Aankondiging

Sluiten
No announcement yet.

Iech wis 't

Sluiten
X
 
  • Filter
  • Tijd
  • Tonen
Clear All
nieuwe berichten

  • #46
    Om welke kwaliteiten heeft die mevrouw dan wel bekendheid genoten?
    Last edited by SJEF †; 2 juli 2008, 07:05.
    Historie is niet alleen het weergeven van de as, maar ook het doorgeven van het vuur.
    Thomas More

    Opmerking


    • #47
      Oorspronkelijk geplaatst door olijfje
      Tja, als ik dat meteen neerzet is de aardigheid er af..
      Dat is begrijpelijk.
      Heeft die meneer met de 2 onderscheidingen er ook iets mee te maken?
      En zijn dat carnavalsonderscheidingen of andere onderscheidingen wegens het verrichten van uitzonderlijke diensten voor Volk en Vaderland?
      Historie is niet alleen het weergeven van de as, maar ook het doorgeven van het vuur.
      Thomas More

      Opmerking


      • #48
        Wist je dat er een organisatie bestaat met de naam Atana Zuid Limburg die zorgen voor een bestuurlijke diversiteit in de non-profit sector?
        Historie is niet alleen het weergeven van de as, maar ook het doorgeven van het vuur.
        Thomas More

        Opmerking


        • #49
          In de koetsdoorrit van het voormalige Grand Hôtel du Lévrier et de l'Aigle Noir, Boschstraat 76 in Maastricht, bevindt zich een indrukwekkende reeks van zes tegelpanelen.
          Deze landschappen werden alle rond 1900 door de Belgische Manufacture de Céramiques Décoratives de Hasselt in cloisonnétechniek vervaardigd.
          Het was een modieuze keuze die het hotel een moderne aanblik gaf.
          De centrale panelen zijn verwant met ontwerpen voor Hasselt van Jacques Madiol, een Belgische schilder van Nederlandse afkomst.
          Ze vertonen in de waterpartijen een in het symbolisme en de art nouveau zeer karakteristieke lijnvoering.
          De zijpanelen behoren tot de gewonere standaardproductie.
          De omvang van dit project maakt het tot een van de belangrijkste realisaties van de Hasseltse fabriek.

          Op dit moment is de industriebank LIOF gevestigd in het pand Boschstraat 76.
          Heeft iemand foto's van die tegelpanelen?
          Historie is niet alleen het weergeven van de as, maar ook het doorgeven van het vuur.
          Thomas More

          Opmerking


          • #50
            Whooow, dat is sjoen.
            Merci beaucoup, olijfje!! (Olive Oyl)
            Historie is niet alleen het weergeven van de as, maar ook het doorgeven van het vuur.
            Thomas More

            Opmerking


            • #51
              Frituur van Rika Cesarin

              DE FRITUUR VAN RIKA.

              Rika Cesarin, eigenaresse van frituur annex ijssalon Milano aan de Tongersestraat.
              De muren waren bruin en vettig, maar ook behangen met foto's van leden van het Koningshuis en andere waardigheidsbekleders.
              Wie kan zich niet haar beledigende opmerkingen herinneren over bijvoorbeeld lelijke mannen.
              En vooral mannen met baarden.
              Zij hoort zonder twijfel thuis in de categorie van bekende Maastrichtenaren (BM-ers).
              Zij wist het zelfs tot een bijrol te schoppen in een heuse speelfilm: de in vergetelheid geraakte rolprent Commissaris Fanfaron en de Poesjenellenmoord van Math van Even (1981/1982), onlangs weer op DVD uitgebracht.
              Maar vooral bekend werd zij door haar ongenuanceerde verafgoding van het koningshuis en alles wat hiermee te maken had.
              Om te keuren of de frietenolie op temperatuur was, spuugde Rika erin.
              Als er dan een groene walm opsteeg was het zover.

              +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

              Een Italiaanse mama in de friture


              Rika is 83 en Rika bakt friet.
              Als je pech hebt, is de friet van Rika een beetje soppig en de kroket van binnen nog bevroren.
              Maar dat komt omdat Maria er dan niet is, de dochter van Rika.
              Als Maria er wel is, zijn de frieten knapperig en de kroketten heet.

              Daar staat tegenover dat je van Rika zelf mag zeggen wat je moet betalen.
              Want Rika kan niet zo goed rekenen en lezen eigenlijk al helemaal niet.
              'Hier', zegt ze terwijl ze een blocnootje met een pen over de toonbank schuift.
              'Rekent u het zelf maar even uit.'
              En als je klaar bent, krijg je een complimentje: 'Na bravo.'

              Dus je zou wat af kunnen trekken als je vindt dat je kroket iets te bevroren was.
              Maar dat doet niemand, want Rika is een instituut.
              En een instituut belazer je niet.

              Rika's volledige naam is mevrouw E. Cesarin-Nadal.
              Als meisje van twintig kwam ze met haar man uit Italië naar Nederland.
              Hij maakte ijs, Rika bakte friet.
              Heimwee heeft ze nooit gehad, Maastricht is haar stad.

              Bovendien vatte Rika een niet te stuiten liefde op voor ons vorstenhuis.
              Als een lid van het koningshuis Maastricht bezoekt, doet ze er alles aan om hem of haar de hand te schudden.
              Ze heeft ze bijna allemaal gehad, getuige de fotogalerij boven de bruisende frietpannen.

              Daar hangt het hele vorstenhuis, hand-aan-hand met Rika: Juliana kijkt verrast, Bernhard lacht, Claus glimlacht, Beatrix kijkt afstandelijk, Willem Alexander buldert.
              Rika straalt.
              In 1994 werd ze beloond met een koninklijke onderscheiding.
              'Omdat ik van iedereen het langst bleef wachten.'
              De onderscheiding hangt in het midden.

              Maar haar grootste triomf boekte Rika toen de paus naar Maastricht kwam.
              Om negen uur 's ochtends zou hij komen, de avond daarvoor stond Rika al voor de kerk te wachten.
              Maria moest mee.
              'Ik kon dat oude mens toch niet alleen laten.'
              Het miezerde die avond, herinnert Maria zich.
              Maar Rika week geen duimbreed.

              Toen de volgende dag de paus kwam, stond Rika vooraan.
              'Ze schreeuwde zo hard dat de paus wel naar haar toe móest komen.'
              De scène kwam op televisie.
              Maria heeft er een foto van laten maken die nu naast de andere hangt.
              Daarop is te zien hoe de paus de hand uitstrekt naar een vage vlek die best het hoofd van Rika kan zijn.

              Maria, die net zestig is geworden, runt de friettent nu.
              Rika, die rondsloft in een roze jasschort en leren slippers, helpt een handje.
              'Ze speelt de baas', zegt Maria.
              'En ik laat haar.'

              Maar het is niet meer zo druk.
              De bruine plastic stoeltjes achter de sanseveria's zijn leeg.
              De oranje lampen schijnen over lege witte tafels.
              Aan de kleine bar, achterin de zaak, zit nog maar af en toe iemand.

              Dat was vroeger anders, zegt Maria.
              'Toen stonden we met zijn vijven achter de toonbank.
              Soms was het zo druk dat ik een bal gehakt door de lucht naar de klant gooide.'

              De jongeren van nu gaan naar McDonald's.
              Of naar het eetcafé.
              'Dat had je vroeger niet.
              Ze gingen eerst naar het café.
              Daarna kwamen ze hier.
              Nu eten ze in het eetcafé', zegt Maria met een vies gezicht.

              Maria is al meer dan twintig jaar gescheiden.
              Naast het runnen van de friture heeft ze vijf kinderen grootgebracht.
              Een van hen is getrouwd met een rijke Romein.
              Daarmee is de cirkel weer rond.

              Het zijn lange dagen in de friture, beaamt ze, terwijl ze nog een trekje neemt van haar filtersigaret.
              'Maar dat is niet het ergste.
              Het is alleen zo saai als er niemand komt.'
              Allemaal naar Rika en Maria dus.
              Studenten eerst.

              Mac van Dinther; de Volkskrant
              gepubliceerd op 21 juni 1997 00:00, bijgewerkt op 16 januari 2009 09:22


              Friture Rika, Tongersestraat 7, Maastricht.
              Geopend vanaf 16 uur.
              Zondag en maandag gesloten.
              Last edited by SJEF †; 14 mei 2009, 14:51. Reden: toevoeging informatie
              Historie is niet alleen het weergeven van de as, maar ook het doorgeven van het vuur.
              Thomas More

              Opmerking


              • #52
                Rika Cesarin

                Kint Geer häör nog?
                Rieka vaan de frituur op de Toongersestraot?
                Ze waor Italiaonse, meh ze hóng hiel erg aon eus keuningshoes.
                Tege 'ne maan mèt 'ne knievel zag ze altied : 'lelijke man'.
                Meh tege 'ne maan zoonder knievel zag ze : 'mooie man'.


                Rika Césarin, beroemd om haar frites en haar liefde voor het koningshuis, overleden in 2004.


                'n Week veur Keersmes mós ze 's mörges um zès oor de drekbek boete zètte.
                Tege de moer vaan de frituur zaot 'ne mins op z'n huukskes te slaope.
                Door de sleeg vaan de deur woort de gooje mins wakker.
                'Ikke Achmet', zag heer tege Rieka.
                Rieka, altied zakelek, meinde tot dee mins ach tute friet mèt mós höbbe.
                Rieka gaof häöm te ete, friet mèt zoervleis.
                Ze had niks aanders.
                Op zolder voont ze 'n aw matras.
                Dao kós heer op slaope.
                E paar daog laank gaof Rieka häöm te ete en kós heer blieve slaope.
                Verstoon kós ze häöm neet.
                Heer waor gevlöch oet Irak en de taol die heer spraok, dao had Rieka geine kies vaan gegete.
                Ze voont dat hielemaol neet erg.
                Ze voont 't gans gewoen wat ze veur dee mins deeg.
                Ze volgde de weeg vaan häör hart.
                En obbins waor heer weg.
                Zoonder get te zègke en zoonder aofsjeid te numme.
                Op de toenbaank had heer e medaajeke gelag, mèt 't beeld vaan Allah.
                't Medaajeke bleek vaan zuver goud te zien.
                Rieka heet dat medaajeke aon de pestoer vaan de Slevrouwekèrk gegeve.
                Dee heet 't neve 't beeld vaan Slevrouw aon de moer gehaange.
                Mèt Keersmes góng Rieka nao de nachmès.
                Wie ze 't medaajeke zaog, kraog ze 'n hiel werm geveul vaan binne.
                Häöre Keersmes kós neet mie kepot!

                © René Heckers
                Historie is niet alleen het weergeven van de as, maar ook het doorgeven van het vuur.
                Thomas More

                Opmerking


                • #53
                  Oorspronkelijk geplaatst door olijfje
                  Ik zag weer eens iets op de grond, tussen de stenen, wat zou dat zijn..?
                  Ik dacht bij mezelf: spring 'ns op 't fietske en ga op zoek.
                  Hier is de (vermoedelijk goede) oplossing.

                  Theo Teeken won twee maal de architectuurprijs van de gemeente Maastricht (Victor de Stuersprijs).
                  Een eerste maal voor zijn ontwerp van het schildersatelier van zijn broer Toon Teeken aan de Terblijterweg in 1991 en in 2006 won hij opnieuw de prijs voor het ontwerp van het woonzorgcomplex Lenculenhof aan de Abtstraat in Maastricht.


                  Je leest (onduidelijk) het volgende: ARCHITECTUURPRIJS MAASTRICHT 2002.
                  In het midden de afbeelding van een (b)aardig persoon waarvan ik vermoed dat het de weergave is van Victor de Stuers.

                  Last edited by SJEF †; 26 september 2008, 17:17.
                  Historie is niet alleen het weergeven van de as, maar ook het doorgeven van het vuur.
                  Thomas More

                  Opmerking


                  • #54
                    De verwisseling van 2002 en 2006 is als volgt tot stand gekomen.
                    Ik las een bericht van Topos Maastricht onder het jaartal 2003 met de volgende zin:

                    ...... en vorig jaar won hij opnieuw de prijs voor het ontwerp van het woonzorgcomplex Lenculenhof aan de Abtstraat in Maastricht.
                    Omdat "vorig jaar" gekoppeld was aan het jaartal van het bericht (2003), ging ik er van uit dat de prijs in 2002 door Theo Teeken was gewonnen.
                    Maar het begrip "vorig jaar" moet gekoppeld worden aan het jaar 2007, het archiveringsjaar van de berichten van Topos Maastricht.

                    Eens te meer een bewijs dat de begrippen "vorig jaar", "volgende week", "overmorgen", "gisteren" etc. voor onduidelijkheid zorgen.
                    Het is een kleine moeite om een bepaalde datum concreet weer te geven in de vorm van dag-maand-jaartal.
                    Historie is niet alleen het weergeven van de as, maar ook het doorgeven van het vuur.
                    Thomas More

                    Opmerking


                    • #55
                      Het oude huis in de Brugstraat te Maastricht

                      Het oude huis in de Brugstraat te Maastricht.

                      Eene belangrijke verbetering voor het drukke verkeer in een deel van Limburg's schoone hoofdstad is sedert een paar jaar tot stand gekomen.
                      Alles, wat uit Maastricht naar de voorstad Wijk, aan de overzijde der Maas, gaat en wat uit Wijk de stad binnenkomt, neemt zijn' weg door de straat, wier naam ook den weinig scherpzinnige ligtelijk doet vermoeden, dat zij op ‘de brug’ aanloopt.
                      Die doortogt was nooit gering en aangezien te Wijk het spoorwegstation wordt gevonden, nam het verkeer in de laatste jaren aanmerkelijk toe.
                      Menschen trekken menschen.
                      Een drukke straat is druk, omdat zij druk is.
                      En de Brugstraat, die, als de meeste oude straten, nooit door haar breedte had uitgemunt, werd allengs hinderlijk smal.
                      't Mogt dus inderdaad een verbetering worden genoemd, toen het besluit tot hare verbreeding in uitvoering kwam en de voorgevels aan de linkerzijde bij het inkomen van den kant der brug, een paar meters achteruit werden gedrongen.
                      Daarmede werd veel gewonnen en niet veel ging er door verloren.
                      Niet veel - maar toch iets; iets, wat velen niet zonder groot leedwezen zagen verdwijnen, al moesten zij toestemmen, dat het niet anders kon.



                      Daar stond in de Brugstraat een hoogst belangrijk antiek gebouw, dat ieders opmerkzaamheid wel tot zich trekken moest.
                      ‘Een oude cavaille’ mogt het zonder onbillijkheid worden genoemd, 't Zag er haveloos en vervallen uit.
                      Aan de kleine ramen ontbraken tallooze ruiten; hier en daar waren gansche stukken er uit weggevallen; ginds waren de openingen met ruwe, verwelooze planken digtgespijkerd.
                      Sommige pilasters aan den gevel waren scheefgezakt, niet weinig gebeeldhouwde koppen waren geschonden en onkenbaar geworden.
                      't Was een heerlijk huis, om er donkere, geheimzinnige kamers in te fantaseren, waarin een vrek, of een menschenhater, of een rampzalige met een duister verleden en een wroegend geweten, zijn eenzaam leven sleet, en zoo eenig huis ter wereld, dan had dit regt op een spook.
                      Daalde uw oog naar het onderste gedeelte van den gevel, dan keerdet gij in zooverre tot de werkelijkheid terug, dat u door een paar meer moderne winkelkasten en een bord met een' Hollandschen naam en een Fransch opschrift inlichting werd gegeven omtrent den tegenwoordigen bewoner en de huidige bestemming van het huis.
                      Een hoedenfabriekant verkocht er allerlei hoofddeksels, en sigaren bovendien.
                      Die onderpui was met het overige niet meer in overeenstemming; trouwens, dit gedeelte van den gevel bevatte, voor zoover bekend is, ook vroeger, niet meer dan een eenvoudige deur en een paar onversierde vensteropeningen.
                      Maar overigens - hoe fraai van stijl, hoe rijk aan afwisseling was dit opmerkelijk gewrocht onzer oude burgerlijke bouwkunst!
                      Wel verdient het eene plaats in een werk als dit, waarin wij allengs verdwijnende overblijfsels uit de dagen van weleer althans door het teekenstift in herinnering willen helpen houden.



                      En te meer is het oude huis in de Brugstraat te Maastricht het waard, omdat het overigens in geen enkele beschrijving van Maastricht vermeld noch afgebeeld is.
                      Er schijnt evenwel van zijn geschiedenis niets bekend, en geen enkele overlevering is er, voorzoover wij ontdekken konden, aan verbonden.
                      Wat aanzienlijk edelman of vermogend burger 't uit ruime beurs heeft gesticht, welke geslachten er huisden, eer 't een pettenwinkel werd, schuilt in het duister.
                      Bij het afbreken werd, volgens ingewonnen berigten, niets, opuierkelijks gevonden.
                      Heeft eens de inwendige betimmering aan de uitwendige sierlijkheid beantwoord, dan zijn de sporen daarvan verloren gegaan, en wij hebben dan ook overigens niets te zeggen van het thans verdwenen huis, dat alleen nog belangrijk was om zijn' fraaijen voorgevel, waarvan de uitvoerige en wel gelijkende afbeelding iedere beschrijving overbodig maakt.


                      Uit: Wandelingen door Nederland met pen en potlood.
                      Deel 3
                      Eerste druk: 1878
                      Jacobus Craandijk; Doopsgezind predikant in Rotterdam.
                      Afbeeldingen zijn op steen getekend door P.A. Schipperus.


                      |_|--|_|--|_|--|_|--|_|--|_|--|_|--|_|--|_|--|_|--|_|--|_|--|_|--|_|--|_|

                      HET HUIS N° 1065 IN DE BRUGSTRAAT TE MAASTRICHT.
                      Medegedeeld door den heer C. W. PASTEUR, civiel-ingenieur te Maastricht.
                      MET EENE PLAAT, N°. 16.



                      De gevel, waarvan ik de getrouwe afbeelding hierbij gevoegd heb, is mij belangrijk genoeg voorgekomen, om in dit tijdschrift bewaard te blijven, eensdeels om den stijl waarin hij gebouwd is, anderdeels om de geschiedkundige herinneringen, die aan het huis, waarbij de gevel behoort, schijnen verbonden te zijn.
                      Het spijt mij echter, dat niets zekers omtrent de geschiedenis van dat gebouw kan gezegd worden; nergens vindt men hiervan iets opgeteekend; ik kan dus slechts de vooronderstellingen opgeven van oudheidkundigen, welke mij die wel hebben willen mededeelen.
                      Eenigen meenen dat het een ambachts- of gildehuis geweest is, in de landtaal 'luybe' genaamd; doch men weet niet tot welk gild het zoude behoord hebben, terwijl van nagenoeg alle ambachten de luyben bekend zijn.
                      Anderen willen weten, dat het gebouw tot vereeniging gediend heeft van den adel of de aanzienlijksten der stad en leiden dit voornamelijk daarvan af, dat het uit eene veel ruimere beurs gebouwd is, dan de andere luyben.
                      Het is evenwel als zeker aan te nemen, dat dit gebouw eene bijzondere bestemming gehad heeft; want uit de doorgaande hardsteenen banken, die op de bovenzalen in de muren bevestigd zijn, blijkt genoegzaam dat het huis tot vereeniging van een aantal personen gediend heeft.
                      In den gevel vindt men de wapens van KAREL V, PHILIPS II, CORNELIS VAN BERGEN (bisschop van Luik, hertog van Bouillon en graaf van Loon) en van de stad Maastricht; zij zijn, even als het verdere beeldhouwwerk, nog zeer zuiver en onbeschadigd, om welke reden ik de afbeelding der gebeitelde steenen op eene grootere schaal bij de teekening gevoegd heb.
                      Het is door overlevering bekend, dat tijdens het verblijf alhier der drie genoemde vorsten, omstreeks het jaar 1550, zij, als heeren van Maastricht, hunnen intrek hebben genomen in het paleis der spaansche gouverneurs, een gebouw dat nog bestaat en gelegen is langs het Vrijthof.
                      De regering der stad heeft destijds, tot herinnering aan deze gebeurtenis, hunne drie wapens in den gevel van dat gebouw doen plaatsen, waar zij ook nog te zien zijn.
                      Nu wil men weten dat genoemde heeren met de regering der stad hunne konferentiën hebben gehouden in gemeld ambachtshuis, en dat ter gedachtenis hieraan ook hunne wapens met dat der stad zijn gebeiteld en in den gevel geplaatst.
                      Het komt mij echter meer waarschijnlijk voor, dat deze wapens in den gevel geplaatst zijn, toen hij gebouwd is, ook omdat zij te goed harmoniëren met het geheel; evenwel konden op dezelfde plaats gebeitelde steenen van dezelfde grootte gezeten hebben, die door deze later werden vervangen; in dit geval zoude hieruit blijken, dal deze gevel op zijn minst tot de helft der 16de eeuw behoort.
                      De steensoorten waarmede hij is opgetrokken, zijn: blaauwe hardsteen, maastrichtsche steen, de eene steen iets harder en donkerder van kleur dan de voorgaande, en een graauwkleurige zandsteen.
                      Het huis is thans tot winkelhuis ingerigt, zoodat de deur en de beneden-ramen eenigzins veranderd zijn: doch eene geteekende schets, welke van den gevel bestaat, zoo als die vroeger was, heeft mij de hier medegedeelde vormen aangegeven.



                      Bron: Bouwkundige Bijdragen
                      TU Delft

                      http://libserv.tudelft.nl/tresor/books/Architectuur/
                      Last edited by SJEF †; 31 mei 2009, 09:05. Reden: toevoeging afbeelding en informatie
                      Historie is niet alleen het weergeven van de as, maar ook het doorgeven van het vuur.
                      Thomas More

                      Opmerking


                      • #56
                        Gildehuis in de Brugstraat

                        De renaissancegevel van het Gildehuis aan de Maastrichter Brugstraat werd afgebroken in verband met de verbreding van deze straat. De foto is gemaakt tijdens de sloop in 1877.

                        Bron: Monumentengids van Maastricht

                        Last edited by Minckeleers; 6 maart 2009, 23:05.
                        If the doors of perception were cleansed, every thing would appear to man as it is: infinite

                        Opmerking


                        • #57
                          Kijk ook naar de artikelen (die aansluiten op bovenstaand onderwerp) die te vinden zijn via:
                          Forum Maastricht ==> Mestreech / Maastricht ==> Geschiedenis Maastricht==> Week van de geschiedenis
                          en vervolgens bijdrage #10.
                          Historie is niet alleen het weergeven van de as, maar ook het doorgeven van het vuur.
                          Thomas More

                          Opmerking


                          • #58
                            Oorspronkelijk geplaatst door olijfje
                            Deze steen lag in het trottoir ongeveer ter hoogte van "'t Wit Peerd" in de Boschstraat, maar sinds de nieuwe bestrating er ligt is hij weg, waarom ? en waarheen ?
                            Bedoel je Boschstraat 40 met de gevelsteen "IN HET WITPEERDT 1754" of
                            Restaurant " 't Wit Peert", Boschstraat 93 ?

                            De steen in het trottoir heb ik al eens eerder ergens gezien, maar of dat op de Boschstraat was kan ik me niet meer rappeleren.

                            Wel meen ik eens gelezen te hebben dat die er is neergelegd door een of andere kunstenaar, maar de bedoeling daarvan weet ik niet meer.
                            If the doors of perception were cleansed, every thing would appear to man as it is: infinite

                            Opmerking


                            • #59
                              Oorspronkelijk geplaatst door olijfje
                              En hadden ze toen het besef nog niet om de stenen te nummeren en op te slaan, zodat 't later in de Stokstraat terecht kon komen zoals met andere panden is gebeurd.?
                              Jawel hoor, maar toen men een eeuw later zo ver was, bleek voor zover ik weet 'die oude troep' al lang geleden van de gemeentelijke opslagplaats verdwenen te zijn. Wat restanten van de versierende delen werden bewaard in het Bonnefantenmuseum. Maar of die daar nu nóg aanwezig zijn, weet ik niet.

                              Opmerking

                              Bezig...
                              X