Opvang in nonnenklooster Maastricht

[Percy13]

In juni 1945 arriveerde mijn opa, Jan Koster, met de trein in Maastricht. Hij was op weg naar het opvangcentrum en kwam uit een kamp in Siberië.

Toen hij in Maastricht aankwam, viel hij door verzwakking en ziekte uit de trein. Hij werd vervolgens gebracht naar een nonnenklooster in Maastricht, waar hij 6 maanden lang verbleef en werd opgesterkt d.m.v. pap.

Ik probeer al een tijd te achterhalen welk klooster in Maastricht mensen opving na de tweede wereldoorlog en ze daar verzorgden.

Ik wil heel graag eens een bezoek brengen aan het klooster waar mijn opa zo goed is verzorgd.

Kan iemand mij vertellen welk klooster dat is geweest? Of geweest zou kunnen zijn?

Groetjes,
Patricia

[parel]

In juni 1945 arriveerde mijn opa, Jan Koster, met de trein in Maastricht. Hij was op weg naar het opvangcentrum en kwam uit een kamp in Siberië.

Toen hij in Maastricht aankwam, viel hij door verzwakking en ziekte uit de trein. Hij werd vervolgens gebracht naar een nonnenklooster in Maastricht, waar hij 6 maanden lang verbleef en werd opgesterkt d.m.v. pap.

Ik probeer al een tijd te achterhalen welk klooster in Maastricht mensen opving na de tweede wereldoorlog en ze daar verzorgden.

Ik wil heel graag eens een bezoek brengen aan het klooster waar mijn opa zo goed is verzorgd.

Kan iemand mij vertellen welk klooster dat is geweest? Of geweest zou kunnen zijn?

Groetjes,
Patricia

Hallo Patricia,

Wat een ontroerend oproepje, echter het zal moeilijk worden als je geen aanknopingpuntje hebt.
Ben niet van die tijd, maar weet een ding in Maastricht waren zeer vele kloosters, de meeste zijn nu verdwenen.
Het Arme Kindje Jezus, stond bekend om hulp te bieden, zo ook de Zusters Onder de Bogen en de Lencullenstraat.
Zeker weten dat je hier meer reacties op gaat krijgen, succes

[SJEF †]

Hallo Patricia,

Het is inderdaad een zeer aangrijpend verhaal.
Maar ik heb een sterk vermoeden dat jouw opa niet in een nonnenklooster is verzorgd en verpleegd.
In het tweedelige boek van P.M.M.A. Bronzwaer 'Maastricht bevrijd! En toen?', lees ik in hoofdstuk XII van deel twee, dat er diverse noodopvangmogelijkheden en -plaatsen waren in Maastricht.
In Maastricht was er zelfs een Evacuatie Commissie en een repratiëringsdienst.
Vanaf januari 1945 kwam de grote stroom vluchtelingen en repratiërenden op gang; allemaal naar Maastricht.
Als verblijfkamp en opvangcentrum worden diverse schoolgebouwen ingericht.
Ook zijn er speciale noodziekenhuizen ingericht.
Dat was de Sint Gondulphusschool aan de Hertogsingel en het Jezuitenklooster aan de Tongersestraat.

Bedenk wel, dat alle repratiërenden onder barre omstandigheden hebben verkeerd in Duitsland en Rusland (Siberië).
Vaak waren deze mensen gïnfecteerd met besmettelijke ziekten, en werden dus medisch onderzocht.
Want er bestond een groot gevaar voor de volksgezondheid indien men niet medisch onderzocht was.
Vooral het aantal lijders aan typhus nam sterk toe, ondanks de genomen preventieve maatregelen.

Het is dus hoogst onwaarschijnlijk dat de opa van Patricia is verpleegd/verzorgd in een nonnenklooster.
Wel kunnen de zuster van Onder de Bogen verpleegkundige c.q. verzorgende taken hebben uitgevoerd, maar dat gebeurde dan niet in het klooster van hun.

Ik zou dan ook willen adviseren om meer gegevens te proberen achterhalen via familieleden over de verblijfplaats.
Hopelijk kunnen we dan achterhalen in welke noodopvang c.q. noodziekenhuis de opa van Patricia verbleef gedurende juni 1945 tot december 1945.

Na enig speurwerk op internet, kwam ik de volgende webpagina tegen: Hulplijn Vermiste Personen.

Daar kan men online een vragenformulier invullen.

http://www.vermistepersonen.nl/conte...?objectid=6802 .

Tevens kan een vraag, gesteld bij het RHCL, veel uitkomst bieden, omdat daar alle archieven bewaard worden.

http://www.rhcl.nl/ .

[Verwijderde gebruiker]

Ik zou ook eens lezen http://www.grafmonumentensintpieter.nl/week2009.htm over Displaced Persons.

[Percy13]

Super bedankt!

Wouw! wat fijn al deze reacties!
Ik ben allereerst begonnen met het uitzoeken van de tip van Parel.
Ik heb een mail gestuurd naar de Zusters onder de Bogen en heb vandaag gelijk antwoord gekregen.

Ze denken dat het heel goed mogelijk is dat mijn opa is opgevangen door de Zusters onder de Bogen. Dit zou dan geweest zijn in Klevarie. De Klevarie is in 1950 overgegaan naar ziekenhuis Annadal en daarna is het het huidige AZM geworden.

Eén van de zusters heeft navraag gedaan naar de archieven van de Klevarie en het bleek dat de archieven naar het RHCL zijn gegaan, waar Sjef me over vertelde.

Ik ga nu snel verder met zoeken in het RHCL.

Super bedankt allemaal voor jullie hulp!
Ik hoop ooit feiten te vinden, waaruit blijkt dat mijn opa daar geweest is.

Mijn opa sprak zelden over de oorlog, maar in mei 1990 (ik was 12) had ik een schoolproject over WOII en toen vertelde hij mij een aantal dingen die ik zo goed mogelijk in mijn hoofd heb opgeslagen. In september 1990 is mijn opa overleden. Ik heb nu spijt dat ik niet heb doorgevraagd, maar daar heb ik toen niet bij stil gestaan. Aangezien hij er zelden over sprak, weet er verder niemand wat over.

[Ingrid M.H.Evers]

Ik ga nu snel verder met zoeken in het RHCL.

U bent duidelijk gemotiveerd en daarom raad ik u aan geen oproep te plaatsen op de 'prikbord'-pagina van het RHCL; die wordt voornamelijk door onderzoekers onderling wordt gebruikt en niet met regelmaat. Het is beter uw vraag te richten aan de dienst zelf; het contact-adres staat op de site en is geloof ik info@rhcl.nl.
Als mocht blijken dat men geen direct antwoord heeft en aan een door de dienst verricht onderzoek onoverkomelijke kosten zijn verbonden, kunt u altijd nog besluiten het op een andere manier 'op te lossen'. Bedenk wel dat een retourtje 'Holland'-Maastricht-'Holland' ook geld kost, om van een overnachting nog maar niet te spreken. En (vakantie)tijd en energie buitendien.

PS. Een 'nonnenklooster' kan het niet geweest zijn, want de RK Kerk kent al eeuwen lang geen nonnen meer. Het waren dus 'zusters' of 'vrouwelijke religieuzen'. Het verschil zit in de juridische basis, de leefwijze en/of het tijdstip van de stichting.

[Ivo M]

Ik ga nu snel verder met zoeken in het RHCL.

Super bedankt allemaal voor jullie hulp!
Ik hoop ooit feiten te vinden, waaruit blijkt dat mijn opa daar geweest is.

Mijn opa sprak zelden over de oorlog, maar in mei 1990 (ik was 12) had ik een schoolproject over WOII en toen vertelde hij mij een aantal dingen die ik zo goed mogelijk in mijn hoofd heb opgeslagen. In september 1990 is mijn opa overleden. Ik heb nu spijt dat ik niet heb doorgevraagd, maar daar heb ik toen niet bij stil gestaan. Aangezien hij er zelden over sprak, weet er verder niemand wat over.

Het zoeken zou makkelijker kunnen zijn als je weet hoe je opa in Rusland verzeilt is geraakt en met welke status hij is teruggekomen. Drie mogelijkheden komen dan direkt in mijn hoofd op.
*Als militair in Duitse dienst gevangen genomen en dan gerepatrieerd.
*Al dan niet onder dwang werkzaam geweest in door Duitsland bezet gebied en daar door het Sovjet leger bevrijd hetzij opgepakt.
*In een kamp in Oost Polen gevangen gehouden en daar bevrijd door het Sovjet leger.
Uiteraard zijn ern og andere varianten mogelijk. Gerepatrieerden werden soms in groepen teruggestuurd.

[Ingrid M.H.Evers]

Ivo M. heeft gelijk. Ik zou daar ook nog zijn uiteindelijke bestemming aan willen koppelen. U schrijft 'Hij was op weg naar het opvangcentrum', maar welk opvangcentrum was dat dan en waar? Als u het weet zijn dat waardevolle 'short cuts' bij het onderzoek.
Overigens waren het niet alleen de Russen die dwangarbeiders bevrijdden in Duitsland en elders. Ook de Engelsen en Amerikanen hebben tal van werkkampen bevrijd. Maar uw grootvader kwam terug uit Siberië en dat is een stukje historie dat meer vraagtekens oproept dan ik hier aan antwoorden kan bedenken!

[Ivo M]

Ik heb me voor het gemak even beperkt tot wat mogelijkheden die konden leiden tot het in Siberie terecht komen. Repatriering in ´46 betekent overigens dat hij amper, zo in het geheel niet, door de Sovjet justitie is berecht. In zo´n geval zou hij veel later zijn gerepatrieerd. Bevrijding lijkt me dan waarschijnlijker dan krijgsgevangen. Heeft hij iets gezegd over waar in Siberie het kamp lag?

[Ivo M]

Wat zoekwerk op internet leverde nog de volgende pagina op: http://archievenwo2.nl/thema-overzic...atri%C3%ABring
Over de repatriering vanuit de Sovjet-Unie staat daar het volgende:

De Nederlanders die het langst op repatriëring moest wachten, waren degenen die gevangen zaten in de Sovjet-Unie. Dit waren zowel dwangarbeiders als Nederlanders die aan de kant van Duitsland hadden gevochten. Voor dit onderscheid hadden de Sovjetautoriteiten echter geen oog en bovendien zagen zij de Nederlanders vaak voor Duitsers aan. Veel Nederlanders werden dan ook vastgezet in krijgsgevangenkampen, waar zij werden gedwongen zware arbeid te verrichten. SHAEF had in de Sovjet-Unie en andere Oost-Europese landen geen invloed en was ook niet verantwoordelijk voor de daar verblijvende displaced persons. Nederland zelf kreeg echter geen toestemming om een repatriëringsmissie te sturen en was daarom voor de terugkeer van Nederlanders afhankelijk van de Engelsen en Fransen, die wel waren toegelaten tot de Sovjet-Unie. De onderhandelingen met de Sovjetautoriteiten om Nederlanders terug te krijgen verliepen zeer moeizaam. Terwijl eind 1945 de meeste Nederlanders uit Duitsland naar huis waren teruggekeerd, zo’n 300.000 in getal, zouden de allerlaatste landgenoten die in handen van de Sovjet-Unie waren gevallen pas diep in de jaren vijftig worden gerepatrieerd.

Kennelijk heeft het NIOD de gegevens over repatriering van Nederlanders direct na de 2e wereldoorlog. Daar zou je kunnen navragen of er informatie over je opa beschikbaar is.