Kiem voor imago Europese stad lag in 1656.
Stadhuistoren.
Eigenaar: gemeente Maastricht
Hoogte: 44 meter, exclusief de windwijzer
Functies: stadhuis, werkkamers van burgemeester en wethouders, trouwlocatie, vergaderzalen, plek voor ontvangsten en feesten
Historie: in 1656 kreeg architect Pieter Post opdracht om een tekening, begroting en maquette te maken voor een Maastrichts stadhuis, waarvan de ruwbouw in 1662 werd opgeleverd.
Pas 21 jaar later mocht Akenaar Adam Wynandts de door Post ontworpen toren bouwen.
De vertraging had te maken met de oorlogssituatie in die jaren.
De toren stamt daardoor uit 1684.
Kosten: het stadhuis werd voor 127.000 Hollandse guldens gebouwd.
Hoeveel de toren kostte, is onbekend.
Post had een open, houten toren gepland; het werd een gesloten exemplaar.
ZOMERSERIE
Kijken vanuit de torens van Maastricht.
Zicht vanuit de toren van het Stadhuis Maastricht.
Wijlen architect Aldo Rossi was verliefd op Maastricht, ‘die magnifieke stad met haar mooie torens’.
In de zomerweken nemen we u mee naar een aantal bijzondere exemplaren, waar mensen ongewenst zijn.
Vandaag de eerste aflevering van een reeks: de toren van het stadhuis.
Beiaardier Frank Steijns heeft een van de hoogste functies van Maastricht.
Letterlijk.
Wekelijks bespeelt hij onder de koepel van de stadhuistoren wat hij de ‘stradivarius onder de carillons’ noemt: zeventien klokken van de beroemde gieter Hemony, elf van Van den Gheijn en vijftien van Eysbouts.
Een inspannende bezigheid.
Niet alleen vanwege de honderden trappen die genomen moeten worden om tot in de nok van het huis van het volk te komen, maar ook omdat de piek bekleed is met lood.
In de zomer is het er op sommige dagen niet te harden van de hitte.
Maar altijd is er ook een beloning die weinigen gegeven is: panorama- uitzicht op Maastricht.
Zo ver het oog reiken kan als het weer tenminste meewerkt.
Met een beetje fantasie kan de stadhuistoren met zijn bescheiden bordesje beschouwd worden als ‘Het Balkon van Europa’, een van de vele bijnamen waarmee Maastricht zich graag tooit.
Dat zo gekoesterde imago werd dik 350 jaar geleden letterlijk in de steigers gezet.
Stadhuis Maastricht.
Het stadsbestuur in die tijd zat verdeeld op vier plekken:
in het Dinghuis (nu VVV), de Lakenhal op de Markt en in De Lanscroon en De Liebaerd in de Grote Staat.
Allerminst efficiënt en Haarlemmer Pieter Post, een leerling van Jacob van Campen, kreeg in 1656 de opdracht een stadhuis te ontwerpen.
De achthoekige klokkentoren kwam er pas na bijna dertig jaar.
Hij werd uitgesteld ‘met het oog op de oorlogssituatie’.
Maar toen hij er ook stond, werd hij prompt gekopieerd.
Stadhuis Maastricht 1720
Dat beweert architectuurhistoricus professor Terwen tenminste, die ontdekte dat een identieke toren op het Troitse Sergijiv-klooster bij Moskou staat.
De verklaring is logisch.
De legendarische Peter de Grote verbleef in 1717 in Nederland en kreeg toen vermoedelijk een riedel architectuurboeken mee, waaruit lustig werd geput bij het ontwerpen van nieuwe ‘Russische’ gebouwen.
Het staat staat allemaal in het vierde deel in de reeks Maastricht Silhouet over het stadhuis.
Stadhuis Maastricht 1884.
Ontworpen door een Hollander voor een Luik-Brabantse magistraat, met een toren gebouwd door een Akenaar, aangekleed met Vlaamse tapijten, met schilderijen van Hollandse meesters, met kunstwerken van Limburgers en Luikenaren, met stucwerk van Italianen, ingericht met Spaanse, Franse, Luikse en Hollandse meubelen.
‘Een voorbeeld van de wijze waarop artiesten uit diverse Europese regio’s een bouwwerk konden voltooien dat opvalt door zijn eenheid en schoonheid.
Een illustratie van een wens die in Maastricht leeft: een stad zijn van en voor Europa’.
© John Hoofs; dagblad De Limburger 080708.
Meer informatie over de (bouw)geschiedenis van het stadhuis van Maastricht is op deze webpagina te lezen.
Stadhuistoren.
Eigenaar: gemeente Maastricht
Hoogte: 44 meter, exclusief de windwijzer
Functies: stadhuis, werkkamers van burgemeester en wethouders, trouwlocatie, vergaderzalen, plek voor ontvangsten en feesten
Historie: in 1656 kreeg architect Pieter Post opdracht om een tekening, begroting en maquette te maken voor een Maastrichts stadhuis, waarvan de ruwbouw in 1662 werd opgeleverd.
Pas 21 jaar later mocht Akenaar Adam Wynandts de door Post ontworpen toren bouwen.
De vertraging had te maken met de oorlogssituatie in die jaren.
De toren stamt daardoor uit 1684.
Kosten: het stadhuis werd voor 127.000 Hollandse guldens gebouwd.
Hoeveel de toren kostte, is onbekend.
Post had een open, houten toren gepland; het werd een gesloten exemplaar.
ZOMERSERIE
Kijken vanuit de torens van Maastricht.
Zicht vanuit de toren van het Stadhuis Maastricht.
Wijlen architect Aldo Rossi was verliefd op Maastricht, ‘die magnifieke stad met haar mooie torens’.
In de zomerweken nemen we u mee naar een aantal bijzondere exemplaren, waar mensen ongewenst zijn.
Vandaag de eerste aflevering van een reeks: de toren van het stadhuis.
Beiaardier Frank Steijns heeft een van de hoogste functies van Maastricht.
Letterlijk.
Wekelijks bespeelt hij onder de koepel van de stadhuistoren wat hij de ‘stradivarius onder de carillons’ noemt: zeventien klokken van de beroemde gieter Hemony, elf van Van den Gheijn en vijftien van Eysbouts.
Een inspannende bezigheid.
Niet alleen vanwege de honderden trappen die genomen moeten worden om tot in de nok van het huis van het volk te komen, maar ook omdat de piek bekleed is met lood.
In de zomer is het er op sommige dagen niet te harden van de hitte.
Maar altijd is er ook een beloning die weinigen gegeven is: panorama- uitzicht op Maastricht.
Zo ver het oog reiken kan als het weer tenminste meewerkt.
Met een beetje fantasie kan de stadhuistoren met zijn bescheiden bordesje beschouwd worden als ‘Het Balkon van Europa’, een van de vele bijnamen waarmee Maastricht zich graag tooit.
Dat zo gekoesterde imago werd dik 350 jaar geleden letterlijk in de steigers gezet.
Stadhuis Maastricht.
Het stadsbestuur in die tijd zat verdeeld op vier plekken:
in het Dinghuis (nu VVV), de Lakenhal op de Markt en in De Lanscroon en De Liebaerd in de Grote Staat.
Allerminst efficiënt en Haarlemmer Pieter Post, een leerling van Jacob van Campen, kreeg in 1656 de opdracht een stadhuis te ontwerpen.
De achthoekige klokkentoren kwam er pas na bijna dertig jaar.
Hij werd uitgesteld ‘met het oog op de oorlogssituatie’.
Maar toen hij er ook stond, werd hij prompt gekopieerd.
Stadhuis Maastricht 1720
Dat beweert architectuurhistoricus professor Terwen tenminste, die ontdekte dat een identieke toren op het Troitse Sergijiv-klooster bij Moskou staat.
De verklaring is logisch.
De legendarische Peter de Grote verbleef in 1717 in Nederland en kreeg toen vermoedelijk een riedel architectuurboeken mee, waaruit lustig werd geput bij het ontwerpen van nieuwe ‘Russische’ gebouwen.
Het staat staat allemaal in het vierde deel in de reeks Maastricht Silhouet over het stadhuis.
Stadhuis Maastricht 1884.
Ontworpen door een Hollander voor een Luik-Brabantse magistraat, met een toren gebouwd door een Akenaar, aangekleed met Vlaamse tapijten, met schilderijen van Hollandse meesters, met kunstwerken van Limburgers en Luikenaren, met stucwerk van Italianen, ingericht met Spaanse, Franse, Luikse en Hollandse meubelen.
‘Een voorbeeld van de wijze waarop artiesten uit diverse Europese regio’s een bouwwerk konden voltooien dat opvalt door zijn eenheid en schoonheid.
Een illustratie van een wens die in Maastricht leeft: een stad zijn van en voor Europa’.
© John Hoofs; dagblad De Limburger 080708.
Meer informatie over de (bouw)geschiedenis van het stadhuis van Maastricht is op deze webpagina te lezen.
Opmerking