Tweet
Ingrid Evers beantwoordde uitgebreid - waarvoor mijn dank - de vraag over enkele door mij ingescande foto's, waaronder bijgaande:
Je schrijft dat de achterzijde er koperachtig uitziet. Geschatte dikte: 0.5 mm. Hoogte omtrent 8.5 cm; breedte omtrent 5.5 cm. Ze zijn slordig geknipt en je kunt ze met een magneet optillen.
Je foto’s zijn ferrotypieën, the poor mans daguerreotypie (een eenmalig procedé op verzilverde koperplaat) of ambrotypie (elders: amphitypie, een eenmalig procedé op glas).
De ferrotypie is een foto afgedrukt op zwart of bruin gelakt blik. Ook dit procedé is eenmalig, dat wil zeggen dat er geen tussenfase was met een negatief. Van negatieven kon je steeds opnieuw een positieve afdruk maken. De foto was dan vele malen opnieuw te reproduceren
http://de.wikipedia.org/wiki/Ferrotypie
De ferrotypie was uniek, eenmalig. Elke opname leverde slechts één foto op. Het was een sneller en goedkoper procedé dan het visitekaartportret. Ook was het beter bestand tegen vervagen. Het papieren visitekaartportret werkte met een negatief en kon worden afgedrukt in – globaal – drie kwaliteiten: ongetoond, getoond en goudgetoond. Wie weinig te besteden had koos voor ongetoond, en daarmee voor instabiliteit van de afbeelding. De ferrotypie omzeilde dit probleem en dat was een van de redenen die hem populair maakte bij het grote publiek. Ik vraag mij af of ook de donkere basis niet aantrekkelijk was, want flaterend. (Vergelijk mensen die tegenwoordig een bronsgetoonde spiegel ophangen!)
Het procedé van de ferrotypie dateert uit het midden van de jaren 1850, maar in Limburg wordt het pas omstreeks de jaren 1880 bekend. Ferrotypieën werden nooit gemaakt in reguliere fotostudio’s. Het was typisch een product van de reizende fotograaf, die op kermissen en jaarmarkten zijn nering vond en zijn plaatjes slordig en snel bijknipte. Veel kermisbezoekers kwamen – vaak slechts één dag - van buiten naar de stad. Als de fotograaf zijn foto wilde verkopen, was aflevering op de dag van opname een absoluut vereiste.
Ferrotypieën leenden zich met name voor portretfotografie. Typerend voor vroege ferrotypieën is de witte achtergrond, vaak een laken. Pas later gebruikten dergelijke fotografen beschilderde decors. De achtergrond van het portret van je voorvader duidt er op dat deze foto relatief vroeg is genomen, en ja, waarschijnlijk op de kermis.
Overigens maakte ook de amateurfotograaf ferrotypieën. Ik vermoed dan ook dat de foto van de Sint Servaaskerk gezien vanaf het huidige Keizer Karelplein door een fotograferende Henket is gemaakt.
Je schrijft dat de achterzijde er koperachtig uitziet. Geschatte dikte: 0.5 mm. Hoogte omtrent 8.5 cm; breedte omtrent 5.5 cm. Ze zijn slordig geknipt en je kunt ze met een magneet optillen.
Je foto’s zijn ferrotypieën, the poor mans daguerreotypie (een eenmalig procedé op verzilverde koperplaat) of ambrotypie (elders: amphitypie, een eenmalig procedé op glas).
De ferrotypie is een foto afgedrukt op zwart of bruin gelakt blik. Ook dit procedé is eenmalig, dat wil zeggen dat er geen tussenfase was met een negatief. Van negatieven kon je steeds opnieuw een positieve afdruk maken. De foto was dan vele malen opnieuw te reproduceren
http://de.wikipedia.org/wiki/Ferrotypie
De ferrotypie was uniek, eenmalig. Elke opname leverde slechts één foto op. Het was een sneller en goedkoper procedé dan het visitekaartportret. Ook was het beter bestand tegen vervagen. Het papieren visitekaartportret werkte met een negatief en kon worden afgedrukt in – globaal – drie kwaliteiten: ongetoond, getoond en goudgetoond. Wie weinig te besteden had koos voor ongetoond, en daarmee voor instabiliteit van de afbeelding. De ferrotypie omzeilde dit probleem en dat was een van de redenen die hem populair maakte bij het grote publiek. Ik vraag mij af of ook de donkere basis niet aantrekkelijk was, want flaterend. (Vergelijk mensen die tegenwoordig een bronsgetoonde spiegel ophangen!)
Het procedé van de ferrotypie dateert uit het midden van de jaren 1850, maar in Limburg wordt het pas omstreeks de jaren 1880 bekend. Ferrotypieën werden nooit gemaakt in reguliere fotostudio’s. Het was typisch een product van de reizende fotograaf, die op kermissen en jaarmarkten zijn nering vond en zijn plaatjes slordig en snel bijknipte. Veel kermisbezoekers kwamen – vaak slechts één dag - van buiten naar de stad. Als de fotograaf zijn foto wilde verkopen, was aflevering op de dag van opname een absoluut vereiste.
Ferrotypieën leenden zich met name voor portretfotografie. Typerend voor vroege ferrotypieën is de witte achtergrond, vaak een laken. Pas later gebruikten dergelijke fotografen beschilderde decors. De achtergrond van het portret van je voorvader duidt er op dat deze foto relatief vroeg is genomen, en ja, waarschijnlijk op de kermis.
Overigens maakte ook de amateurfotograaf ferrotypieën. Ik vermoed dan ook dat de foto van de Sint Servaaskerk gezien vanaf het huidige Keizer Karelplein door een fotograferende Henket is gemaakt.
Opmerking