Stadhuis Maastricht

[Breur]

5 september 1996: d'n Ingel terug op het stadhuis.

Bron: Dagblad De Limburger van 5 september 1996.

[Renee]

Ramen

Ik vraag me af of jullie me kunnen helpen, ik ben een spel aan het schrijven maar zit niet in Maastricht, wie weet het antwoord op de volgende vraag:

Hoeveel ramen telt het stadhuis?

Zou ik enorm mee geholpen worden!

[Breur]

Volgens mij is dat allemaal oud nieuws.

Zo is de natuurstenen vloer aan een opknapbeurt toe.

Tuurlijk men loopt er de deur plat

Dan zouden toch óók de deuren aan vervanging toe zijn?

[wim54]

Het interieur van het oude stadhuis op de Markt verkeert deels in een dermate slechte staat dat het dringend moeten worden gerestaureerd. Zo is de natuurstenen vloer aan een opknapbeurt toe. Ook is het nodig dat op korte termijn een begin wordt gemaakt met het restaureren van het goudleerbehang aan de wanden van enkele kamers. De kosten van een dergelijke restauratie bedragen ten minste 3 miljoen euro. Dat staat in de Kaderbrief 2012, waarin de hoofdlijnen voor de begroting van volgend jaar staan aangegeven.
Diverse stijlkamers van het rijksmonument zijn uitgerust met bijzondere interieuronderdelen, waaronder goudleerbehang en wandtapijten. Een inventarisatie heeft uitgewezen dat veel van deze onderdelen in een slechte staat verkeren. Deels gaat het om normale slijtage, maar mogelijk worden de ruimtes ook te intensief gebruikt, aldus de Kaderbrief.

Bron: Maastricht Dichtbij

Zo is de natuurstenen vloer aan een opknapbeurt toe.

Tuurlijk men loopt er de deur plat

Deels gaat het om normale slijtage, maar mogelijk worden de ruimtes ook te intensief gebruikt, aldus de Kaderbrief.

Bron: Maastricht Dichtbij

Door slapende ambtenaren op stretchers?

[hermanw]

Onder nummer 3 van dit draadje wordt gesproken over de schilderingen van Jean-Baptiste Coclers die in 1965 vervangen zijn door schilderingen van Charles Eyck. Op deze foto zijn de plafondschilderingen van Coclers nog te zien:
http://www.geheugenvannederland.nl/?...RD01:109448111

COCLERS (Jan Baptist), 24 Oct. 1696 te Maastricht geb. en overl. te Marseille. Hij was de zoon van Philippus (geb. te Maastricht) en legde zich te Italië op het historieschilderen toe; te Maastricht teruggekeerd schilderde hij o.a. de zolderstukken van de tegenw. raadzaal op het stadhuis aldaar, den Olympus voorstellende, met vogels in de vier hoeken en aan de zijde der ramen zijn eigen portret ‘en buste’. Hij had eene romeinsche vrouw gehuwd en toen zij te Marseille gestorven was, waar hij op de beurs een grooten muur in fresco beschilderde, hertrouwde hij en werd door den Prins-Bisschop van Luik, George Louis van Elderen, tot hofschilder aangesteld. Hij schilderde portretten van drie achtereenvolgende Prins-Bisschoppen, ook eenige kerk- en andere stukken. Hij stierf in den ouderdom van 76 jaren en liet verscheidene kinderen na.

Bron: Nieuw Nederlands Biografisch Woordenboek, deel 3, bladzijde 244
http://www.historici.nl/retroboeken/...ring%3Dcoclers

[Ingrid M.H.Evers]

Valt me nog mee dat hij in de kerk begraven mocht worden (...)

Ongetwijfeld had hij een generale biecht gesproken en zich met God en de Kerk verzoend. Hij was religieus gezien weer 'rein' en kon in gewijde grond begraven worden, dit in tegenstelling tot een zelfmoordenaar. In de kerk begraven worden was verder slechts een kwestie van stand en geld.

[El Loco]

Valt me nog mee dat hij in de kerk begraven mocht worden (als je in zo'n geval al van een meevaller kunt spreken...).

[Ingrid M.H.Evers]

Moord op de kaatsbaan

Dat vluchten binnen de stad Maastricht was niet zo slim van Fastre. Maastricht was niet zonder meer een vrijstad, al leek het daar wel wat op tijdens de St.-Servaasjaarmarkts. Bovendien lagen de vestingwerken bij de Sint Pieterspoort niet op tweeherig gebied, maar expliciet op het gebied van de heerlijkheid Sint Pieter, die op zijn beurt viel onder de jurisdictie van de prinsbisschop van Luik. Net als Visé! Dus daar liep Faste extra risico.

Dat hij van goeden huize was, blijkt overigens uit de wijze waarop hij werd terecht gesteld: hij werd onthoofd en niet opgehangen, zoals het de meesten zou zijn overkomen.

[SJEF †]

Soms kom je al zoekend naar iets, een opmerkelijk bericht tegen.

Eene terechtstelling.

Men weet dat 't tegenwoordige stadhuis van Maastricht begonnen is gebouwd te worden in 1659, en in 1664 door den Magistraat betrokken werd.
De eerste terechtstelling, welke vóór dat stadhuis plaats had, geschiedde in 1661.
Eene kroniek (in handschrift) verhaalt ze aldus:

Den 30 Martii 1661 sijnder twee jonckmans van goeden huijse die met malckanderen langen tijd getrafiqueert hadden in coopmanschap, den eenen was geheten Francois Dodemont ende den anderen Fastre.
Deze twee cregen in eene herberge op een clotsbane binnen Wesent crackeel om eenen halven stuijver, soe dat desen Fastre met een mes Francois Dodemont in sijnen buijck stack waer aff hij stierf.
Desen Fastre nam de vluchte binnen Maestricht, meijnende daer vrij te wesen, worde den 31e gevangen op de vesten van St. Peeters poorte daer hij meijnde weder om vuijt te gaan, ende worde op den mart op een scavot voor het nieu stadts huijs onthalst op den 13e April 1661.
Sijn licham worde begraeven in St. Niclaes kercke.
Requiescat in pace.

Bron: De Maasgouw
Weekblad voor Limburgsche Geschiedenis, Taal- en Letterkunde.
2de Jaargang
Nr. 89
9 september 1880

Wesent = Wezet (Nederlands) of Visé (Frans).

[SJEF †]

Stadhuis Maastricht

Conferentie over stadhuis.

Het stadsbestuur houdt vandaag 16 juli 2010 een conferentie over de toekomst van het stadhuis.
Genodigden worden onder meer geïnformeerd over de restauratieplannen, de geschiedenis en de klimaatbeheersing van het gebouw.
Ideeën worden meegenomen in een raadsstuk dat in september besproken wordt in de gemeenteraad.
Maastricht hoopt snel daarna te kunnen beginnen met de eerste fase, de renovatie van de hal.
De kosten daarvan worden geschat op 3,3 miljoen euro.
Hoelang de gehele renovatie gaat duren, kon projectleider Marc Lustermans nog niet zeggen.
Het stadsbestuur hoopt voor 2018, het jaar dat Maastricht Culturele Hoofdstad moet zijn, grotendeels klaar te zijn.

Een uitgebreid artikel over de restauratieplannen is te lezen via een downloadbaar PDF bestand met als titel: Stadhuis als gevulde schatkist.

[SJEF †]

Stadhuis Maastricht

Icoon voor Maastricht

Scheidend wethouder Jean Jacobs vindt dat de komende jaren een groot bedrag besteed moet worden aan het opknappen van het oude stadhuis.
We maakten een rondgang door het gebouw.



Een wandeling met Jean Jacobs door het stadhuis van architect Pieter Post lijk veel op een master class.
Zijn liefde voor het gebouw spat er gewoon vanaf.
"Architect Pieter Post was een leerling van Jacob van Campen die het Paleis op de Dam bouwde, het is daarom ook in dezelfde classicistisch-Renaissancistische stijl gebouwd."
Waarna de wethouder een heel eposé geeft over dit Gesamtkunstwerk.
Want Post liet voor dit gebouw ook veel kunstwerken maken.
"Hier is een vermogen aan kunstschatten waar we niet-museaal mee omgaan."
Neem nou alleen al de kamers van Jacobs zelf en zijn collega-wethouder Luc Winants.
Tot 1795 (Franse Revolutie en invoering Trias Politica) spraken de schepenen hier recht.
Het Luikse recht gold in Jacobs' kamer, het Brabantse waar Winants huist: de hertog van Brabant en de Prins-Bisschop van Luik bestuurden samen Maastricht.
"Maar kijk in mijn kamer: hier staat niet passend meubilair, een setje Gispen uit de jaren veertig.
Toevallig nog veel waard ook, maar toch.
En bij Winants komt het fraaie stucwerk aan het plafond zowat naar beneden."
De fresco’s in de imposante hal zijn veertig jaar geleden schoongemaakt.
"Wat nu donker is, was oorspronkelijk felblauw."


Ambtenaar Marc Lustermans (links) en wethouder Jean Jacobs in de Prinsenkamer van het Maastrichtse stadhuis.

Iets verderop, in de Prinsenkamer, worden regelmatig bruiloften gehouden.
"En dan leunen de gasten op de stoelen met hun hoofden tegen gobelins."
Deze Vlaamse wandtapijten, even oud als het stadhuis, en volledig geweven, zijn twintig jaar geleden 'voor een vermogen' gerestaureerd.
Ze vertonen anno 2009 inderdaad slijtplekken.
"Nog tien jaar zo doorgaan en het is afgelopen."
Het gebouw hangt vol met muurdekkende wandtapijten.
Het hele gebouw ademt kunst.
Zoals een schilderij dat de hertog van Brabant en de Prins Bisschop van Luik als vrouwen weergeeft.
Met de tekst: 'Een heer geen heer, twee heren een heer.'
De burgemeesterskamer heeft die functie al sinds 1664.
"Het oorspronkelijke meubilair was gemaakt voor de zeventiende-eeuwse mens.
Nu zou je er klosjes onder moeten zetten.
Kijk, Leers heeft nu een supersober bureau.
Dat kan toch eigenlijk niet."
Vanwege zijn zonnige ligging is de kamer bovendien erg heet.
Leers loopt er het halve jaar in hemdsmouwen rond en dat is geen aanstellerij.
Hier trouwens geen wandtapijt, maar een muur met goudleren bekleding: rundleer met zilverpasta.
Een enorm kunstwerk van ergens rond 1800 met Chinees-Japanse taferelen.
"Niet dat de kunstenaar daar ooit geweest was, maar ze wilden laten zien dat ze van de wereld waren."
In de kamer ook een primitief ogend aircootje.
"En er staat ook een apparaat dat weer vocht toevoert, anders gaat het goudleer helemaal naar de knoppen."
Dan op naar de eerste verdieping.
Op zolder zijn originele boekenkasten gevonden die werden gemaakt door broeder Franciscus Romanus die later in Partijs de Pont Royal ontwierp.
"De gedachte is om al die kasten in de raadszaal te zetten, die tot 2007 dienst deed.
Dan krijg je een bibliotheek annex ontvangstruimte, zoals die van Rolduc."
De hoeveelheid kunst blijft, als je er op gaat letten, verbazen.
In een ruimte vol secretaresses staat een schilderij op hout, er hangen zwaarden aan de muur ("De burgemeester had vroeger geen ketting om, er liep een mannetje met een zwaard voor hem uit."), in een andere kamer is in 1922 stucwerk aangebracht dat afkomstig was van een slooppand aan de Capucijnenstraat.
Het stadhuistorentje, pas in 1683 gebouwd, kun je alleen bereiken via een lift en wat gammel ogende houten trappen.
Het uitzicht is ronduit magnifiek, maar je staat dan wel in de duivenpoep.
Jacobs reageert afwijzend op de suggestie dat je de enorme renovatiekosten deels kunt betalen door van het gebouw een museum te maken en entree te heffen.
"Dat haal je er nooit uit.
Het Vrijthofmuseum trekt ruim 10.000 mensen per jaar."
Het huidige stadhuis haalt daar trouwens al bijna het tienvoudige van.
De bode die alle binnenkomers 'incheckt', schat zeker 250 mensen per dag ('En in de zomer nog veel meer, met al die toeristen en huwelijksgroepen') .
Met het tentoonstellen van het Verdrag van Maastricht zou je dat aantal nog fors kunnen verhogen, maar dan vergroot je de druk op het toch al kwetsbare gebouw weer.
Nog los van de stadhuis of museum discussie, er moet dringend iets gebeuren met het stadhuis, betoogt Jacobs.
"Het vergt een groot bedrag, maar dan kun je weer dertig jaar vooruit.
Doen we niks dan laat je een historisch gebouw met kunstschatten, een icoon voor de stad, verloederen."

© tekst: Joos Philippens
© foto: Rob Oostwegel
gazet De Limburger
21-11-2009

[elvis]

Zulk uniek erfgoed niet restaureren vanwege de crisis, wat een waanzin! Moeten we dan ook maar alle kunst uit musea opstoken, en geen geld meer uitgeven aan theater en muziek? Er is toch zeker ergens geld gereserveerd voor het behoud van dergelijke bijzondere interieurs, dat hoeft toch niet alleen maar uit de gemeentepot te komen - en dan nog. Wat een rare manier om alvast de kritiek de wind uit de zeilen te nemen. Restaureren die boel, en vlug wat.

[SJEF †]

Burgemeesterskamer Stadhuis

Klimaat in werkkamer burgemeester Leers slecht voor uniek erfgoed.

Restauratie niet te verkopen in tijd van crisis.

Burgemeester Gerd Leers werkt in hitte om goudlederen VOC-wanden te sparen.

Gerd Leers heeft een unieke werkkamer.
En dat is onderhand een probleem.
Het goudlederen behang vergaat.
Leers werkt noodgedwongen in tropische hitte.
Gerd Leers is de eerste om de ernst van het probleem te relativeren.
Hij weet dat de burgerij in tijden van crisis wel iets anders aan het hoofd heeft, net als de gemeente en hij zelf natuurlijk.
Maar toch, enkele monumentale interieurdelen van het Maastrichtse stadhuis - zijn eigen werkkamer voorop - moeten worden gerestaureerd.
Voordat het te laat is.
Het betreft goudlederen wandbedekkingen uit 1712, met schilderingen van verre oorden die ooit door de VOC zijn bevaren.
Restauratie wordt een kostbaar klusje.



Als Leers voor de presentatie van het MVV-Fortuna-rapport de plaatselijke pers in de Merretkamer te woord staat, komt het gesprek als vanzelf op de subtropische temperaturen temperaturen in het stadhuis.
Vinden wij deze Merretkamer na een kwartier al geen pretje?
Nou, dan zijn we zeker nog nooit in zijn eigen werkkamer geweest.
Dat is niet alleen een van de mooiste werkkamers van het ganse land - alleen de collega in Den Bosch en Hare Majesteit zijn mogelijk even goed of een tikje beter bedeeld - maar ook een zweethok zonder weerga.
"Mobiele airco’s kunnen we niet voluit laten draaien, want dan drogen de goudlederen schilderingen nog verder uit.
En ze zijn er al zo slecht aan toe."
De gemeente oriënteert zich op restauratie van onder meer de wanden van Leers’ werkkamer.
Maar er is nog niets in gang gezet, bezweert deze.
"Er zijn in Nederland zeven vergelijkbare kamers met goudlederen wandschilderingen.
Het unieke van deze afbeeldingen in Maastricht is dat er personen op staan afgebeeld."



Het oude stadhuis is een rijksmonument dat bewust opengesteld is voor publiek.
Al hangen er touwen voor de werkkamers, opdat onbevoegden niet in- en uitlopen.
"Het is een openbaar gebouw, maar óók bestuurscentrum", zegt Leers.
"Wij moeten touwtje springen - dat is de prijs die je betaalt om in zo’n ambiance te mogen werken."
Leers herhaalt meer dan eens dat een kostbare restauratie van zijn werkkamer "in deze tijd niet te verkopen is."
Maar hij vraagt in één adem door de andere kant van de zaak niet uit het oog te verliezen.
"Kijk, het is nu crisis.
Maar als die wanden over honderd jaar onherstelbaar zijn beschadigd, zegt men niet: 'O, toen was het crisis.'
Maar: 'Wat was dat voor kerel die zoiets unieks heeft laten vergaan?'
We kijken onder meer hoe het Paleis op de Dam dit heeft aangepakt.
Het is wél Maastrichts cultureel erfgoed."



Leers benadrukt dat hij de gemeenteraad niet wil overvallen met een mededeling, die voor menigeen net zo moeilijk te verkopen is als een miljoenenbonus voor topbankiers.
"Als bestuur moet je misschien ook durven zeggen: dit laten we niet verloederen.
Het gaat niet om mij, maar om unieke schilderingen.
Misschien moeten de wanden achter glas worden gezet.
We laten er nog eens goed naar kijken."

© Siebrand Vos
gazet De Limburger
01-07-2009