Het voorjaar van 1880 brak aan. Pietro had zich samen met de Maastrichtenaren een barre winter doorgeworsteld en kon nu weer samen met hen van de natuur genieten. Daar waar vroeger de Onze Lieve Vrouwepoort stond verliet hij de stad en liep het stadspark in. Hij keek van het stadspark naar Wijck en werd bij deze aanblik verliefd: 'in de meest behagelijke en sierlijke wanorde staan daar de huizen, waarvan er geen twee op elkaar gelijken'. Hij zag liever: 'de Wijcksche verwarring dan in die starre, ijskoude gelijkvormigheid!' De Hollender bedoelde de kazerneachtige en rechtlijnige huizen, die in de grote steden in Holland werden gebouwd.

Hij wandelde verder in zuidelijke richting naar Slavante om zich uiteindelijk in het café "de la Frontière" te laven aan een glas 'Lambik'. Het viel hem direct op dat er een groot aantal cafeetjes aan deze weg lagen, de 'meest allen met kegelbanen'.
Genietend van het uitzicht van het heuvelland en zijn voettocht naar Klein Ternaaien werd hij geconfronteerd met, 'een mensch, die in gebogen houding, zweetende, hijgende, zwoegende, een zwaar beladen schuit aan een lijn door het kanaal trekt'. Hij meende terecht deze 'man in zijne vernedering te hooren hinniken als het paard, dat hij hier op aarde vertegenwoordigt. Bij de oorspronkelijke indeeling van het dierenrijk heeft men den mensch toch zeker niet onder de klasse der trekdieren gerangschikt! Daartoe hebt gij hem verlaagd, schipper! Schaam u en schaf u een paard aan!'.

Op zijn tocht verder naar café "de la Frontière" vond hij het dorp St. Pieter op de helling van de St. Pietersberg een lachende aanblik hebben. Hij kwam ook direct in een andere gemoedstoestand, waarin hij zelf zijn vijand kon liefhebben. 'Ja! Wij zouden dien schipper haast kunnen vergeven, dat hij zijn evenmensch voor de schuit spant.'
Uiteindelijk bereikte Pietro de grenspaal met het daarachter gelegen café "de la Frontière" op Belgische grondgebied, om daar zijn glas Lambik te drinken.


Bron: www.delpher.nl , Het nieuws van de dag: kleine courant van 17-05-1880