zingen. De bomen en struiken werden al groen en tussen het gras in Anneke's tuintje bloeiden de gele en paarse crocusjes, dat het een lieve lust was, er naar te kijken.
Plotseling hield het vogeltje met zingen ~ op en tjilpte tegen Anneke: „Op het paadje langs de beek loopt een klein meisje, dat op weg is naar jou!" „Zo", zei Anneke, „en wie is dat dan wel?" „'t Is Marijke met de blonde krulletjes, die in het huisje met de rode dakpannen aan de zandweg woont, met haar ouders en haar broertje Klaasje", tjilpte het vogeltje weer, en meteen wipte het een tak hoger.
En, ja hoor, daar kwam Marijke al. Ze liep regelrecht op Anneke toe en kwam naast haar op de bank zitten. „Zo m' n kind", zei Anneke vriendelijk. „Wat scheelt er aan?"
„Zie je, Anneke", zei Marijke, „het gaat om Klaasje, je weet wel. Hij was deze winter toch zo ziek. Je bent nog dikwijls bij hem geweest, om verhaaltjes te vertellen. Nu is hij wel beter, maar nog helemaal niet sterk, en dokter zegt, dat hij iedere morgen een vers, zacht gekookt eitje moet eten. En hij lust geen eitjes! ledere morgen huilt hij, als hij z’n eitje eten moet. 't Is zó erg, dat moeder er helemaal verdrietig van wordt! Kun jij niet helpen, Anneke? Toe!"
„Ja", zei Anneke, „als de dokter zegt, dat hij eitjes moet eten, kan ik hem niets anders geven. Maar ik kan er misschien wel wat op vinden. Het treft, dat het gauw Pasen is, dan komt dezer dagen de Paashaas voorbij. Dien zal ik vragen, voor Klaasje lekkere eitjes te leggen!" „Een haas eieren leggen?" vroeg Marijke verbaasd. „Maar dat kunnen hazen toch niet: dat doen alleen kippen". „De Paashaas kan het wél", zei Anneke, die legt Paaseieren, en lekkere ook! Ga jij nu maar weer naar huis. Het komt best in orde, hoor!" En Marijke ging naar huis, naar het kleine huisje met de rode dakpannen aan de zandweg. Ze vertelde Klaasje, die met een wit snuitje voor het raam zat, dat Anneke met de Paashaas zou praten en dat die hem lekkere eitjes zou brengen.
En ja hoor, toen Klaasje de avond vóór Pasen in z’n bedje lag, werd er plotseling heel zacht aan de deur getikt en binnen kwam de Paashaas. Hij was helemaal wit, met zachte roze oortjes en een roze puntje aan z’n staart en op z’n rug droeg hij een grote mand vol eieren. Maar wat voor eieren waren dat! Ze hadden de bontste kleuren: sommige waren roze, andere blauw, weer anderen groen; en er waren er, waarop hele landschappen en andere mooie dingen geschilderd waren. De haas zette z’n korf naast Klaasjes bedje, knikte hem toe en sprong weer weg.
Wat zette Marijke de volgende morgen een grote ogen op, toen ze die prachtige eieren bij Klaasjes bedje zag staan! En lekker dat ze smaakten! Klaasje at er zoveel van, dat hij, toen ze op waren, weer dikke rode wangen en stevige benen had. En toen hij helemaal beter was, ging hij naar Anneke, om haar te bedanken. Anneke vertelde hem toen, dat ze samen met de Paashaas al die eieren had geverfd en ze leerde hem, hoe hij dat zelf in Let vervolg ook kon doen.
En sindsdien eten alle kinderen met Pasen gekleurde en beschilderde eieren.
ANNIE VONK (Utrechts volksblad 08-04-1939)
Hoe Klaasje eieren leerde eten
Midden in het grote bos, op een open plek, stond het huisje van „Anneke Toverheks", die helemaal geen toverheks was, maar een vriendelijke oude vrouw, die veel van kinderen en van dieren hield. En omdat ze haar hele leven in het bos had gewoond, verstond ze de taal van de dieren even goed als die van de mensen. Ze wist meer van hen, dan een dozijn geleerde professoren bij elkaar. Anneke wist ook veel van planten en kruiden en wist je, als je verkouden was of buikpijn had, altijd precies te zeggen, welke kruiden je moest gebruiken om weer / beter te worden. En ze hielpen altijd!
ledereen uit het dorp kende Anneke en was wel eens bij haar geweest, om raad te vragen. Want raad wist ze altijd en overal voor! Eens op een mooie dag, vroeg in April, zat Anneke voor haar huisje in het voorjaarszonnetje te luisteren naar een vogeltje, dat in een boom dichtbij zat te zingen. De bomen en struiken werden al groen en tussen het gras in Anneke's tuintje bloeiden de gele en paarse crocusjes, dat het een lieve lust was, er naar te kijken.
Plotseling hield het vogeltje met zingen ~ op en tjilpte tegen Anneke: „Op het paadje langs de beek loopt een klein meisje, dat op weg is naar jou!" „Zo", zei Anneke, „en wie is dat dan wel?" „'t Is Marijke met de blonde krulletjes, die in het huisje met de rode dakpannen aan de zandweg woont, met haar ouders en haar broertje Klaasje", tjilpte het vogeltje weer, en meteen wipte het een tak hoger.
En, ja hoor, daar kwam Marijke al. Ze liep regelrecht op Anneke toe en kwam naast haar op de bank zitten. „Zo m' n kind", zei Anneke vriendelijk. „Wat scheelt er aan?"
„Zie je, Anneke", zei Marijke, „het gaat om Klaasje, je weet wel. Hij was deze winter toch zo ziek. Je bent nog dikwijls bij hem geweest, om verhaaltjes te vertellen. Nu is hij wel beter, maar nog helemaal niet sterk, en dokter zegt, dat hij iedere morgen een vers, zacht gekookt eitje moet eten. En hij lust geen eitjes! ledere morgen huilt hij, als hij z’n eitje eten moet. 't Is zó erg, dat moeder er helemaal verdrietig van wordt! Kun jij niet helpen, Anneke? Toe!"
„Ja", zei Anneke, „als de dokter zegt, dat hij eitjes moet eten, kan ik hem niets anders geven. Maar ik kan er misschien wel wat op vinden. Het treft, dat het gauw Pasen is, dan komt dezer dagen de Paashaas voorbij. Dien zal ik vragen, voor Klaasje lekkere eitjes te leggen!" „Een haas eieren leggen?" vroeg Marijke verbaasd. „Maar dat kunnen hazen toch niet: dat doen alleen kippen". „De Paashaas kan het wél", zei Anneke, die legt Paaseieren, en lekkere ook! Ga jij nu maar weer naar huis. Het komt best in orde, hoor!" En Marijke ging naar huis, naar het kleine huisje met de rode dakpannen aan de zandweg. Ze vertelde Klaasje, die met een wit snuitje voor het raam zat, dat Anneke met de Paashaas zou praten en dat die hem lekkere eitjes zou brengen.
En ja hoor, toen Klaasje de avond vóór Pasen in z’n bedje lag, werd er plotseling heel zacht aan de deur getikt en binnen kwam de Paashaas. Hij was helemaal wit, met zachte roze oortjes en een roze puntje aan z’n staart en op z’n rug droeg hij een grote mand vol eieren. Maar wat voor eieren waren dat! Ze hadden de bontste kleuren: sommige waren roze, andere blauw, weer anderen groen; en er waren er, waarop hele landschappen en andere mooie dingen geschilderd waren. De haas zette z’n korf naast Klaasjes bedje, knikte hem toe en sprong weer weg.
Wat zette Marijke de volgende morgen een grote ogen op, toen ze die prachtige eieren bij Klaasjes bedje zag staan! En lekker dat ze smaakten! Klaasje at er zoveel van, dat hij, toen ze op waren, weer dikke rode wangen en stevige benen had. En toen hij helemaal beter was, ging hij naar Anneke, om haar te bedanken. Anneke vertelde hem toen, dat ze samen met de Paashaas al die eieren had geverfd en ze leerde hem, hoe hij dat zelf in Let vervolg ook kon doen.
En sindsdien eten alle kinderen met Pasen gekleurde en beschilderde eieren.
ANNIE VONK (Utrechts volksblad 08-04-1939)
Opmerking