Tweet
Onbestemde oerwoning
KUNSTENAARSWONING
Christoph Seyferth: „Het gebouw staat daar op het kruispunt toch maar lekker mooi, in ieder geval lekker anders te wezen.
Het pand contrasteert met de omgeving.
Of je het nu mooi of lelijk vindt, de herkenning is er in ieder geval.
Als je het in Maastricht hebt over die houten blok met die luiken, weet iedereen welk huis je bedoelt.”
De bijzondere woning, die kunstenaar Christoph Seyferth in het faillissement stortte.
Weustenraadstraat 3; Maastricht.
© foto: Joost Ritzen.
De opvallende houten atelierswoning van vormgever Christoph Seyferth in Maastricht is inmiddels in prijs gehalveerd, wegens fallissement.
Geprezen in de vakbladen, maar zonder gegadigden.
Onbestemd èn onbegrepen, constateert Seyferth.
Hij beschouwt zijn atelierwoning als een experiment.
Een huis zonder voorbestemd karakter.
Door het ontwerpen van functieloze ruimtes creër je onbegrensde mogelijkheden.
Het geeft de gebruiker optimale vrijheid.
„Een soort casco: leeg, maar af.”
Het experiment blijft - ook met andere gebruikers - in dat opzicht gaande. Het huis verdwijnt niet.
Al is het persoonlijk in financieel opzicht mislukt, concludeert kunstenaar en vormgever Christoph Seyferth.
Zijn experiment in combinatie met onvoldoende opdrachten, heeft tot het faillissement geleid van eenmanszaak Studio Seyferth.
Het huis werd een molensteen.
De lasten - een hypotheek van ruim een half miljoen - waren niet meer op te brengen met dalende inkomsten als gevolg van de crisis.
Het eerste waar op wordt bezuinigd, is kunstobjecten, zegt curator Roel Janse.
Ook de onroerendgoedmarkt lijdt eronder.
Het pand - meer object dan traditoneel huis - staat al ruim twee jaar in de verkoop, voor 850.000 euro.
Zonder reactie.
Seyferth zag geen andere weg dan faillissement aan te vragen.
„Dat is absoluut heel wrang.”
De openbare verkoop bij inschrijving begin deze maand leverde geen enkel bod op.
Tot grote frustratie van Seyferth.
Het onconventionele ontwerp verwierf faam en werd uitgebreid afgebeeld en beschreven in diverse architectuuren designbladen als De Architect en het internationale Wallpaper.
De prijs van de Seyferth Building is inmiddels gehalveerd.
En daarmee fors onder de kostprijs gezakt.
De grond kostte in 2000 amper 84.000 gulden, maar met de bouw was ongeveer zes ton gemoeid.
Seyferth’s bedoeling om de eerste en tweede etage te verkopen, om daarmee zijn eigen atelier en woonruimte op de begane grond te kunnen financieren, kwamen niet van de grond.
Verhuur aan andere geïnteresseerden, bleek een afgesloten weg, bemerkte Seyferth.
Mede door bemoeienis van de hypotheekverstrekker.
Hij vindt het niet netjes daar verder iets over zeggen.
„Het is mislukt.
Dat is heel jammer.
Ik moet opnieuw beginnen, ben zo goed als alles kwijt, maar geenszins zielig.”
Zijn talent om te ontwerpen is niet verloren gegaan, alleen zijn bewegingsvrijheid is danig gekrompen.
Al zegt hij de gevolgen nog niet helemaal te kunnen overzien.
Zonder locatie om (grote) opdrachten uit te voeren en amper financiën betekent het dat hij klein moet beginnen, of zaken anders organiseren.
„Dat is het risico dat je loopt met een experiment.
Maar dat compleet overschaduwd door het verdriet dat ik mensen in mijn omgeving hiermee aandoe.”
© foto: Christoph Seyfert.
Zijn opvallende ontwerp in Brusselsepoort - naast het VW garagebedrijf - is veelbesproken.
Geroemd door architecten en kunstenaars, bekritiseerd en onbegrepen door veel buurtgenoten.
Wat doet die boeren schuur daar?
Een verrommeling van de buurt, die gevel van onbewerkte eiken planken!
Na uitleg van zijn kant, bonden de meeste mensen in, is Seyferths ervaring.
Hij vergelijkt het ontwerp graag met een bloem.
Als de luiken voor de ramen dicht zijn, zijn ze één met de gevel, een afgesloten geheel.
Staan ze open om licht binnen te laten, is het als een bloemknop die ontluikt.
„De tand des tijds kan er op een mooie manier zijn werk doen.”
De buitenkant verraadt niet wat er achter de gevel schuil gaat.
Het interieur is zo simpel mogelijk gehouden, zodat het ruimte laat voor invulling naar eigen inzicht en behoefte.
Behalve toilet en badkamer, is het één open ruimte.
Doelbewust.
Tradionele indeling met halletje, kapstok en voorbestemde kamers vindt Seyferth verstikkend.
Hij koos voor „eerlijke en duurzame materialen”.
Muren van steen, een houten vliesgevel, vloeren van gietbeton, gestucete muren en plafonds van schone betonplaten.
„Het krijgt een oerkarakter.”
Of je het nu mooi of lelijk vindt, herkenning heeft hij voor elkaar.
„Het staat daar op het kruispunt toch maar lekker mooi, in ieder geval lekker anders te wezen.”
Locatie - naast garagebedrijf, in nog op te knappen buurt - schrikt af.
De locatiekeuze - goedkoop en zonder restricties - is achteraf bezien wellicht zijn grootste „blunder” geweest, concludeert ontwerper Christoph Seyferth.
„In Amsterdam of omgeving zou een identieke plek geen belemmering zijn.
En is zoiets binnen een dag verkocht of verhuurd.
In het zuiden werkt dat blijkbaar niet.”
Seyferth kwam in Brusselsepoort, achter de VW-dealer aan de Via Regia terecht omdat het een van de weinige betaalbare plekken was, waar hij zonder te veel belemmeringen naar eigen inzicht kon bouwen.
„Ik vind het garagebedrijf geen bezwaar.
Het geeft vrijheid.
Als je heel nette buren hebt die geen lawaaitje meer verdragen na acht uur ‘s avonds, word je ook beknot.”
Toch is de plek - naast autogarage, bij tankstation en in een nog op te knappen jaren ‘50 buurt - het probleem, zegt erfgoedmakelaar Jan-Willem Andriessen, gespecialiseerd in bijzondere panden.
„Het is een fantastisch pand, maar een lastige locatie met een garagebedrijf in de achtertuin.
Er zijn ook kansen, de wijk wordt opgewaardeerd en ernaast zijn inmiddels ook bedrijfswoningen gebouwd.”
Hij prijst het pand met woon-werkbestemming aan als ‘designvilla, toekomstig erfgoed’.
„Over 50 jaar wordt het zo bestempeld, daar ben ik stellig van overtuigd, vanwege het bijzondere ontwerp.”
© Claire van Dyck
gazet De Limburger
20-11-2009
KUNSTENAARSWONING
- Het roemruchte gebouw met houten vliesgevel en uitpandig trappenhuis in Brusselsepoort is ontworpen door professioneel vormgever Christoph Seyferth.
- Het pand leidde tot het faillissement van de ontwerper.
Hij kreeg de bovenste bouwlagen niet verkocht en kon de lasten niet meer opbrengen. - Het werd in 2004 gebouwd; kosten ongeveer zes ton.
- Vraagprijs aanvankelijk 850.000 euro, nu 425.000.
- Het gebouw is ook in zijn geheel te huur of op te knippen in drie appartementen.
- info: www.redres.nl .
Christoph Seyferth: „Het gebouw staat daar op het kruispunt toch maar lekker mooi, in ieder geval lekker anders te wezen.
Het pand contrasteert met de omgeving.
Of je het nu mooi of lelijk vindt, de herkenning is er in ieder geval.
Als je het in Maastricht hebt over die houten blok met die luiken, weet iedereen welk huis je bedoelt.”
De bijzondere woning, die kunstenaar Christoph Seyferth in het faillissement stortte.
Weustenraadstraat 3; Maastricht.
© foto: Joost Ritzen.
De opvallende houten atelierswoning van vormgever Christoph Seyferth in Maastricht is inmiddels in prijs gehalveerd, wegens fallissement.
Geprezen in de vakbladen, maar zonder gegadigden.
Onbestemd èn onbegrepen, constateert Seyferth.
Hij beschouwt zijn atelierwoning als een experiment.
Een huis zonder voorbestemd karakter.
Door het ontwerpen van functieloze ruimtes creër je onbegrensde mogelijkheden.
Het geeft de gebruiker optimale vrijheid.
„Een soort casco: leeg, maar af.”
Het experiment blijft - ook met andere gebruikers - in dat opzicht gaande. Het huis verdwijnt niet.
Al is het persoonlijk in financieel opzicht mislukt, concludeert kunstenaar en vormgever Christoph Seyferth.
Zijn experiment in combinatie met onvoldoende opdrachten, heeft tot het faillissement geleid van eenmanszaak Studio Seyferth.
Het huis werd een molensteen.
De lasten - een hypotheek van ruim een half miljoen - waren niet meer op te brengen met dalende inkomsten als gevolg van de crisis.
Het eerste waar op wordt bezuinigd, is kunstobjecten, zegt curator Roel Janse.
Ook de onroerendgoedmarkt lijdt eronder.
Het pand - meer object dan traditoneel huis - staat al ruim twee jaar in de verkoop, voor 850.000 euro.
Zonder reactie.
Seyferth zag geen andere weg dan faillissement aan te vragen.
„Dat is absoluut heel wrang.”
De openbare verkoop bij inschrijving begin deze maand leverde geen enkel bod op.
Tot grote frustratie van Seyferth.
Het onconventionele ontwerp verwierf faam en werd uitgebreid afgebeeld en beschreven in diverse architectuuren designbladen als De Architect en het internationale Wallpaper.
De prijs van de Seyferth Building is inmiddels gehalveerd.
En daarmee fors onder de kostprijs gezakt.
De grond kostte in 2000 amper 84.000 gulden, maar met de bouw was ongeveer zes ton gemoeid.
Seyferth’s bedoeling om de eerste en tweede etage te verkopen, om daarmee zijn eigen atelier en woonruimte op de begane grond te kunnen financieren, kwamen niet van de grond.
Verhuur aan andere geïnteresseerden, bleek een afgesloten weg, bemerkte Seyferth.
Mede door bemoeienis van de hypotheekverstrekker.
Hij vindt het niet netjes daar verder iets over zeggen.
„Het is mislukt.
Dat is heel jammer.
Ik moet opnieuw beginnen, ben zo goed als alles kwijt, maar geenszins zielig.”
Zijn talent om te ontwerpen is niet verloren gegaan, alleen zijn bewegingsvrijheid is danig gekrompen.
Al zegt hij de gevolgen nog niet helemaal te kunnen overzien.
Zonder locatie om (grote) opdrachten uit te voeren en amper financiën betekent het dat hij klein moet beginnen, of zaken anders organiseren.
„Dat is het risico dat je loopt met een experiment.
Maar dat compleet overschaduwd door het verdriet dat ik mensen in mijn omgeving hiermee aandoe.”
© foto: Christoph Seyfert.
Zijn opvallende ontwerp in Brusselsepoort - naast het VW garagebedrijf - is veelbesproken.
Geroemd door architecten en kunstenaars, bekritiseerd en onbegrepen door veel buurtgenoten.
Wat doet die boeren schuur daar?
Een verrommeling van de buurt, die gevel van onbewerkte eiken planken!
Na uitleg van zijn kant, bonden de meeste mensen in, is Seyferths ervaring.
Hij vergelijkt het ontwerp graag met een bloem.
Als de luiken voor de ramen dicht zijn, zijn ze één met de gevel, een afgesloten geheel.
Staan ze open om licht binnen te laten, is het als een bloemknop die ontluikt.
„De tand des tijds kan er op een mooie manier zijn werk doen.”
De buitenkant verraadt niet wat er achter de gevel schuil gaat.
Het interieur is zo simpel mogelijk gehouden, zodat het ruimte laat voor invulling naar eigen inzicht en behoefte.
Behalve toilet en badkamer, is het één open ruimte.
Doelbewust.
Tradionele indeling met halletje, kapstok en voorbestemde kamers vindt Seyferth verstikkend.
Hij koos voor „eerlijke en duurzame materialen”.
Muren van steen, een houten vliesgevel, vloeren van gietbeton, gestucete muren en plafonds van schone betonplaten.
„Het krijgt een oerkarakter.”
Of je het nu mooi of lelijk vindt, herkenning heeft hij voor elkaar.
„Het staat daar op het kruispunt toch maar lekker mooi, in ieder geval lekker anders te wezen.”
Locatie - naast garagebedrijf, in nog op te knappen buurt - schrikt af.
De locatiekeuze - goedkoop en zonder restricties - is achteraf bezien wellicht zijn grootste „blunder” geweest, concludeert ontwerper Christoph Seyferth.
„In Amsterdam of omgeving zou een identieke plek geen belemmering zijn.
En is zoiets binnen een dag verkocht of verhuurd.
In het zuiden werkt dat blijkbaar niet.”
Seyferth kwam in Brusselsepoort, achter de VW-dealer aan de Via Regia terecht omdat het een van de weinige betaalbare plekken was, waar hij zonder te veel belemmeringen naar eigen inzicht kon bouwen.
„Ik vind het garagebedrijf geen bezwaar.
Het geeft vrijheid.
Als je heel nette buren hebt die geen lawaaitje meer verdragen na acht uur ‘s avonds, word je ook beknot.”
Toch is de plek - naast autogarage, bij tankstation en in een nog op te knappen jaren ‘50 buurt - het probleem, zegt erfgoedmakelaar Jan-Willem Andriessen, gespecialiseerd in bijzondere panden.
„Het is een fantastisch pand, maar een lastige locatie met een garagebedrijf in de achtertuin.
Er zijn ook kansen, de wijk wordt opgewaardeerd en ernaast zijn inmiddels ook bedrijfswoningen gebouwd.”
Hij prijst het pand met woon-werkbestemming aan als ‘designvilla, toekomstig erfgoed’.
„Over 50 jaar wordt het zo bestempeld, daar ben ik stellig van overtuigd, vanwege het bijzondere ontwerp.”
© Claire van Dyck
gazet De Limburger
20-11-2009