Tweet
Trosse Los: grandioos Maastrichts.
RECENSIE
Technisch vlekkeloos, muzikaal top, tekstueel heel creatief.
De musical Trosse los, humme oet van ‘t Mestreechs Volleks Tejater heeft de afgelopen weken duizenden mensen naar het Theater aan het Vrijthof getrokken.
Swingende muziek, torenhoge decors, prachtige kostuums, beproefde blauwdrukken die geheel naar de wensen van regisseur Peter Noten, choreograaf Arthur Zuravlov, tekstbewerker Huub Noten en liedjesvertaler Phil Dumoulin worden uitgevoerd.
Met veel succes.
De musical Anything goes van componist Cole Porter is dan ook niet de minste.
Er zitten enkele evergreens in, die om meezingen vragen, iets wat af en toe aarzelend gebeurt.
Het stoomschip Ad Mosam Trajectum maakt de oversteek van Maastricht naar Londen en aan boord komen zowel de bankierWittelings (Jan Janssen) met zijn bediende Harie (Philippe Dumoulin) als de louche Mannie (Eric Jaspers), de nachtclubzangeres Germaine (Angelina Meijer) en jonkheer Eikelblaad (Tjeerd Vang) met zijn verloofde Ernestien (Ghislaine Hollman) en haar moeder Evangelina (Marie-Ange Castermans).
Verder matrozen, showmeisjes, een priester, journalisten en andere passagiers.
Het kan dan ook niet anders of er volgen vele verwikkelingen met een ‘onverwacht’ happy end.
Het orkest onder leiding van Dian Drugmand moet een beetje warm draaien, maar al snel swingt het dat het een aard heeft.
Precies waar Cole Porter om vraagt.
In het begin van het stuk wordt er veel gepraat.
Hoewel de dialogen in kostelijk Maastrichts zonder haperen vloeien, blijven het toch vooral sjabloonkarakters die het niet moeten hebben van diepe emoties.
Wel van goede muziek.
En op dat laatste terrein valt er héél véél te genieten.
Angelina verovert met deze rol een bijna diva-achtige status en ze kan dat moeiteloos aan.
Haar stem klinkt mooi en hoog boven de grootste massascène uit.
Philippe Dumoulin heeft misschien niet het uiterlijk van een playboy, maar met zijn stem weet hij de toeschouwers toch die indruk te geven.
Verder kunnen alleen maar complimenten worden gegeven.
Annemarie Kaanen, de Ingelkes en zelfs het matrozenkwartet geven alles wat ze hebben.
Hier wordt het hoogst mogelijke niveau van amusement door amateurs gehaald.
De nummers met tapdans erbij lokken spontaan tussenapplaus uit.
Technisch vlekkeloos, muzikaal top, tekstueel heel creatief, wat wil je nog meer?
Het enige, maar dan ook absoluut het enige wat de ervaring nog zou kunnen verrijken is zo’n musical door een Maastrichtenaar te laten componeren.
‘t Kin allemaol, zingen ze zelf, dus waarom niet?
Te zien tot en met 29 oktober in het Theater aan het Vrijthof
© Paul Weelen
RECENSIE
Technisch vlekkeloos, muzikaal top, tekstueel heel creatief.
De musical Trosse los, humme oet van ‘t Mestreechs Volleks Tejater heeft de afgelopen weken duizenden mensen naar het Theater aan het Vrijthof getrokken.
Swingende muziek, torenhoge decors, prachtige kostuums, beproefde blauwdrukken die geheel naar de wensen van regisseur Peter Noten, choreograaf Arthur Zuravlov, tekstbewerker Huub Noten en liedjesvertaler Phil Dumoulin worden uitgevoerd.
Met veel succes.
De musical Anything goes van componist Cole Porter is dan ook niet de minste.
Er zitten enkele evergreens in, die om meezingen vragen, iets wat af en toe aarzelend gebeurt.
Het stoomschip Ad Mosam Trajectum maakt de oversteek van Maastricht naar Londen en aan boord komen zowel de bankierWittelings (Jan Janssen) met zijn bediende Harie (Philippe Dumoulin) als de louche Mannie (Eric Jaspers), de nachtclubzangeres Germaine (Angelina Meijer) en jonkheer Eikelblaad (Tjeerd Vang) met zijn verloofde Ernestien (Ghislaine Hollman) en haar moeder Evangelina (Marie-Ange Castermans).
Verder matrozen, showmeisjes, een priester, journalisten en andere passagiers.
Het kan dan ook niet anders of er volgen vele verwikkelingen met een ‘onverwacht’ happy end.
Het orkest onder leiding van Dian Drugmand moet een beetje warm draaien, maar al snel swingt het dat het een aard heeft.
Precies waar Cole Porter om vraagt.
In het begin van het stuk wordt er veel gepraat.
Hoewel de dialogen in kostelijk Maastrichts zonder haperen vloeien, blijven het toch vooral sjabloonkarakters die het niet moeten hebben van diepe emoties.
Wel van goede muziek.
En op dat laatste terrein valt er héél véél te genieten.
Angelina verovert met deze rol een bijna diva-achtige status en ze kan dat moeiteloos aan.
Haar stem klinkt mooi en hoog boven de grootste massascène uit.
Philippe Dumoulin heeft misschien niet het uiterlijk van een playboy, maar met zijn stem weet hij de toeschouwers toch die indruk te geven.
Verder kunnen alleen maar complimenten worden gegeven.
Annemarie Kaanen, de Ingelkes en zelfs het matrozenkwartet geven alles wat ze hebben.
Hier wordt het hoogst mogelijke niveau van amusement door amateurs gehaald.
De nummers met tapdans erbij lokken spontaan tussenapplaus uit.
Technisch vlekkeloos, muzikaal top, tekstueel heel creatief, wat wil je nog meer?
Het enige, maar dan ook absoluut het enige wat de ervaring nog zou kunnen verrijken is zo’n musical door een Maastrichtenaar te laten componeren.
‘t Kin allemaol, zingen ze zelf, dus waarom niet?
Te zien tot en met 29 oktober in het Theater aan het Vrijthof
© Paul Weelen
Opmerking