Augustinuskerk - Maria Ten Oever

[SJEF †]

Mariabeeldje in de Mariastraat.



Naar aanleiding van het Mariabeeldje onder het straatnaambord "Mariastraat", het volgende.
Het beeldje is hoogstwaarschijnlijk een verwijzing naar vroeger tijden, toen er aan de noordelijke kant van de Mariastraat een klein kerkje of kapel stond, gewijd aan 'Maria Ad Littus' ofwel 'Maria Ten Oever'.
Ook circuleren de volgende namen:
Sancta Maria ad Littus;
Sinte Marien Luttelre;
Sancta Maria Minor;
de kleine Mariakerk.
Het kerkje of de kapel was onderhorig aan het Onze-Lieve-Vrouwekapittel.
Op 3 november 1566 (feestdag van de H. Hubertus) werd het kerkje of de kapel tijdens de beeldenstorm geheel vernield en lag er sindsdien verwoest bij.
In 1592 werd het kerkje hersteld op aansporing van de Jezuïten en zij gaven er Franstalige catechismusles.
De straatnaam "Mariastraat" is in ieder geval wel een verwijzing naar de voormalige kapel 'Maria Ten Oever'.


Situatieschets Augustijnerkerk e.o. in 1770.

Augustinuskerk.
Tegen 1600 waren de augustijnen rijp voor een nieuwe kerk en kregen zij van het stadsbestuur de reeds bestaande, maar tijdens de beeldenstorm in 1566 vernielde kapel van Maria ten Oever ter beschikking (1609).
Met de kapel kregen ze ook bouwmateriaal en fondsen ter beschikking.
De stad Maastricht schonk bijvoorbeeld 8.000 gulden en 100.000 bakstenen in 1609.
Vervolgens werd er in 1618 nog eens 1.500 gulden en 300 mergelblokken geschonken.
De huidige Augustinuskerk werd op diezelfde plek gebouwd tussen 1609 en 1659.
De inwijding vond plaats op 27 mei 1661.
In de gevel herinnert een klein medaillon, met daarop afgebeeld de voorstelling van Maria, vandaag de dag aan de kapel van 'Maria Ten Oever'.
De kerk staat aan de Kesselskade maar bij de bouw was dat nog de Bockstraat.
De overzijde van de Bockstraat werd t.b.v. het kanaal Luik-Maastricht gesloopt en sindsdien kijkt de kerk uit over de Maas.
Aan de Mariastraat, achter de kerk, strekte zich het eigenlijke klooster uit.
Na opheffing van het Augustijnerklooster werd de kerk voor profane doelen gebruikt maar van 1920 tot 1964 was hij even parochiekerk van St.Joseph.
Nu herbergt het gebouw o.a. de oefenruimte van de Mestreechter Staar.


Ets van de Augustinuskerk door HA Jelinger.


Augustijnen.
De augustijnen zijn een bedel- en kluizenaarsorde die in de 12e eeuw in Midden-Italië ontstond.
Het zijn pastorale werkers die daarnaast de innerlijke harmonie met God nastreven.
Zij stellen zich ten dienste aan de allerarmsten.
Zij kennen ook een tweede orde, de augustinessen.
De augustijnen vestigden zich in Maastricht in 1254.
Zij betrokken eerst een kapel aan de Vismarkt en in 1275 een aantal huizen aan de Bockstraat.
In 1291 kwam daar hun eerste kerk gereed, waarvan het koor op palen boven de Maas gebouwd was.
Zij lazen op diverse plaatsen in de stad de mis maar het aanbod van de stad om het St.Gillishospitaal te leiden werd afgeslagen.
Met de rest van de kloosters werd de orde in 1797 opgeheven.

[Karsten]

Mariastraat

Leuk hoor!!
Woon al 6jaar in de Mariastraat, leuk om wat meer achtergrond-info te weten!!

[SJEF †]

Leuk hoor!!
Woon al 6jaar in de Mariastraat, leuk om wat meer achtergrond-info te weten!!

Allereerst: van harte welkom op het forum, Karsten.
Je bent al aktief bij verschillende onderwerpen.
Mocht je toch nog vragen hebben: stel ze gerust.
Dat kan ook via een P-bericht, of via een bepaalde categorie (topic) op dit forum.
Soms kan iemand meteen een antwoord geven, via de informatie dat op een andere webpagina staat, en soms duikt de een of ander wel in de boeken en probeert daar het antwoord op een vraag te vinden.
In ieder geval: een plezante en leerzame tijd op Mestreech Online!

[Minckeleers]

Leuk hoor!!
Woon al 6jaar in de Mariastraat, leuk om wat meer achtergrond-info te weten!!

Na opheffing van het Augustijnerklooster werd de kerk voor profane doelen gebruikt maar van 1920 tot 1964 was hij even parochiekerk van St.Joseph.

En zo zag het interieur er toen uit!
De Kesselskade heette toen nog gewoon "Langs het Kanaal".

[SJEF †]

De Augustinuskerk

De Augustinuskerk.

De Awwestiene.

Toen Sint Maternus in de vierde eeuw, als bisschop van Trier en Keulen, in deze streken het geloof verkondigde, bouwde hij een kapel ter ere van Maria waar, vandaag de dag, de Mariastraat uitkomt op de Kesselskade.
In deze kapel - Maria ten Oever geheten - zouden met name de schippers Maria hebben vereerd en zo zou, in Maastricht, de eeuwenoude devotie tot de Sterre der Zee zijn ontstaan.
Een verhaal te mooi om waar te zijn en het is, helaas, te mooi . . .
Die kapel nu - en dat is wel een historisch feit - werd met kerkhof en nog een huis, kort na 1600, aan de Augustijnen door het kapittel van Onze Lieve Vrouw gratis ter beschikking gesteld.
Waarna de paters, in 1609, van de bisschop van Luik en de hertog van Brabant toestemming kregen er een klooster te bouwen.
Dat niet het eerste van de Augustijnen in de stad zou worden.
Reeds in 1254 bedienden zij een kapel aan de Vismarkt.
Vanwaar ze hun convent, twintig jaar later, verplaatsten naar de Bokstraat die is verdwenen toen daar het kanaal gegraven werd.
Kerk en klooster raakten, echter, in de 16de eeuw zo in verval dat nieuwbouw noodzakelijk werd.
Waarvoor de paters, in 1586, een andere plaats vroegen.
Ze mochten dan beschikken over de kapel Maria ten Oever die, later, werd afgebroken toen het nieuwe klooster, in 1650, helemaal gereed was gekomen en met een eigen kerk verrijkt zou worden.
Inderdaad verrijkt want de kerk werd na die van de Jezuïeten de tweede in Maastricht in de stijl van de vroege barok.
Een kerk zelfs van een voorbeeldige Vlaamse barok die model mocht staan voor de later Brigitinessenkerk te Brussel.
De Augustijnenkerk kwam tot stand dankzij vooral de vrijgevigheid van graaf Hendrik Huyn van Geleen, commandeur van de Balie Biesen der Duitse Orde.
Wiens wapen dan ook kwam te prijken hoog in de prachtvolle gevel van baksteen en mergelblokken op een voet van Naamse steen.
Rijk voorzien van pilasters, geprofileerde lijsten, voluten, guirlandes en ander beeldhouwwerk.
Met het stadswapen boven het royale rondboogvenster, de stadsster die vroeger verzilverd was, een medaillon met Madonna en Kind en een vlammend hart omzwermd door engelenkopjes.
Boven de kerkdeur is het opschrift te lezen: D.O.M. Beatae Mariae, SS. Pontificibus Augustino et Huberto Sacrum 1659.
Het jaar waarin de aan de H. Maagd en de H.H. Augustinus en Hubertus toegewijde kerk werd afgebouwd om dan op 27 mei 1661 door de Luikse wijbisschop J. A. Blavier te worden ingewijd.

Het interieur van de eenbeukige barokkerk, met een houten tongewelf in gipswerk, was al even rijkelijk ingericht.
Met onder meer drie altaren met kolommen van marmer - elk een schilderstuk bevattend van de beroemde Vlaming Quellinus - die, in 1796, met alle kerkmeubilair door de Fransen zijn weggehaald toen ook het Augustijnenklooster werd opgeheven.
Kerk en klooster werden fouragemagazijn.
Waarna de kerk, in 1825, van een verdieping werd voorzien en school werd.
Tot 1830 dan toen de Fransen de kerk voor vier jaar weer in gebruik namen.
De kerk diende, vervolgens, als comediezaal voor het garnizoen en er werden zelfs voorstellingen met paarden gegeven.
Daarna werd de kerk weer school tot het gebouw aan de Herbenusstraat klaar was.
'Op sjaol goon op t'n Awwestiene' was destijds verre van een compliment en een teken van welstand, integendeel.
Het was een stadsarmenschool en kinderen die, in de ogen der ouders althans, niet oppasten werden gedreigd voor straf naar de Awwestiene te worden gestuurd.


Façade van de Augustinuskerk.

Voordat de kerk, na de Eerste Wereldoorlog, parochiekerk werd is het gebouw nog voor de uiteenlopendste doeleinden ingericht: als stadstekenschool, als school voor kinderen der Belgische vluchtelingen en als distributiecentrum voor voedsel.
Kerk en wat van het klooster nog resteerde waren, inmiddels, dermate vervallen dat restauratie dringend nodig was.
Het klooster bleek niet meer te redden en werd, op een deel van de voorgevel na, afgebroken.
In 1920 kregen de architecten Marres en Sandhövel de opdracht de kerk grondig te restaureren en met een koor te vergroten.
De Awwestiene zou de kerk worden van de op 7 mei 1918 opgerichte parochie van de H. Joseph.
Welke werd afgesplitst van de parochie van Sint Matthias die tot ongeveer elfduizend zielen was uitgegroeid.
In 1947 had de Sint Josephparochie nog, welgeteld, 2.584 parochianen.
In 1960 waren het er nog slechts 918.
De parochie werd daarop, in 1962, opgeheven.
De kerk bleef nog enkele jaren geopend om dan, op 8 november 1964, te worden gesloten.
De leeglopende Maastrichtse binnenstad was weer een 'dode' kerk rijker...
Tien jaar later startte, in 1974, een restauratie - onder de leiding van de architecten Harry en Pieter Koene - waarvoor reeds in 1963 de eerste plannen op tafel waren gelegd door de Beheerscommissie voor de Sint Josephkerk onder de geestdriftige leiding van bankdirecteur J. Bartels.
Van de vroegere en stijlvolle inventaris - uit verschillende Limburgse kerken vergaard - waren de banken naar de Sint Guilelmuskerk gegaan en de kruiswegstaties van Charles Vos naar Scharn.

Het merendeel van het meubilair bleef, evenwel, gehandhaafd: het houten barokaltaar - met een geschilderde kruisafneming van Godefridus Maes (1649-1700) - en de beide bijbehorende zijaltaren uit de kerk van het Brabantse Berlicum, de eikehouten preekstoel in de Lodewijk XIV-stijl uit de kerk van Horst, de communiebank uit 1800 uit de kerk van Horn, de biechtstoel uit ongeveer 1700 uit de kerk van Limbricht met twee bijpassende biechtstoelen van recentere datum en de twaalf gesneden borstbeelden van de apostelen en een buste van Sint Augustinus uit de Onze Lieve Vrouwekerk maar oorspronkelijk afkomstig uit de Sint Nicolaaskerk.

Terwijl de verheerlijking van Maria in rococo stucwerk op de triomfboog boven het koor eveneens in vroegere luister werd hersteld.
In welk koor, uit 1920 dus, zich het enige gebrandschilderde raam van de kerk bevindt.
Door Huib Luns, de vader van dé Luns, vervaardigd ter herinnering aan de eerste pastoor van de Sint Josephkerk K. Receveur. Alle andere vensters bevatten heldergetinte glas-in-lood-raampjes zodat de witte kerkruimte werkelijk baadt in een zee van licht.
Op 2 april 1976 heropende de bisschoppelijk vicaris mgr. L. Meertens de Awwestiene die daarmee werd opengesteld voor culturele manifestaties, variërend van een fototentoonstelling tot een koorconcert.
Waarmee de Augustijnenkerk weliswaar geen huis van God en gebed meer is maar wel, dankzij de inzet van enkele idealisten en de onontbeerlijke steun van de overheid, voor de gemeenschap behouden en, God zij dank, ook toegankelijk is gebleven.
En hierover kunnen de Maastrichtenaren zich alleen maar verheugen.

+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~ +~

Kijk maar eens van de kant van Wijk uit naar de overkant van de Maas, waar de Kesselkade ligt aan de Maastrichtse zijde.
Daar is al die bedrijvigheid, er staan bouwketen en cantinewagens, er wordt druk gewerkt aan de weg, er zijn winkels, er is het doorzicht door de Hoenderstraat naar de Markt.
Maar boven de straatwand uit rijzen de torens.
Zij markeren de vaste punten in die verwarrende drukte: helemaal links het Dinghuis, het oude gerechtshof, daar vlak achter is de toren van de Sint Jan te zien en daar meteen naast is er het drietal van de westerbouw der kerk van Sint Servaas; midden in het beeld staat de kerk der Augustijnen, helemaal rechts danst, boven de huizen uit, de toren van het stadhuis zijn statige pavane.

Dr. C. W. Mönnich
in 'De kerk in het midden', 1976.

+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~ +~

In een wijdgestrekte lijn van huizen en kerken doemt Maastricht er op,
tot den rand der Maas gestuwd,
met al zijn toppen en torens tegen de lucht,
met den pronkgevel van de Augustijnenkerk (1650),
naar de eene zijde zich verliezend in den damp zijner fabrieksschouwen,
aan den anderen kant,
met zijn romaansche tinnen en vestingtoppen,
verdwijnend in het wolkend groen van het stedelijk park.

Dr. Felix Rutten
in 'Ons mooie Nederland. Limburg', 1918.

[SJEF †]

Oude bouwkunst te Maastricht.

Er schijnt in den laatsten tijd ten opzichte van restauraties van gebouwen, (misschien wel wat laat), eene merkbare agitatie gaande of opkomende, die het vooruitzicht opent dat binnen een niet al te langen tijd, bij nog te verrichten restauratiën, meer behoud van het bestaande en vooral grootere voorzichtigheid bij het aanbrengen van vernieuwingen als eerste voorwaarde gelden zal en de algemeen bekende opiniën van Ruskin daaromtrent meer ingang zullen vinden.
Ik zeg de agitatie is meer merkbaar, doch is nog volstrekt niet algemeen en kan het dus waar zijn, wat de Heer Weissman in een der voorgaande nummers van "de Opmerker" schrijft, dat hij reeds twintig jaar geleden tegen moderne restauraties begon te strijden, nu nog weinig medestanders aan zijne zijde gekregen te hebben.
Toch zoude de Heer W. deze klacht niet behoeven te uiten, indien door de tegenstanders van restauratie slechts een practisch middel werd aan de hand gedaan om gebouwen, die zooals bijv. de kerken nog uitstekend voor den dienst geschikt zijn, voor geheel verval te behoeden.
In vroegere tijden geschiedde de herstelling aan gebouwen in den toen heerschenden stijl, zoodat bijv. aan Romaansche kerken dikwijls geheele gedeelten in den Lodewijk XV-stijl of andere zijn bijgevoegd.
Doch hoe weinig dan ook al die laat-Renaissance als basis voor gezonde ideeën dienen mag, de stijl dier tijden bezat toch oneindig meer karakter dan over 't algemeen die van tegenwoordig, wijl die stijlen geheel den geest ademden der tijden, waarin zij bloeiden, terwijl thans slechts persoonlijke opvattingen heerschen, die bij al goed streven o.a. hier te lande in vijf jaren tijds eene verandering kenmerken van den uiteenloopendsten aard, zoo zelfs dat men van de meeste betoogen over bouwkunst den brui zoude gaan geven als men de ideeën, zelfs van mannen, niet zonder eenig gezag, uit ongeveer 95 en thans met elkaar vergelijkt. Het zal dan ook niet bij tegenstanders van restauratien de bedoeling zijn, noodige herstellingen aan gebouwen van beteekenis te verrichten in den stijl die een ieder er op zijne wijze op na houdt.
Afblijven is dus hunne leus en sommige restauratiën nauwkeurig beschouwende misschien somtijds niet ten onrechte.
Waarom toch laat bijv. de façade der N.D. te Parijs, een gedeelte der O.L.V. kerk te Antwerpen, een gedeelte der prachtige St. Romboutkerk te Mechelen, de Domkerk te Aken (uitwendig), de torens van den dom te Keulen, om van enkele herstellingen, ook hier te lande, te zwijgen ons zoo geheel en al koud, terwijl dikwijls slechts een echt eenvoudig onaangeroerd Gotisch poortje de zinnen begeestert, den geest verhelt, de ideeën verscherpt en met kostelijker spijze voedt dan alle geleerde boeken te samen inhouden; vanwaar (de verdienstelijke restauraties uitgezonderd), eenerzijds dien weerzin, anderzijds die hoogstemmende trillingen des gemoeds' Natuurlijk alleen tengevolge der mislukte herstellingen, soms misschien door talentvolle bouwmeesters beheerd, doch, (en hier wordt vooral het ornament bedoeld) door werklieden van zooveel per uur, doch niets voor de kunst gevoelende uitgevoerd. (1)

(1) Toen ik dit geschreven bad, kwam mij een pas uitgekomen artikel van de hand van den heer Theo Molkenboer in het tijdschrift "Van Onzen Tijd" in handen waarin deze o.a. schrijft:
"Te Utrecht restaureerde men, (en met welk goed gevolg) de "oude bisschopskerk".
Den Bosch is den kundigen Hezenmans jaren "lang welgemeenden dank schuldig voor zyn uitstekende restauratie van de St. Jan.
Te Roermond is de oude basiliek (op stuk „van archeologische roconstructie) een ware toetssteen voor de „eminente vordiensten van Dr Cuypers.
Te Maastricht, Susteren „en zooveel andere plaatsen in Limburg, waar eenvoudige monumenten uit vroeger tyden gevonden worden, zyn deze door „kundige herstellingen voor ondergang behoed.
En ontelbaar zyn „over het goheele land de kleinere bedehuizen, kapellen en kerken, „die (ook met den krachtigen steun van het Rijk) den beschouwer „ten genot, den vrome tot stichtende wijding zijn gerestaureerd"
By alle respect voor de buitengewone kunde van een Dr. Cuypers, een Hezenmans, e.a. zou ik niet gaarne onderschreven dat alles hier te lande op restauratiegebied den beschouwer ten genot strekt.
Doch ook ik, geef mijne opinie voor wat ze is.

[SJEF †]

Men zoude dus bij herstellingen, mij dunkt, het ornament zooveel mogelijk moeten onaangeroerd laten en slechts datgene herstellen wat nauwkeurig te bepalen is ook dit nog eischt gevoel, talent, veel toewijding en tijd.
De restauratie b.v. der O. L. V. kerk te Antwerpen, kon in hoofdlijnen tamelijk nauwkeurig worden bepaald, door aanzetten van balustraden, traceeringen, enz.
De ingenieur daarmede belast, gevoelde of kende niets van het fijne der profileering, zoodat sommige gedeelten geheel bedorven zijn, terwijl de later daarmede belaste bouwmeester zeer veel gevoel bezat voor bouwk. details en deze zeer consciëntieus liet verniewen, waardoor dat gedeelte, was er geen ornament aangebracht, een zeer goeden indruk maakt en aan echt gotisch werk zou kunnen getoetst worden.
Het is dan ook, dunkt mij, mogelijk dat iemand met gevoel en talent begaafd, zich de schoonheden en karaktertrekken van een stijl zóó kan eigen maken, dat zijn werk geen kouden namaak meer is, geest en leven ademt en zoodoende de tinteling teweeg brengt, eigen aan elk echt kunstwerk; moge dit dan al niet het hoogste zijn bij restauratiën, voldoende is 't dan toch ontegenzeggelijk, waar niets beters mogelijk was.
De gevel der Augustijnen kerk te Maastricht, waarvan hier een afdruk is uitgebeeld, was gedeeltelijk nog gaaf, gedeeltelijk verweerd, zoodat soms heele stukken steen naar beneden vielen.
Waar de lijsten nog gaaf waren, werden deze doorgezaagd en zuiver op zink of hout afgeteekend.
Kent men dan de waarde van zulk profil, bezit men gevoel voor de lichte buigingen en 't cachet die vormen eigen, dan kan men deze zeer goed vernieuwen.
Is eenmaal op deze wijze een gebouw hersteld, en zonder bijvoeging van in die stijl gefantaiseerde deelen, zonder onnoodige vernieuwingen, dan is dunkt mij, tegen zulke herstelling weinig te zeggen.
Het ornament echter, late men zooveel mogelijk zooals het is, (2) men beschouwe groote restauratiën niet te veel als een bijzaakje, en liegrijpe dat hel werkelijk niet Jan en allemans zaak is, dergelijke werken uit te voeren.
Te Maastricht deed zich het zeldzame geval voor, dat de stadsingeieur door B. en W. belast met de herstelling van de hier gereproduceerde façade, erkende met ijzer- en machinebouw goed bekend te zijn, doch de esthetische zaken gaarne aan meer bevoegden overdroeg, een bekentenis, die men niel dikwijls gewoon is van H.H. ingenieurs te vernemen en die zeker een bewijs levert voor het gezond oordeel van den betrokkene.
Een korte beschrijving betreffende dezen gevel moge hier na deze inleiding verder volgen.



De oude Augustijnenkerk te Maastricht, thans dienst doende als openbare school en teekeninstituut, dengene die Maastricht binnenkomt, dadelijk door haar rijke façade opvallende en in den Renaissancestijl der XVIIe eeuw opgetrokken, is binnen den tijd van één jaar uitwendig gerestaureerd en thans geheel gereed gekomen.
De gevelbekleeding bestaat gedeeltelijk, wat ornament, lijsten en pilasters betreft, uit Sibbermergelsteen, eene natuurlijke steensoort in Holland in de R.-K. kerken te Kethel, Pijnacker, Alkmaar enz., voor gewelven of anderszins toegepast, doch overigens aldaar weinig bekend.
Deze steensoort bevindt zich in bergen buiten Valkenberg en is zoo zacht, dat men dezelve met timmergereedschappen gemakkelijk bewerken en besnijden kan; doch eenigen tijd aan de lucht blootgesteld, vormt ziek eene deklaag daarop, die haar eeuwen tegen alle weersgesteldheid beschut, zoodat er in die streken geheele torens van opgetrokken zijn.
Zooals echter bij alle steensoorten het geval is, zijn er gedeelten, die door den tijd verweren, wat vooral bij uitstekende lijsten door regendrup of andere oorzaken het eerst voorkomt.
Het kan misschien zijn nut hebben, nu met de aanstaande Heiligdomsvaart in Juni en Juli Maastricht druk zal bezocht worden, een en ander over dezen zeer merkwaardigen gevel (die, wonder genoeg, niet in Baedeker vermeld wordt) mede te deelen.
Boven den ingang draagt een sluitsteen de volgende inscriptie:
D.O.M. Beatae Mariae SS. Pontificibus Augustino et Huberto sacrum 1659.
(Vertaald: Aan God den Allerhoogste, de H. Maagd Maria, de H.H. Bisschoppen Augustinus en Huberto toegewijd, 1659).
Naast het groot middenraam bevinden zich twee nissen, bestemd voor de beeltenissen van Augustinus en Hubertus, welke er echter nooit in geplaatst geweest zijn.
Boven dit raam draagt een sluitsteen het wapen van Maastricht, de ster, en daarboven bevindt zich een gekroond schild, geflankeerd door twee engelen als schildhouders, waarop het wapen van den weldoener, Hendrik v. Geleen, is aangebracht.
Daarboven is een groot vierkant vak, van ruim drie meter aan elke zijde, waarin gebeeldhouwd is een vlammend hart, omgeven van engelenkoppen.
Deze versiering geeft aan den gevel een zeer eigenaardig cachet.
In den top is nog gebeeldhouwd O.L. Vrouw met 't Kindje, in buste.
Deze top wordt geflankeerd door twee gevleugelde figuren, welke, evenals in dien stijl meermalen 't geval is, eindigen in trossen, samengesteld uit fruit en bloemen en aan groote geornamenteerde voluten aansluitende.
Voorts zijn nog de bekende guirlandes uit dien tijd op den gevel aangebracht, zoodat hij, wat rijkdom betreft in zijn soort zeldzaam in Nederland is en slechts gelijken vindt te Leuven, Antwerpen en nog eenige plaatsen in België
De naam van den bouwmeester is onbekend.
De gevel is, zooals gezegd, binnen den tijd van een jaar geheel gerestaureerd vanwege het bureau van gemeentewerken, onder toezicht van ondergeteekende.
De herstelling der St. Servaas- en O.L.V. Kerk, welke sinds tal van jaren onder directie van dr. Cuypers geschiedt, begint eveneens groote vorderingen te maken.
De crypte in deze laatste kerk is voltooid en binnenkort kan daarin wederom de eerste H. Dienst plaats vinden, wat sinds tal van eeuwen niet meer 't geval is.
De liefhebbers van oude monumenten kunnen dezen zomer dus daar hun gading vinden.
Voert men daarbij, dat de kostbare relieken dit jaar publiek worden tentoongesteld en waarschijnlijk in de prachtige Pieterskerk, dienst doende als rijks- en stedelijk archiefgebouw, eene tentoonstelling zal gehouden worden van oude voorwerpen en schilderijen, bij de voornaamste ingezetenen nog berustende, dan mag men zeggen, dat de reis naar Maastricht voor kunstliefhebbers dezen zomer een waar genot zal opleveren.

JAC. VAN GILS.

(2) Ik beken openhartig hier zelf wel tegen gezondigd te hebben hg restauratiewerken.

[SJEF †]

Maria ten Hemelopneming

OPENLUCHTMIS

Ode aan Maria mét bediening
Koffie en fris voor ‘kerkgangers’ in de Merriejestraot

Een openluchtmis zaterdag tegen het middaguur in het Maastrichtse winkelcentrum?
Geen enkel probleem.
Over contrasten in hartje stad.
Een openluchtmis náást een kerk, het is weer eens wat anders.
Het kan met Sint Marie, het feest van Maria ten Hemelopneming.
Vaste vrije dag van Belgen en Duitsers.
Ook op zaterdag.
Thuis zijn alle winkels op slot en dus komen ze naar Maastricht.
Naar het Vrijthof vooral, waar honderden jeu-deboulers in het Nederlands en het Frans worden geïnformeerd over de strijd om de titels van de 24ste ‘internationale’ van Maastricht.
Zo hoort dat in de meest Franse stad van Nederland.
Het aanhoudende gekets van de kogels is net niet te horen in de Mariastraat - Merriejestraot in Maastricht - waar de podiumtent naast de oude Augustijnerkerk met een paar handgrepen voor een uurtje is omgetoverd in een luifelaltaar, mét Mariabeeld.
Want om Haar is het bij de Kesselskade vandaag allemaal te doen.


Pastoor Jan Schafraad van de Koepelkerk tijdens de openluchtmis in de Merriejestraot afgelopen zaterdag 15-08-2009.

Daarom zijn pastoor Jan Schafraad van de Koepelkerk en zangkoor Sint Jozef uit Scharn naar het stadshart getogen.
Voor een Ode aan Maria.
Komend vanuit de Muntstraat wacht passanten een bord met de tekst: ‘Stilte a.u.b. kerkdienst’.
Ook al in twee talen.
Je bent toeristenstad of niet.
De tekst voorkomt niet dat het vaste geroezemoes dat hoort bij een zaterdagochtend in Maastricht verstomt.
Sterker: voor het geïmproviseerde altaar van pastoor Schafraad staat het terrasmeubilair van restaurant D’n Awwe Stiene van Jo Habets - inclusief parasols - en de ober bedient de tientallen gasten/ gelovigen gewoon tijdens het bidden en zingen.
Koffie en fris zijn favoriet.
Een hondje snuffelt tussen de misgangers, mensen met volle boodschappentassen passeren aanhoudend, aanhoudend, evenals fietsers die op zoek zijn naar een stallingsplekje.
Maastricht is deze zaterdag een stad van contrasten.
Een ‘Ode aan Maria’, terwijl de bevolking relaxt haar normale gang gaat.
Heel anders dan de rel die Polen een week in de ban hield: Madonna zou op de dag van het jaarfeest van de échte Madonna een optreden met blasfemische trekken geven inWarschau.
Schande!
Verbieden die godslastering!
In de Mariastraat ging het er een stuk minder krampachtig aan toe.
En voor wie het allemaal wat devoter wilde, was er ’s avonds nog de vaste processie vanuit Wolder naar de Mariakapel op de Louwberg, bij wijngoed de Apostelhoeve.
Met aansluitend openluchtmis.

De Limburger
17-08-2009

[silver70]

Hoi!
bij het zoeken op het internet naar informatie over oude panden in maastricht ben ik al vaker op deze site uitgekomen, dus vandaar dat ik me aanmeld. Ik heb namelijk een vraag over de Augustijnenkerk, momenteel oefent de Mastreechterstaar inderdaad nog steeds in de kerk, maar ik heb vernomen dat de kerk onlangs is verkocht aan iemand. Weet iemand hier toevallig meer over?

[Caesar]

Hoi!
bij het zoeken op het internet naar informatie over oude panden in maastricht ben ik al vaker op deze site uitgekomen, dus vandaar dat ik me aanmeld. Ik heb namelijk een vraag over de Augustijnenkerk, momenteel oefent de Mastreechterstaar inderdaad nog steeds in de kerk, maar ik heb vernomen dat de kerk onlangs is verkocht aan iemand. Weet iemand hier toevallig meer over?

Beste silver70, welkom hier

Ik heb ook enige informatie over het feit dat de Augustijnenkerk verkocht is, maar ik kan daar op dit moment nog geen verdere mededelingen over doen, wacht even de komende weken af.
Zodra ik meer weet, zal ik jullie dat onmiddelijk melden!

[Caesar]

Een inpresie van het het huidige interieur van de Augustiner

[Pieke Potloed]

Ik weet uit betrouwbare bron dat deze kerk als een molensteen om de nek van de staar hangt, ook weet ik dat Cees van Stiphout, ja die van de boten, er interesse in heeft gehad omdat hij de Spinxzaal, die hij huurde en Festi Village noemde niet meer kon huren. De koopprijs en de verbouwing en de restauratie waren echter zo duur dat hij er toen, ik spreek over 2 a 3 jaar geleden, vanaf gezien heeft.

[Ingrid M.H.Evers]

[SJEF †]

Een inpresie van het het huidige interieur van de Augustiner

Wordt hier intensief maar zeer gezellig gerepeteerd voor de nieuwe productie van Julius Caesar door De Kompenei vaan Köpenick?

[Caesar]

Jawel SJEF, dit was een werkweekend, twee weken geleden