Tweet
Een eeuwig verlichte ruggenwervel.
De WML-toren.
Op het eerste oog zou je het niet zeggen, maar het WML-gebouw is groter dan het kantoor van de Kamer van Koophandel bij de Geusselt.
Kleiner, maar meer vloeroppervlak.
Duizend vierkante meter liefst: 8000 tegen 7000.
Het hoogteverschil beloopt amper zeven meter.
Toch oogt de WML-toren ranker, slanker, verfijnder.
Het scharnier tussen Céramique en Randwyck, wordt het kantoor wel genoemd.
Gebouwd op een onooglijk lapje grond tegen de Kennedybrug aan.
In 2009 tien jaar in gebruik bij de Waterleiding Maatschappij Limburg en nu al niet meer weg te denken als herkenningsbaken in Maastricht-Zuidoost, pal bij het gouvernement.
Dat mag gerust als een compliment worden opgevat voor architect Jo Janssen, die in 1996 winnend uit de competitie kwam voor het ontwerp van een nieuw WML-kantoor.
Bij oplevering in 1999 bekende Janssen dat hij voor 90 procent tevreden was met wat terecht was gekomen van zijn tekentafelschets.
Dat is hoog.
Wie zich de eerste ontwerpen van Jo Coenen voor de belendende architectuurwijk Céramique nog voor de geest kan halen, weet hoe anders het had kunnen worden als lef de overhand had gehouden.
Maar dat is vaak niet het geval.
Projectontwikkelaars, de mannen met de geldbuidel, knabbelen continu aan de breinoogst van creatieve geesten, waardoor vaak compromissen moeten worden gesloten die afbreuk doen aan het origineel.
Tegen die achtergrond is Janssens 90 procent een topscore.
De in Elsloo geboren architect vindt zichzelf geen type voor de glossy’s die zijn branche bewieroken.
Hij houdt van soberheid, gebouwen die zijn gemaakt voor de mensen die erin moeten functioneren.
Het schijnt goed gelukt te zijn met het WML-gebouw, dat uiteenvalt in drie onderdelen.
Een deel laagbouw, een deel hoogbouw, verbonden door een glazen kolom, die als ‘ruggengraat’ fungeert.
Er zit een lift in die de bezoekers laat uitkijken over Maastricht-Oost.
Hoe hoger, hoe fascinerender het uitzicht.
Letterlijk een blikvanger, die bovendien ’s avonds en ’s nachts verlicht is, waardoor de bakenfunctie 24 uur per dag standhoudt.
Over een paar jaar krijgt het WML-kantoor op dat vlak geduchte concurrentie van de campustoren van Calatrava bij het ziekenhuis.
Hij wordt niet alleen tientallen meters hoger maar ook helemaal uitgevoerd in de opmerkelijke groene glasgevelkleur die het gebouw van Janssen kenmerkt.
Kopergroen, naar het schijnt.
Overigens: het vorige WML-kantoor aan de rand van het Stadspark - tussen de Prins Bisschopsingel en de Van Heylerhofflaan - krijgt momenteel een tweede leven als woningcomplex in het luxe huursegment.
De nieuwe naam is daaraan aangepast: Poort Waerachtig.
De WML-toren.
Op het eerste oog zou je het niet zeggen, maar het WML-gebouw is groter dan het kantoor van de Kamer van Koophandel bij de Geusselt.
Kleiner, maar meer vloeroppervlak.
Duizend vierkante meter liefst: 8000 tegen 7000.
Het hoogteverschil beloopt amper zeven meter.
Toch oogt de WML-toren ranker, slanker, verfijnder.
Het scharnier tussen Céramique en Randwyck, wordt het kantoor wel genoemd.
Gebouwd op een onooglijk lapje grond tegen de Kennedybrug aan.
In 2009 tien jaar in gebruik bij de Waterleiding Maatschappij Limburg en nu al niet meer weg te denken als herkenningsbaken in Maastricht-Zuidoost, pal bij het gouvernement.
Dat mag gerust als een compliment worden opgevat voor architect Jo Janssen, die in 1996 winnend uit de competitie kwam voor het ontwerp van een nieuw WML-kantoor.
Bij oplevering in 1999 bekende Janssen dat hij voor 90 procent tevreden was met wat terecht was gekomen van zijn tekentafelschets.
Dat is hoog.
Wie zich de eerste ontwerpen van Jo Coenen voor de belendende architectuurwijk Céramique nog voor de geest kan halen, weet hoe anders het had kunnen worden als lef de overhand had gehouden.
Maar dat is vaak niet het geval.
Projectontwikkelaars, de mannen met de geldbuidel, knabbelen continu aan de breinoogst van creatieve geesten, waardoor vaak compromissen moeten worden gesloten die afbreuk doen aan het origineel.
Tegen die achtergrond is Janssens 90 procent een topscore.
De in Elsloo geboren architect vindt zichzelf geen type voor de glossy’s die zijn branche bewieroken.
Hij houdt van soberheid, gebouwen die zijn gemaakt voor de mensen die erin moeten functioneren.
Het schijnt goed gelukt te zijn met het WML-gebouw, dat uiteenvalt in drie onderdelen.
Een deel laagbouw, een deel hoogbouw, verbonden door een glazen kolom, die als ‘ruggengraat’ fungeert.
Er zit een lift in die de bezoekers laat uitkijken over Maastricht-Oost.
Hoe hoger, hoe fascinerender het uitzicht.
Letterlijk een blikvanger, die bovendien ’s avonds en ’s nachts verlicht is, waardoor de bakenfunctie 24 uur per dag standhoudt.
Over een paar jaar krijgt het WML-kantoor op dat vlak geduchte concurrentie van de campustoren van Calatrava bij het ziekenhuis.
Hij wordt niet alleen tientallen meters hoger maar ook helemaal uitgevoerd in de opmerkelijke groene glasgevelkleur die het gebouw van Janssen kenmerkt.
Kopergroen, naar het schijnt.
Overigens: het vorige WML-kantoor aan de rand van het Stadspark - tussen de Prins Bisschopsingel en de Van Heylerhofflaan - krijgt momenteel een tweede leven als woningcomplex in het luxe huursegment.
De nieuwe naam is daaraan aangepast: Poort Waerachtig.
Opmerking