Tweet
De bronwaterdroom die M’eau heette.
Een eigen biertje heeft Maastricht sinds 2003 niet meer, maar begin 2007 kreeg de stad wel zijn eigen bronwater: M’eau.
Verpakt in een fraaie fles, smakelijk en klaar om de wereld te veroveren.
Helaas: in oktober 2007 was het avontuur alweer voorbij.
Failliet.
Het was ergens in november 2007 bij Thiessen, ‘Wijnkoopers sedert 1740’.
Op een tot tafel verbouwd giga-wijnvat stonden ineens de kekke asymmetrische designflesjes met M’eau-bronwater, met een eigentijdse variant van de stadsingel van Maastricht in het glas gebrand.
Huh?
Was maker Pure Spring Maastricht niet een maand eerder failliet verklaard?
Inderdaad, maar Thiessen – waar kwaliteit met hoofdletters wordt geschreven – had nog ‘een paar pallets’ M’eau op voorraad.
Vandaar.
M’eau was de droom van Guido Boosten en Edwin Hanssen.
Op het terrein van tegelfabrikant Trega zit op 90 meter diepte water afkomstig van een bron in de Eifel, die ergens tussen Trier en Koblenz ontspringt.
Samenstelling top.
Z? goed dat het zonde zou zijn er niks anders mee te doen dan vloeren schoonspuiten.
Het vocht werd voorgedragen voor erkenning als bijzondere waterput.
Na strenge beoordeling kreeg Pure Spring Maastricht als elfde in Nederland vergunning om het bronwater te bottelen als M’eau.
Carel Heisters (links) in de M'eau bottelarij.
Er werd een hagelnieuw fabriekje gebouwd bij de put, met vulmachines en andere apparatuur en Carel Heister werd aangesteld als ‘brouwmeester’.
Voor de Maastrichtenaar een geschenk uit de hemel.
Op 1 januari 2003 stond hij na een dienstverband van 22 jaar op straat, toen de Ridderbrouwerij op last van eigenaar Heineken dichtging.
M’eau bood hem de kans zijn kennis opnieuw te benutten.
Als M’eau een succes zou worden, was het brouwen van streekbieren de volgende stap.
Maastricht zou dan ook weer een echte bierbrouwerij krijgen.
„Beginnen met water, het bier komt later”, rijmde Heister tevreden in februari 2007.
Een goed half jaar later spatte de droom wreed uiteen.
De bron bleek op de lange termijn ongeschikt om aan de strenge kwaliteitseisen te blijven voldoen.
M’eau was op dat moment in negen landen verkrijgbaar.
Het watertje liep als een tierelier, de vraag groeide en groeide, maar de bron kon het tempo niet bijbenen.
Het risico vervuild water te bottelen was te groot.
Pure Spring Maastricht van Boosten en Hanssen konden op dat moment maar ??n ding doen: de stekker uit het bedrijfje trekken.
Met pijn in het hart.
Ze startten een juridische procedure, omdat informatie over de instabiele kwaliteit van het bronwater was achtergehouden.
De zaak is nog altijd onder de rechter, reden voor de betrokkenen om geen enkel commentaar te geven over de zaak.
Ook Carel Heister heeft geen enkele behoefte om te reageren.
Bij hem is de snelle teloorgang van M’eau het hardst aangekomen.
Eerst op de keien gezet door Heineken en een mogelijke nieuwe start als bierbrouwer in de knop gebroken.
Heister laat weten in een soort rouwproces te zitten.
De kans op vergelijkbaar werk, laat staan een comeback als biermaker, lijkt definitief verkeken.
? John Hoofs; gazet De Limburger; 05-01-2008
Een eigen biertje heeft Maastricht sinds 2003 niet meer, maar begin 2007 kreeg de stad wel zijn eigen bronwater: M’eau.
Verpakt in een fraaie fles, smakelijk en klaar om de wereld te veroveren.
Helaas: in oktober 2007 was het avontuur alweer voorbij.
Failliet.
Het was ergens in november 2007 bij Thiessen, ‘Wijnkoopers sedert 1740’.
Op een tot tafel verbouwd giga-wijnvat stonden ineens de kekke asymmetrische designflesjes met M’eau-bronwater, met een eigentijdse variant van de stadsingel van Maastricht in het glas gebrand.
Huh?
Was maker Pure Spring Maastricht niet een maand eerder failliet verklaard?
Inderdaad, maar Thiessen – waar kwaliteit met hoofdletters wordt geschreven – had nog ‘een paar pallets’ M’eau op voorraad.
Vandaar.
M’eau was de droom van Guido Boosten en Edwin Hanssen.
Op het terrein van tegelfabrikant Trega zit op 90 meter diepte water afkomstig van een bron in de Eifel, die ergens tussen Trier en Koblenz ontspringt.
Samenstelling top.
Z? goed dat het zonde zou zijn er niks anders mee te doen dan vloeren schoonspuiten.
Het vocht werd voorgedragen voor erkenning als bijzondere waterput.
Na strenge beoordeling kreeg Pure Spring Maastricht als elfde in Nederland vergunning om het bronwater te bottelen als M’eau.
Carel Heisters (links) in de M'eau bottelarij.
Er werd een hagelnieuw fabriekje gebouwd bij de put, met vulmachines en andere apparatuur en Carel Heister werd aangesteld als ‘brouwmeester’.
Voor de Maastrichtenaar een geschenk uit de hemel.
Op 1 januari 2003 stond hij na een dienstverband van 22 jaar op straat, toen de Ridderbrouwerij op last van eigenaar Heineken dichtging.
M’eau bood hem de kans zijn kennis opnieuw te benutten.
Als M’eau een succes zou worden, was het brouwen van streekbieren de volgende stap.
Maastricht zou dan ook weer een echte bierbrouwerij krijgen.
„Beginnen met water, het bier komt later”, rijmde Heister tevreden in februari 2007.
Een goed half jaar later spatte de droom wreed uiteen.
De bron bleek op de lange termijn ongeschikt om aan de strenge kwaliteitseisen te blijven voldoen.
M’eau was op dat moment in negen landen verkrijgbaar.
Het watertje liep als een tierelier, de vraag groeide en groeide, maar de bron kon het tempo niet bijbenen.
Het risico vervuild water te bottelen was te groot.
Pure Spring Maastricht van Boosten en Hanssen konden op dat moment maar ??n ding doen: de stekker uit het bedrijfje trekken.
Met pijn in het hart.
Ze startten een juridische procedure, omdat informatie over de instabiele kwaliteit van het bronwater was achtergehouden.
De zaak is nog altijd onder de rechter, reden voor de betrokkenen om geen enkel commentaar te geven over de zaak.
Ook Carel Heister heeft geen enkele behoefte om te reageren.
Bij hem is de snelle teloorgang van M’eau het hardst aangekomen.
Eerst op de keien gezet door Heineken en een mogelijke nieuwe start als bierbrouwer in de knop gebroken.
Heister laat weten in een soort rouwproces te zitten.
De kans op vergelijkbaar werk, laat staan een comeback als biermaker, lijkt definitief verkeken.
? John Hoofs; gazet De Limburger; 05-01-2008
Opmerking