Na 72 jaar is Mevriâs inkt op.
Maastrichts Eerste Vulpen Reparatie Inrichting dicht wegens gebrek aan opvolging.
Wat in 1937 op het Sterreplein begon, eindigt begin 2010 in de Grote Staat.
Het Maastrichtse vulpenbastion Mevri gaat dicht.
De pijn is met geen pen te beschrijven
Eigenlijk hebben de broers Fer (64 jaar) en Wil (58 jaar) Schiffeleers helemaal geen tijd.
Want iedereen ziet toch dat het op deze zaterdagmiddag een drukte van jewelste is in schrijf- en lederwarenzaak Mevri in de Maastrichtse Grote Staat.
En dat komt echt niet alleen door de opheffingsuitverkoop die nu vier dagen aan de gang is.
âDat we stoppen heeft helemaal niks te maken met tegenvallende verkoopâ, bezweert Fer Schiffeleers als hij en zân broer dan toch heel even tijd gevonden hebben om enkele
vragen te beanwoorden.
âSterker nog, we stoppen op de top.â
Op de top en met pijn, heel veel pijn in het hart.
Na ruim 72 jaar komt de laatste bladzijde met rasse schreden naderbij.
De laatste pagina van Mevri: Maastrichts Eerste Vulpen Reparatie Inrichting, zoals de zaak voluit moet worden genoemd.
âAlthans nuâ, zegt Fer Schiffeleers.
âAanvankelijk stond de âeâ in Mevri voor âelektrischeâ, maar dat klinkt in deze moderne tijd natuurlijk vreemd.
Vandaar dat we de naam maar hebben aangepast.â
Gebrek aan opvolging.
Ziehier de reden die aan het besluit van de gebroeders Schiffeleers ten grondslag ligt.
âJe komt op een leeftijd dat het simpelweg ophoudtâ, zegt Fer.
âIk wil echt niet met een rollator achter de toonbank staan.â
Zowel in familiekring als daarbuiten; een geschikte kandidaat voor overname van de zaak bleek onvindbaar.
De broers stuitten telkens weer op een schrijnend gebrek aan vakmanschap.
Wat dat is, vakmanschap?
âHou maar eens een seconde een vulpen in je hand.
Dan heb ik al lang en breed gezien of die pen voor jou geschikt isâ, zegt Fer, daarmee een heel lang verhaal heel kort makend.
Alleen al vanwege de kennis en de service kwamen mensen in de afgelopen decennia van heinde en verre naar Maastricht, naar Mevri.
âUit Zwitserland, bijvoorbeeld.
En ik ken een Pool die âs nachts vertrok, hier naartoe reed voor een vulpen en vervolgens direct weer terug naar Polen ging.
Dat zegt alles, in ieder geval veel.
En weet je, eigenlijk hebben de Maastrichtenaren zelf nooit echt beseft wat ze in huis hadden.
Dat is geen verwijt, maar een constatering.â
Mevri, het begon in 1937.
Twee jaar eerder had vulpenfabriekje Columbus uit het Duitse NĂŒrnberg zijn handelsgebied uitgebreid naar Nederland.
Met een filiaal in Maastricht voor distributie en reparatie.
Fer Schiffeleers senior trad er uiteindelijk in dienst.
In 1937 werd de filiaalhouder opgetrommeld voor het leger van Hitler en nam Schiffeleers de zaak over.
Met Mevri als nieuwe naam.
Eerst op het Sterreplein, toen in de Kleine Gracht en via de Lenculenstraat uiteindelijk naar de Grote Staat, waar de reparatiewerkzaamheden altijd bleven bestaan, maar wel met verkoop van artikelen werden uitgebreid.
Nu slaan de zonen Fer en Wil het boek definitief dicht.
âDat doet pijn, jaâ, zegt Fer.
âMaar het is niet anders.
En o ja, steeds als ik het over een pen heb gehad, bedoel ik automatisch een vulpen.
Een balpen is geen pen, slechts een hulpmiddel.â
Waarvan akte.
© Ivo Kok
gazet De Limburger
04-01-2010
Maastrichts Eerste Vulpen Reparatie Inrichting dicht wegens gebrek aan opvolging.
Wat in 1937 op het Sterreplein begon, eindigt begin 2010 in de Grote Staat.
Het Maastrichtse vulpenbastion Mevri gaat dicht.
De pijn is met geen pen te beschrijven
Eigenlijk hebben de broers Fer (64 jaar) en Wil (58 jaar) Schiffeleers helemaal geen tijd.
Want iedereen ziet toch dat het op deze zaterdagmiddag een drukte van jewelste is in schrijf- en lederwarenzaak Mevri in de Maastrichtse Grote Staat.
En dat komt echt niet alleen door de opheffingsuitverkoop die nu vier dagen aan de gang is.
âDat we stoppen heeft helemaal niks te maken met tegenvallende verkoopâ, bezweert Fer Schiffeleers als hij en zân broer dan toch heel even tijd gevonden hebben om enkele
vragen te beanwoorden.
âSterker nog, we stoppen op de top.â
Op de top en met pijn, heel veel pijn in het hart.
Na ruim 72 jaar komt de laatste bladzijde met rasse schreden naderbij.
De laatste pagina van Mevri: Maastrichts Eerste Vulpen Reparatie Inrichting, zoals de zaak voluit moet worden genoemd.
âAlthans nuâ, zegt Fer Schiffeleers.
âAanvankelijk stond de âeâ in Mevri voor âelektrischeâ, maar dat klinkt in deze moderne tijd natuurlijk vreemd.
Vandaar dat we de naam maar hebben aangepast.â
Gebrek aan opvolging.
Ziehier de reden die aan het besluit van de gebroeders Schiffeleers ten grondslag ligt.
âJe komt op een leeftijd dat het simpelweg ophoudtâ, zegt Fer.
âIk wil echt niet met een rollator achter de toonbank staan.â
Zowel in familiekring als daarbuiten; een geschikte kandidaat voor overname van de zaak bleek onvindbaar.
De broers stuitten telkens weer op een schrijnend gebrek aan vakmanschap.
Wat dat is, vakmanschap?
âHou maar eens een seconde een vulpen in je hand.
Dan heb ik al lang en breed gezien of die pen voor jou geschikt isâ, zegt Fer, daarmee een heel lang verhaal heel kort makend.
Alleen al vanwege de kennis en de service kwamen mensen in de afgelopen decennia van heinde en verre naar Maastricht, naar Mevri.
âUit Zwitserland, bijvoorbeeld.
En ik ken een Pool die âs nachts vertrok, hier naartoe reed voor een vulpen en vervolgens direct weer terug naar Polen ging.
Dat zegt alles, in ieder geval veel.
En weet je, eigenlijk hebben de Maastrichtenaren zelf nooit echt beseft wat ze in huis hadden.
Dat is geen verwijt, maar een constatering.â
Mevri, het begon in 1937.
Twee jaar eerder had vulpenfabriekje Columbus uit het Duitse NĂŒrnberg zijn handelsgebied uitgebreid naar Nederland.
Met een filiaal in Maastricht voor distributie en reparatie.
Fer Schiffeleers senior trad er uiteindelijk in dienst.
In 1937 werd de filiaalhouder opgetrommeld voor het leger van Hitler en nam Schiffeleers de zaak over.
Met Mevri als nieuwe naam.
Eerst op het Sterreplein, toen in de Kleine Gracht en via de Lenculenstraat uiteindelijk naar de Grote Staat, waar de reparatiewerkzaamheden altijd bleven bestaan, maar wel met verkoop van artikelen werden uitgebreid.
Nu slaan de zonen Fer en Wil het boek definitief dicht.
âDat doet pijn, jaâ, zegt Fer.
âMaar het is niet anders.
En o ja, steeds als ik het over een pen heb gehad, bedoel ik automatisch een vulpen.
Een balpen is geen pen, slechts een hulpmiddel.â
Waarvan akte.
© Ivo Kok
gazet De Limburger
04-01-2010
Opmerking