Er zijn mensen die je soms jarenlang met regelmaat tegenkomt, waar je opgewekt de laatste nieuwtjes uit historieland mee uitwisselt, maar waar je door tal van omstandigheden nooit echt bevriend mee bent geraakt. Ton Henrar was voor mij zo iemand. Ik leerde hem kennen toen ik 20-25 jaar geleden een stichting aan het oprichten was om de historische aspecten van de Algemene Begraafplaats aan de Tongerseweg te redden van de ondergang. Hij was mij via via aanbevolen, ontving mij op zijn kantoor aan de Akersteenweg in Heer en bleek bereid als penningmeester op te treden. Deze stichting is nooit van de grond gekomen; ik ontdekte dat er tegelijkertijd een andere groep bezig was met hetzelfde doel. Zij had al statuten kant en klaar en ik heb hen dus de eer gelaten. Een puur geval van serendipity. Maar als er financieel iets te regelen viel, kon men altijd een beroep doen op Henrar. Hij was een goede acquisiteur.
Ton woonde al jaren met zijn echtgenote in Eben Emael, kort over de grens in België. Hij sukkelde wat met zijn gezondheid, maar ik kwam hem nog met enige regelmaat tegen in de supermarkt in Maastricht. Aan zijn overlijden is door de familie geen ruchtbaarheid gegeven. Slechts bij toeval is het in kleine kring bekend geworden. Jammer, want hij is lange tijd een bekende figuur geweest in het historisch wereldje in Limburg.