Zoekplaatjes: Albums Collectie GAM, voorlopig nr. 31 c

[El Loco]

In 1895 in Wyck opgericht door Emile Regout (een advertentie uit 1959 spreekt van 1879).

Ik heb die advertentie uit 1959 even opgezocht op Delpher, want het is op Mestreechtersteerke haast niet te ontcijferen. Er staat "Sinds 1870", niet 1879. Dat lijkt mij aan de vroege kant en als het al zo is, dan is Emile Regout (1860-1905) zeker niet de oprichter. 1895 zou dan een stuk beter passen.

De directie bestond uit L.V.F.M. (Leon) Schols en M. Schiffauer. Schols overleed in 1969, slechts 59 jaar oud. Hij was toen commissaris en oud-directeur van het bedrijf.

Goed gevonden! De vader van Leon Schols, Charles Schols, was ook directeur van het bedrijf. Hij overleed in 1959. Blijkbaar zaten er geen Regouts meer in het bedrijf. Emile Regout had trouwens geen kinderen, die hem hadden kunnen opvolgen.

Ik neig nu naar een late datering (binnen het tijdsframe 1967-1972), omdat dat beter past bij de verhuizing van Blythe Colours en de herontwikkelingsplannen voor het terrein. Wat zou zo'n zware delegatie anders bij zo'n relatief klein bedrijf moeten zoeken?

[El Loco]

Als b & w inderdaad by Blythe Colours op bezoek was om te praten over verplaatsing van het bedrijf en overname van het terrein, heeft men toch niet de juiste vragen gesteld: in 1982 bleek het terrein zwaar verontreinigd met chemisch afval (lood, cadmium, xyleen en benzeen). Het veroorzaakte nogal wat onrust in de buurt en de bouwplannen moesten worden uitgesteld. De sanering van ca. 10.000 m³ grond, aanvankelijk geschat op een half miljoen gulden, kostte uiteindelijk acht miljoen gulden, wat het rijk getracht heeft te verhalen op de vervuiler, volgens dit, dit en dit bericht. Of die claim succes heeft gehad, heb ik niet kunnen achterhalen.

In dat laatste krantenbericht wordt trouwens gesproken over een verhuizing van Blythe Colours in 1981. Dat lijkt te worden tegengesproken door het Jaarboek Maastricht 1973 , p. 46, maar in het Jaarboek 1981, p. 33, wordt inderdaad gesproken over de ingebruikname van een nieuw gebouw in dat jaar.

[El Loco]

Dat jaarboek is toch maar een mooie bron:

Het college bezocht 24 oktober de Maastrichtse vestiging van Blythe Colours nv en werd daar op originele wijze, namelijk via de telex, door Blythe Colours Ltd. in Engeland begroet.

Bron: Jaarboek Maastricht 1969, p. 78

[Antonius]

Misschien was dat Heineken tableau op de foto de verkeerde insteek.
Glazuren in plaats van Emaille was beter geweest.





1967 hadden we net een auto en gingen we wel vaker over de Bloemenweg maar nr 8 kan ik me helemaal niet meer voor de geest halen.

Goed speurwerk El Loco

[Ingrid M.H.Evers]

Goed speurwerk El Loco

Daar ben ik het helemaal mee eens.

De 'zware' delegatie wordt verklaard door de behoefte aan ruimte voor woningbouw en een potentiële verhuizing van industrie naar de Beatrixhaven. Het ging om een groot terrein, dat door zijn ligging weinig bekend was. Lezenswaardig is de autobiografie van John Wevers (*1936), oud-wethouder Ruimtelijke Ordening, Volkshuisvesting, Stadsvernieuwing en Monumentenzorg (1974-1994), die voortbouwde op het ingezette beleid (maar voor de binnenstad ook een andere weg in sloeg).

Wevers, J.M.H.M., Eigenwijs in Maastricht. Terugblik op een leven in de Maastrichtse politiek, Maastricht: 2016.
https://www.utwente.nl/en/bms/ces/ab...n%20Wevers.pdf

[Antonius]

Wel spannend om te lezen die pdf Eigenwijs in Maastricht. Maar met het stedenbouwkundig plan en de invulling van bouwblokken door buitenlandse architecten kan men het ook volledig oneens zijn.


Terug naar de foto's!

[Ingrid M.H.Evers]

Emile Regout

Terug naar de foto's!

Dat heeft even geduurd, maar nu is het bewijs toch geleverd. Het betreft inderdaad het 'goudbedrijf' dat oorspronkelijk werd opgezet door Emile Regout. Dat was niet Emile M.L.H. Regout (1888-1966), maar diens vader, Emile Hubert Regout (1860-1905), via de 'tak Louis' een kleinzoon van Petrus Regout. Hij huwde Regina M. Westerwoudt (1863-1941), met wie hij behalve een zoon vier dochters kreeg. Na het vroege overlijden van de stichter (hij was 43), bestuurde de echtgenote het bedrijf. De firma voerde de naam 'Emile Regout' tot 1924, waarna het 'V.O.F. Emile Regout' werd. Naar het schijnt traden toen een of meerdere dochters toe tot de directie. In 1956 veranderde de naam in 'Regout-Matthey N.V.', en in 1967 in 'Blythe Colours' (tot 1992). Daarna volgden nog drie wisselingen, maar het is nu al weer enkele decennia 'Johnson-Matthey NV' II.

Al in de jaren 1880 schijnt Emile H. Regout in zijn woonhuis aan Markt 20 te Maastricht geëxperimenteerd te hebben met goud op keramiek, maar eerst een Duitse brochure zette hem in 1887 op het juiste spoor. Het duurde nog tot 1895 voordat hij zijn eerste orders kon boeken. Het bedrijfje was toen gevestigd op het terrein van de REMA/MOSA (beide Regout-ondernemingen) aan de Franciscus Romanusweg. In 1925 bouwde men aan de Bloemenweg, hoek Wijkervoetpad en breidde in de jaren 1930, 1940 en 1950 voortdurend uit, waarbij o.a. terreinen van de wasserij/stomerij De Lelie en autobusbedrijf De Valk werden aangekocht. Het is dan nog altijd goeddeels een familiebedrijf. Onder de vennoten zijn Emile Regout jr, zijn drie gehuwde zusters (Van Kempen, Wiegman, De Néree tot Babberich), en namen als La Rose en Schols.


Plattegrond van bestaande en aan te kopen percelen in 1955.

Inmiddels was er in de omgeving veel woningbouw gekomen. Eind zestiger jaren werd daarom voor uitbreiding aan de Bloemenweg geen nieuwe bouwvergunning meer afgegeven. Een deel van het bedrijf, namelijk de smelterij die de meeste overlast gaf, werd verhuisd naar nieuwbouw aan de Fregatweg in de Beatrixhaven (1972-1973). Vijf jaar later (1978 ) werd de molenhal verplaatst, in 1980 volgden de walserij, de glasgoudafdeling en het magazijn, en in 1981 was met de verplaatsing van het keramisch laboratorium en het kantoorgebouw de verhuizing van het chemisch bedrijf compleet.

In 1967 kreeg het bedrijf dus voor een aantal jaren de naam Blythe Colours NV (in 1972 vanwege een wetswijziging omgezet in een BV). Het bezoek van B & W heeft plaats in 1969, en zoals El Loco hierboven al memoreerde, viel het op 24 oktober. Dat kan nog goed met het gebladerte aan de bomen: dik 55 jaar geleden vielen de bladeren later dan in de huidige tijd.



Afgezien van de leden van het college van B & W, die hierboven reeds door El Loco zijn geïdentificeerd, zat ik nog met twee onbekenden. De persoon die links in de camera kijkt, blijkt M. (Manolo) Schiffauer te zijn, reeds lang als bedrijfsleider verbonden aan de firma, al eerder in 1967 mededirecteur naast Leon Schols en sinds 26 juni 1969 benoemd tot algemeen directeur. Aangezien Schols omstreeks die datum overleed, moet de figuur in het midden, rechts naast burgemeester Baeten, iemand anders zijn. Dit was L. van Eyseren, toen president van de Raad van Commissarissen.


Aardig is, dat ik de naam vond van de chemicus op bovenstaande foto. Het was de heer Geysen, die in 1970 zijn 25-jarig jubileum zou vieren.

Bovenstaande gegevens komen uit onderstaande uitgave uit 2002. Het is inderdaad 'een wandeling', want de auteur - oud-medewerker France Jacobs - kon nauwelijks beschikken over archiefmateriaal en onze foto's die oorspronkelijk bij het GAM zaten (nu HCL, locatie Maastricht) waren hem niet bekend. Het boek bevat daarom wat correspondentie en vooral officiële stukken, onderbroken door korte overzichten bedrijfsgeschiedenis. Desondanks heeft hij met dit beperkte overzicht verdienstelijk werk afgeleverd, waardoor een onderbelichte industriële bedrijvigheid in Maastricht voor het voetlicht is gehaald. Johnson Matthey bestaat nog steeds en is al langere tijd een wereldconcern.



Hartelijk dank voor alle input, met name ook van Wil Lem, die mij op het spoor van het 'goudfabriekje' zette!

[Ingrid M.H.Evers]

De sanering van ca. 10.000 m³ grond, aanvankelijk geschat op een half miljoen gulden, kostte uiteindelijk acht miljoen gulden, wat het rijk getracht heeft te verhalen op de vervuiler, volgens dit, dit en dit bericht. Of die claim succes heeft gehad, heb ik niet kunnen achterhalen.

France Jacobs memoreert op p. 137, dat het bedrijf na veertien jaar procederen met de Provincie Limburg tot een vergelijk kwam en in plaats van 8 miljoen gulden ƒ 800.000 betaalde.

[lmml]

Foto 7: super hete vloeistof loopt uit ketel, blijf op afstand!
Ik heb nog twee namen van personen op de foto, namelijk de beide werknemers op de achtergrond.
Met de witte laboratoriumjas dat is Bèr Houben Van de Baron van Hövellstraat te Maastricht.
De persoon rechts naast hem is Sjeng Lipsch uit Houtem.
De “ketel” is overigens een roterende oven. De opening waar het gesmolten glas uit uitloopt word met de opening naar boven gevuld met grondstoffen. En wordt afgesloten al draaiende verhit, zo ontstaat het glas/glazuur. Door het zoals te zien is op de foto laat aflopen in een bak koud water, spat het glas uiteen in gecraqueleerde brokken en stukjes, de zogeheten fritte. De fritte worden vermalen in droogmolens tot poeder of in natmolens tot een pasta. Dit is dan de glazuur klaar om geappliqueerd te worden.

[Ingrid M.H.Evers]

Welkom op Mestreech Online, Imml. Heel interessant om te lezen hoe dat proces werkte en inderdaad: afstand houden zal een goed idee zijn geweest. Blij ben ik ook met de identificering van twee werknemers. Meestal komen we niet verder dan een beschrijving van de hotemetoten die op zo'n foto te zien zijn. Het is een mooie aanvulling, hartelijk dank.