Tweet
Het is geen blijspel. En ook geen komedie. Tenminste, dat zegt regisseur Jolanda Jonkers (32). Ook geen ‘laatje-open-deurtje-dicht-vreemde-vrouwtje binneneigen- vriendin-net-op-tijd-verdwenen spel? Niets van dat alles. ‘H… H… Han Umhoeg’ is gewoon een hilarische blijspeltoneelkomedie zoals Toneelgroep Lummel dat al vijfentwintig keer eerder op de planken
bracht. Niet te vergelijken met hun laatste, prijswinnende produktie: ‘Vleegmesjien, Vleegmesjien’. Maar even leuk en onderhoudend. Hilarisch, zelfs.
De avond dat WeekendGezèt een van de laatste repetities bijwoont wordt maar een enkele keer geïmproviseerd en heeft (bijna) iedereen de massa tekst onder de knie. Regisseur Jolanda Jonkers kijkt toe, lacht soms luid, fronst haar voorhoofd, gebaart en corrigeert zelden. Eén enkele keer wil ze een scène terugzien: “Ronald, pak ’t nog eens terug als je zegt: ‘iech houw diech totste kòts’. Ik denk dat het
beter is als jij dan, Vera…..” Opvallend is het plezier waarmee de hele cast speelt.
Deze 25e komedie is geschreven door Limburger Peter Damen. Niet alleen de oorspronkelijke titel (…‘liever niet noemen, dat verraadt de inhoud teveel…) maar ook een gedeelte van de tekst is aangepast. Niet door één lid van het gezelschap, maar door allemaal.
“Wij hebben geschrapt, de tekst bewerkt en met een Maastrichtse saus overgoten”, zegt Jack Ummels, die
een stotterende Klajd speelt. De andere acteurs en actrices zijn: Vera Ottenheijm (Tonnie, overvalster en
vrouw van krimmeneel Klajd), Anja Servais (Nelia Monfrance, hotelgast), Ben Dackers (Hoebeer, haar
echtgenoot), Aimée van Loo (Marie-Claire Monfrance, hun dochter), Ronald Gossieau (Roger Miejer,
pizzabezorger en filmgek), Katja Limbourg (Angèle Jolie, receptioniste, vriendin van Roger) en Magda
Hameleers (Trinet Laammekers (onderhandelaar). Ook Patrick van de Weyer (niet te zien) heeft een (telefoon)rolletje.
Er gebeurt zoals normaal weer erg veel in het Lochtmanhuis. ‘H…H… Han Umhoeg’ speelt zich af in
een hotellobby van Hotel Limale (de oorspronkelijke naam van Limmel) in het pittoreske Limmel, met riant
uitzicht op de Zinkwit. Zowel de eerste akte als de tweede akte is gesitueerd op één dag.
Het verjaardagsfeestje van Nelia Monfrance loopt tegen het einde. Haar vader Hoebeer, moeder Nelia en
dochter Marie-Claire willen naar huis gaan als twee ongenode gasten binnen komen: de overvalster Tonnie
en haar man, crimineel Klajd. In een mum van tijd verandert het feest in een wanordelijke, chaotische
maar uiterst lachwekkende situatie. Roger, vriend van Angèle, wil dat zijn grootste wens uitkomt; Marie-
Claire ziet haar wekelijkse afspraak bij de kapper mislopen; Nelia blijkt heldhaftiger dan haar Hoebeer
ooit had durven dromen en… en…
Jolanda Jonkers: “Dit stuk vergt veel meer van de
spelers dan eerdere producties. Omdat ik iedereen ken en weet wat elk individu in zijn of haar mars
heeft, durf ik het aan.”
Jonkers heeft gelijk. In ‘H… H… Han Umhoeg’ laat het gezelschap weer eens zien dat ze stuk voor stuk
de moeilijke materie van het toneelspel in de vingers heeft. Toneelgroep Lummel zal zijn trouwe bezoekers,
vanaf de oprichting in 1978 zijn dat er al 50.000, zeker weer weten te boeien. Niet alleen door het
spelplezier maar ook met de legio hilarische momenten in ‘H… H… Han Umhoeg’. Trouwens, wellicht is
‘Lummel’ de enige toneelclub met een fanclub van 872 leden en 325 e-mailadressen.
“Weet je waar ik de dag na een voorstelling wel eens aan denk”, onthult Jack Klajd Ummels, “dat zinnen of
woorden uit het stuk blijven beklijven. Dat bezoekers die uitspraken tegen elkaar blijven herhalen. Dat lijkt me geweldig.”
Elke acteur en actrice is ervan overtuigd dat deze voorstelling weer hoge ogen gaat gooien. Ronald
Gossieau zegt het zo: “Toneelgroep Lummel speelt voor arm, rijk, oud en jong. Voor iedereen, dus. En
‘H… H… Han Umhoeg’ is typisch zo’n stuk voor elck wat wils. Wij zelf hebben nu al het grootste plezier.”
Als we het Lochtmanhuis in Limmel verlaten, begint het gezelschap aan de tweede en laatste akte. Wat
opviel is hoe iedereen reageerde op de rol van zijn of haar medespeler. Lachend, schaterend vaak, corrigerend,
maar nooit snerend of afbrekend. “Dat is nou typisch ‘Toneelgroep Lummel”, zegt Jolanda
Jonkers. “Ik heb nog nooit gehoord dat iemand zijn medespeler op een vileine wijze afkraakte. Dat is niet bij alle gezelschappen zo, hoor. ‘Mijn spelers’ stimuleren en steunen elkaar. Ze zijn zó lief…”
bracht. Niet te vergelijken met hun laatste, prijswinnende produktie: ‘Vleegmesjien, Vleegmesjien’. Maar even leuk en onderhoudend. Hilarisch, zelfs.
De avond dat WeekendGezèt een van de laatste repetities bijwoont wordt maar een enkele keer geïmproviseerd en heeft (bijna) iedereen de massa tekst onder de knie. Regisseur Jolanda Jonkers kijkt toe, lacht soms luid, fronst haar voorhoofd, gebaart en corrigeert zelden. Eén enkele keer wil ze een scène terugzien: “Ronald, pak ’t nog eens terug als je zegt: ‘iech houw diech totste kòts’. Ik denk dat het
beter is als jij dan, Vera…..” Opvallend is het plezier waarmee de hele cast speelt.
Deze 25e komedie is geschreven door Limburger Peter Damen. Niet alleen de oorspronkelijke titel (…‘liever niet noemen, dat verraadt de inhoud teveel…) maar ook een gedeelte van de tekst is aangepast. Niet door één lid van het gezelschap, maar door allemaal.
“Wij hebben geschrapt, de tekst bewerkt en met een Maastrichtse saus overgoten”, zegt Jack Ummels, die
een stotterende Klajd speelt. De andere acteurs en actrices zijn: Vera Ottenheijm (Tonnie, overvalster en
vrouw van krimmeneel Klajd), Anja Servais (Nelia Monfrance, hotelgast), Ben Dackers (Hoebeer, haar
echtgenoot), Aimée van Loo (Marie-Claire Monfrance, hun dochter), Ronald Gossieau (Roger Miejer,
pizzabezorger en filmgek), Katja Limbourg (Angèle Jolie, receptioniste, vriendin van Roger) en Magda
Hameleers (Trinet Laammekers (onderhandelaar). Ook Patrick van de Weyer (niet te zien) heeft een (telefoon)rolletje.
Er gebeurt zoals normaal weer erg veel in het Lochtmanhuis. ‘H…H… Han Umhoeg’ speelt zich af in
een hotellobby van Hotel Limale (de oorspronkelijke naam van Limmel) in het pittoreske Limmel, met riant
uitzicht op de Zinkwit. Zowel de eerste akte als de tweede akte is gesitueerd op één dag.
Het verjaardagsfeestje van Nelia Monfrance loopt tegen het einde. Haar vader Hoebeer, moeder Nelia en
dochter Marie-Claire willen naar huis gaan als twee ongenode gasten binnen komen: de overvalster Tonnie
en haar man, crimineel Klajd. In een mum van tijd verandert het feest in een wanordelijke, chaotische
maar uiterst lachwekkende situatie. Roger, vriend van Angèle, wil dat zijn grootste wens uitkomt; Marie-
Claire ziet haar wekelijkse afspraak bij de kapper mislopen; Nelia blijkt heldhaftiger dan haar Hoebeer
ooit had durven dromen en… en…
Jolanda Jonkers: “Dit stuk vergt veel meer van de
spelers dan eerdere producties. Omdat ik iedereen ken en weet wat elk individu in zijn of haar mars
heeft, durf ik het aan.”
Jonkers heeft gelijk. In ‘H… H… Han Umhoeg’ laat het gezelschap weer eens zien dat ze stuk voor stuk
de moeilijke materie van het toneelspel in de vingers heeft. Toneelgroep Lummel zal zijn trouwe bezoekers,
vanaf de oprichting in 1978 zijn dat er al 50.000, zeker weer weten te boeien. Niet alleen door het
spelplezier maar ook met de legio hilarische momenten in ‘H… H… Han Umhoeg’. Trouwens, wellicht is
‘Lummel’ de enige toneelclub met een fanclub van 872 leden en 325 e-mailadressen.
“Weet je waar ik de dag na een voorstelling wel eens aan denk”, onthult Jack Klajd Ummels, “dat zinnen of
woorden uit het stuk blijven beklijven. Dat bezoekers die uitspraken tegen elkaar blijven herhalen. Dat lijkt me geweldig.”
Elke acteur en actrice is ervan overtuigd dat deze voorstelling weer hoge ogen gaat gooien. Ronald
Gossieau zegt het zo: “Toneelgroep Lummel speelt voor arm, rijk, oud en jong. Voor iedereen, dus. En
‘H… H… Han Umhoeg’ is typisch zo’n stuk voor elck wat wils. Wij zelf hebben nu al het grootste plezier.”
Als we het Lochtmanhuis in Limmel verlaten, begint het gezelschap aan de tweede en laatste akte. Wat
opviel is hoe iedereen reageerde op de rol van zijn of haar medespeler. Lachend, schaterend vaak, corrigerend,
maar nooit snerend of afbrekend. “Dat is nou typisch ‘Toneelgroep Lummel”, zegt Jolanda
Jonkers. “Ik heb nog nooit gehoord dat iemand zijn medespeler op een vileine wijze afkraakte. Dat is niet bij alle gezelschappen zo, hoor. ‘Mijn spelers’ stimuleren en steunen elkaar. Ze zijn zó lief…”