Tweet
In de Terebinth Nieuwsbrief nr 26 staat onderstaand artikel:
Familiegraf Roovers-Vollmer
op Oostermaas in Maastricht opgeknapt
Op de rooms-katholieke begraafplaats Oostermaas in Maastricht is een opvallend en uniek familiegraf te vinden. In een hoek van de begraafplaats, links van de ingang, ligt de romantische graftuin van de familie Roovers-Vollmer. Als je via de Berkenlaan aan komt lopen lijkt de rotsformatie met kruis erop wel op de Calvarieberg, maar dichterbij heeft het meer weg van een schilderij van de Duitse romantische kunstenaar Caspar David Friedrich (1774-1843).
In 1928, tegelijk met de aanleg van de begraafplaats, kreeg Arthur Roovers, weldoener van de parochie en een bemiddelde koopman, hier een stuk grond van ruim 350 m2 ter beschikking voor de aanleg van een familiegraf met eeuwigdurende rechten. Roovers was een bekende Maastrichtenaar, kunstzinnig en vroom. Met zijn vrouw en tien kinderen woonde hij in ‘Villa Providentia’ aan de Scharnerweg. Dit prachtige en gezellige huis lag midden in een hectare grote, weelderige tuin. Roovers wilde die tuin voortzetten op de begraafplaats, een paar honderd meter verderop. In de jaren zestig van de vorige eeuw is de villa helaas afgebroken om plaats te maken voor een grote supermarkt.
Onderhoud
Roovers liet een bosachtige tuin aanleggen in Engelse landschapsstijl en een opvallend rotsmonument maken, waarvoor hij per trein grote blokken natuursteen uit de Ardennen aanvoerde. Onder het monument bevindt zich een grote grafkelder. Links ervan zijn aparte graven. In de loop der jaren zijn er aardig wat familieleden begraven. Lange tijd verzorgde de begraafplaats Oostermaas samen met familieleden het onderhoud, maar dit werd steeds moeilijker te verwezenlijken. Om de ontstane wildgroei aan te pakken en het familiegraf voor de toekomst te behouden is in 2007 door drie kleinkinderen van Roovers een stichting opgericht die toepasselijk Providentia (Voorzienigheid) heet. Nog zo’n twintig à dertig familieleden kunnen in het glooiende graflandschapje her en der hun eeuwige slaapplek uitzoeken.
Samen met kleindochter Cecilia Paulussen loop ik over de heringerichte graftuin. Zij is een van de initiatiefnemers, secretaris van de stichting en lid van Terebinth. Ondanks de flinke reisafstand vanaf haar woonplaats Amsterdam gaat ze regelmatig naar het zuiden. Niet alleen voor het planten van struiken en bodembedekkers en het wieden van onkruid, maar ook voor bestuursvergaderingen en overleg met diverse betrokkenen. Met behulp van regioadviseur Guus Rüsing heeft de stichting een subsidie gekregen van het Prins Bernhard Cultuurfonds. Die gelden zijn zeer welkom en worden ook goed besteed, want tuinarchitect, grondwerkers, hoveniers en (groen) materiaal zijn prijzig.
Geheimzinnige oase
De familietuin is helemaal opgeschoond, sommige bomen en struiken gerooid. Slingerende paden van dennenschors zijn aangelegd, nieuwe planten en struiken aangebracht en er is een beuken- en een taxushaag als afscheiding gekomen. Bankjes en een stenen zitjes zorgen voor mijmerplekken. Nog steeds is het een project in beweging, niet alle planten en heesters hebben hun vaste plek, misschien komt er nog een vijvertje, er is van alles mogelijk. Als het groen is opgeschoten moet het een geheimzinnige oase zijn, een soort verstopplek. Al wandelend inspecteert Cecilia de stand van zaken: de kale plekken krijgen nog bodembedekkers, die bosanemonen doen het goed in de droge lössgrond, deze japanse esdoorn kan wel wat naar voren, zouden wilde hyacinthen hier niet prachtig zijn? Bij het vorige bezoek bleek dat de koperen harp op het graf van haar moeder verdwenen was. Weliswaar werd het ornament teruggevonden, maar met doorgesneden snaren… Reparatie is een kostbare zaak en wie weet wordt het straks weer gestolen. Het is een leuke en uitdagende taak, een bijzonder familiegraf beheren en laten uitgroeien tot een droomplek, maar het brengt ook veel werk met zich mee op allerlei gebied.
Tekst: Liesbeth Vermeulen
Familiegraf Roovers-Vollmer
op Oostermaas in Maastricht opgeknapt
Op de rooms-katholieke begraafplaats Oostermaas in Maastricht is een opvallend en uniek familiegraf te vinden. In een hoek van de begraafplaats, links van de ingang, ligt de romantische graftuin van de familie Roovers-Vollmer. Als je via de Berkenlaan aan komt lopen lijkt de rotsformatie met kruis erop wel op de Calvarieberg, maar dichterbij heeft het meer weg van een schilderij van de Duitse romantische kunstenaar Caspar David Friedrich (1774-1843).
In 1928, tegelijk met de aanleg van de begraafplaats, kreeg Arthur Roovers, weldoener van de parochie en een bemiddelde koopman, hier een stuk grond van ruim 350 m2 ter beschikking voor de aanleg van een familiegraf met eeuwigdurende rechten. Roovers was een bekende Maastrichtenaar, kunstzinnig en vroom. Met zijn vrouw en tien kinderen woonde hij in ‘Villa Providentia’ aan de Scharnerweg. Dit prachtige en gezellige huis lag midden in een hectare grote, weelderige tuin. Roovers wilde die tuin voortzetten op de begraafplaats, een paar honderd meter verderop. In de jaren zestig van de vorige eeuw is de villa helaas afgebroken om plaats te maken voor een grote supermarkt.
Onderhoud
Roovers liet een bosachtige tuin aanleggen in Engelse landschapsstijl en een opvallend rotsmonument maken, waarvoor hij per trein grote blokken natuursteen uit de Ardennen aanvoerde. Onder het monument bevindt zich een grote grafkelder. Links ervan zijn aparte graven. In de loop der jaren zijn er aardig wat familieleden begraven. Lange tijd verzorgde de begraafplaats Oostermaas samen met familieleden het onderhoud, maar dit werd steeds moeilijker te verwezenlijken. Om de ontstane wildgroei aan te pakken en het familiegraf voor de toekomst te behouden is in 2007 door drie kleinkinderen van Roovers een stichting opgericht die toepasselijk Providentia (Voorzienigheid) heet. Nog zo’n twintig à dertig familieleden kunnen in het glooiende graflandschapje her en der hun eeuwige slaapplek uitzoeken.
Samen met kleindochter Cecilia Paulussen loop ik over de heringerichte graftuin. Zij is een van de initiatiefnemers, secretaris van de stichting en lid van Terebinth. Ondanks de flinke reisafstand vanaf haar woonplaats Amsterdam gaat ze regelmatig naar het zuiden. Niet alleen voor het planten van struiken en bodembedekkers en het wieden van onkruid, maar ook voor bestuursvergaderingen en overleg met diverse betrokkenen. Met behulp van regioadviseur Guus Rüsing heeft de stichting een subsidie gekregen van het Prins Bernhard Cultuurfonds. Die gelden zijn zeer welkom en worden ook goed besteed, want tuinarchitect, grondwerkers, hoveniers en (groen) materiaal zijn prijzig.
Geheimzinnige oase
De familietuin is helemaal opgeschoond, sommige bomen en struiken gerooid. Slingerende paden van dennenschors zijn aangelegd, nieuwe planten en struiken aangebracht en er is een beuken- en een taxushaag als afscheiding gekomen. Bankjes en een stenen zitjes zorgen voor mijmerplekken. Nog steeds is het een project in beweging, niet alle planten en heesters hebben hun vaste plek, misschien komt er nog een vijvertje, er is van alles mogelijk. Als het groen is opgeschoten moet het een geheimzinnige oase zijn, een soort verstopplek. Al wandelend inspecteert Cecilia de stand van zaken: de kale plekken krijgen nog bodembedekkers, die bosanemonen doen het goed in de droge lössgrond, deze japanse esdoorn kan wel wat naar voren, zouden wilde hyacinthen hier niet prachtig zijn? Bij het vorige bezoek bleek dat de koperen harp op het graf van haar moeder verdwenen was. Weliswaar werd het ornament teruggevonden, maar met doorgesneden snaren… Reparatie is een kostbare zaak en wie weet wordt het straks weer gestolen. Het is een leuke en uitdagende taak, een bijzonder familiegraf beheren en laten uitgroeien tot een droomplek, maar het brengt ook veel werk met zich mee op allerlei gebied.
Tekst: Liesbeth Vermeulen