Aankondiging

**SJEF �** · 7 april 2008, 13:19

Coördinaten '88 - '08

‘We hadden een week vakantie per jaar’

Oud-werknemers van Société Céramique waren gisteren bijeen in Centre Céramique.
Er kwam geen stortvloed van anekdotes op gang, wel zijn er drie waardevolle voorbeelden van ‘oral history’ aan de culturele biografie van Maastricht toegevoegd.

Zet mensen, die bij dezelfde firma hebben gewerkt, vele jaren na dato nog eens bij elkaar en de ene na de andere anekdote komt op tafel.
Bij de bijeenkomst van oudwerknemers van Société Céramique gisteren kwamen de gesprekken echter wat moeizaam op gang.
Er waren maar drie oud-werknemers aanwezig, ze hebben ook nog eens op een totaal andere afdeling gewerkt en het gebruikelijke borreltje bleef achterwege.
Desondanks kon de culturele biografie van Maastricht met enkele interessante staaltjes van oral history worden aangevuld.
Zo heeft Theo Dutz (73) vijftien jaar ‘in de vuurvast’ gezeten, waar hij vanaf 1962 douchebakken, urinoirs, spoelbakken en wastafels heeft
gemaakt.
Céramique betekende voor hem hard werken, maar het was een mooie tijd.
Behalve die ene dag dat een 15-jarige jongen door een contragewicht van een open lift werd geraakt.
Dutz heeft het slachtoffer weggedragen, waarna de jongen bezweek aan zijn verwondingen.
Dat de arbeidsomstandigheden in de jaren zestig slecht waren, blijkt ook uit de minimumproductie die van Dutz en zijn collega’s werd geëist.
„Ik kreeg toen 45 gulden per week.
In 1972 ben ik naar Ankersmit gegaan, daar kreeg ik het dubbele.”
Jac van den Boogard, regisseur van de culturele biografie van Maastricht, heeft het verhaal dankbaar opgenomen voor de internetsite
Zicht op Maastricht.

De 80-jarige Liesje Jonas heeft midden jaren vijftig een jaartje bij Céramique gewerkt, waar ze als secretaresse dicht bij de directie zat.
„Het was een negentiende eeuws bedrijf”, herinnert ze zich.
„De boekhouder was 80 jaar en hij stond nog aan zijn bureau.
Het bedrijf was net met een pensioenregeling begonnen.
Dat vond men daarvoor niet nodig, want ze zeiden ‘als ze met pensioen gaan, gaan ze direct dood, want ze zijn niet gewend om niet te
werken’.
Het was alsof ik daar in een heel ander tijdperk terechtkwam.”
Zij kan de gebrekkige arbeidsvoorwaarden beamen.
„Op zaterdagochtend moesten we tot 13 uur doorwerken.
En we hadden maar één week vakantie per jaar, dat was met de grote kermis.
Met carnaval hadden we alleen dinsdag vrij.
Carnavalsmaandag zat iedereen te knikkebollen achter het bureau.”

Theo Dutz en Paul Keulen halen herinningen op uit
hun periode als werknemer van Société Céramique.

De werknemers lopen langs de fototentoonstelling van Jean Simons Coördinaten ’88-’08, dat een beeld schetst van de aardewerkfabriek vlak
voor de grote sloop.
Paul Keulen (75) loopt langs de stillevens van desolate fabriekshallen waar onkruid en boompjes al door het beton groeien.
Bij de foto van het huidige Derlon-theater blijft hij staan.
„Dat was de bordenhal van Céramique, maar daarvoor was het de koppenhal.
Ik heb het omgebouwd van teskes naar teleurkes”, zegt de voormalig constructeur.
Ook Keulen heeft in zijn periode (1960-1992) een dodelijk ongeval meegemaakt, toen iemand van de watertoren was gevallen.
Als werktuigbouwkundige was hij ook betrokken bij de ontwikkeling van filterzakjes.
„Wij maakten koffiepotten en houders voor filterzakjes, Melitta maakte filterzakjes.
Maar toen Melitta ook koffiepotten ging maken, ‘was dat tegen het zere been van onze directie.
De directeur zei ‘hij maakt mijn potten, ik maak zijn zakjes’.”
Daar is later het zelfstandige Filtropa uit ontstaan.
Theo Dütz vindt dat er te weinig is blijven staan van de fabriekshallen.
Ook Keulen beleeft niet zo heel veel lol aan het huidige Céramique-terrein.
„Waar ze nu nog aan het bouwen zijn, daar zag ik van die ronde zwarte vlekken in de grond van generatoren en olietanks.
Die vind ik wel mooi.
Die doen denken aan mijn eigen projecten.”

© Benti Banach; gazet De Limburger; 070408.

Aankondiging

Coördinaten '88 - '08

Coördinaten '88 - '08

Opmerking